Γράφει η μαθήτρια Τσιαλού Χαρά(Β5)
Μία μέρα ακόμα περνά και εκατοντάδες Παλαιστίνιοι χάνουν τις ζωές τους. Ζωές που έδυσαν άδοξα, όσο ανατέλλουν «αξίες» όπως το κέρδος, το συμφέρον και οι πολιτικές συμμαχίες. Παρακολουθώντας, λοιπόν, αυτή τη θηριωδία η διεθνής κοινότητα επέλεγε να παραμείνει παθητικός δέκτης και σιωπηλός θεατής. Ώσπου, μία μέρα η προειδοποίηση του λιμού από τον Ο.Η.Ε (Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών) αντηχεί στα αυτιά της. Έτσι λοιπόν η EEAS (European External Action Services) αποφασίζει να συντάξει μία ανακοίνωση για να λάβει τέλος η φρικαλεότητα του λιμού.
Ωστόσο από αυτή έλειπε μία σημαντική υπογραφή…
Από: Τσιαλού Χαρά
Προς: την κοινωνία που ακούει
σας αποστέλλω την παρούσα επιστολή ως μια ευαισθητοποιημένη μαθήτρια Λυκείου για να εκφράσω τους προβληματισμούς μου σχετικά με το ζήτημα της Γάζας, ελπίζοντας ότι θα φτάσει στα χέρια σας και θα ληφθεί υπ’ όψιν σας η άποψη μιας σημερινής νέας.
Θεωρώ ότι η στάση που τηρούμε ως χώρα απέναντι τόσο στο Ισραήλ, όσο και στην Παλαιστίνη μόνο προβληματική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Όπως ανακοινώθηκε πρόσφατα, ο λιμός – ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους που εγκυμονεί ο πόλεμος- χτυπάει τη Γάζα ανελέητα με αποτέλεσμα χιλιάδες παιδιά να χάνουν καθημερινά τις ζωές τους. Μία είδηση που συγκλόνισε τη διεθνή κοινότητα, παρόλο που εδώ και 593 μέρες κρατούσε το στόμα της ερμητικά κλειστό. Τι ήταν αυτό που την απέτρεψε από το να μιλήσει, όπως μιλάει τώρα, για τη σφαγή που λάμβανε και ακόμα λαμβάνει χώρα, όταν χιλιάδες παιδιά, γυναίκες και άντρες καταδικάζονταν σε θάνατο χωρίς να έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα; Τι είναι αυτό που απέτρεψε την Ελλάδα από το να τηρήσει μία ξεκάθαρη στάση μπροστά στο έγκλημα που συντελείται απέναντι σε αυτά τα παιδιά που μεγαλώνουν σε πόλεμο, καταδικασμένα να ζήσουν την παιδική τους ηλικία ανάμεσα σε ερείπια, βομβαρδισμούς και έναν τόπο που μυρίζει θάνατο;
Είναι εύκολο να μην ενδιαφερόμαστε, τη στιγμή που ούτε εγώ μα ούτε και εσείς ζούμε υπό αυτές τις συνθήκες. Αλλά σας διαβεβαιώνω ότι πρόκειται για μια περίπτωση εθνικής κάθαρσης, η οποία γράφεται στις σελίδες της ιστορίας με αίμα αθώων, που για ακόμα μια φορά χάνονται στον βωμό του κέρδους, του συμφέροντος και της εξουσίας. Σε αυτό το σημείο πιστεύω πως δεν χρειάζεται να αναφερθώ σε ιστορικά παραδείγματα από τα οποία φαίνεται πως δεν πήραμε κανένα ουσιαστικό μάθημα, εφόσον επιτρέπουμε και ως χώρα με την απουσία της υπογραφής μας σε ανακοίνωση της EEAS, να λιμοκτονεί ένας λαός, χωρίς να συνειδητοποιούμε τη βαρύτητα της κατάστασης. Δεν είμαι σε θέση να υπαγορεύω πώς πρέπει να πράξουμε, αλλά θα εκτιμούσα να σταθούμε στο πλευρό της δικαιοσύνης, των αμάχων και των παράπλευρων απωλειών.
Δεν σας αποκρύπτω ότι αυτή η επιστολή είναι ελλιπής, ίσως κάποιος να τη χαρακτήριζε και υποκειμενική. Εντούτοις, όσο και να προσπαθώ να ταξινομήσω τις ιδέες και τις θέσεις που θέλω να σας εκφράσω, αδυνατώ, διότι η κρίση μου θολώνει μόνο και στη σκέψη του να βρίσκεται κανείς αυτή τη στιγμή στη Γάζα. Αν γνωρίζω κάτι καλά, όμως, είναι πως, παρόλο που το Ισραήλ αποτελεί στρατιωτικό σύμμαχο της Ελλάδας, οι ειδήσεις που λαμβάνουμε καθημερινά για τη ζωή των Παλαιστινίων θα έπρεπε να έφταναν για να στρέψουμε το βλέμμα μας σε άλλους συμμάχους. Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω τον λόγο για τον οποίο μία χώρα σαν τη δικιά μας δέχεται να συμμαχεί με ένα κράτος που διαπράττει εγκλήματα πολέμου –αποδεδειγμένα, έπειτα και από δικαστική απόφαση. Αυτή η επιστολή δεν έχει στόχο να πείσει, να ζητήσει, να παραπλανήσει ή να στιγματίσει κανέναν, αλλά αποτελεί την έσχατη προσπάθεια μιας σύγχρονης ελληνίδας, η οποία φοβάται πως, ακόμα και με αυτό τον τρόπο, δεν θα ακουστεί. Η οποία προσπαθεί να βγάλει δύο φωνές, μία για την ίδια και μία για κάθε ένα αθώο παιδί στη Γάζα που σφαγιάζεται κάθε λεπτό που περνά. Και πλημμυρίζει από οργή όταν συνειδητοποιεί πως καμία από τις δύο δεν ακούγεται, για αυτό και μετατρέπονται σε ουρλιαχτά που θα στοιχειώσουν αιώνια την ανθρωπότητα, η οποία φημίζεται για την επιλεκτική ακοή της!
Με εκτίμηση,
μία προβληματισμένη νέα
Σχεδόν 600 ημέρες, λοιπόν, από την αρχή της φρικαλεότητας, το συμπέρασμα παραμένει ίδιο και απαράλλακτο. Κανείς δεν γλιτώνει από τη μάστιγα του πολέμου, ιδίως όταν η ανθρωπότητα αρνείται να ανοίξει τα μάτια της.
Τι θα αφηγούμαστε άραγε στις επόμενες γενιές, όταν μας ρωτάνε πού βρίσκεται η Παλαιστίνη; Ας βρεθούμε στη σωστή πλευρά της ιστορίας, προτού να είναι αργά.
