Γράφει ο Γρηγόρης Πιτσής

Χθες ήταν ακόμη μια νύχτα χωρίς ύπνο.Ήμασταν στο γνωστό πλέον για εμάς καταφύγιο και από πάνω μας ακούγαμε συνεχώς βόμβες να σκάνε.Άραγε για πόσο καιρό ακόμα θα ζούμε κάτω από αυτές τις συνθήκες;Το χειρότερο όμως είναι πως πλέον οι ώρες του «κρυφτού” περνάνε πιο δύσκολα καθώς λείπουν τα ανέκδοτα και η θετική ενέργεια του μπαμπά.Πήγε να μας βρει τα απαραίτητα πριν κάμποσες μέρες αλλά ακόμα δεν έχει γυρίσει.Η μαμά μου ανησυχεί και τελευταία δεν μπορεί να κρατήσει τα δάκρυα της ξεσπώντας σε λυγμούς .Εγώ νιώθω υποχρέωσή μου να την στηρίξω αλλά νιώθω επίσης αδύναμος ψυχολογικά και σωματικά. Έχω να βάλω μέρες κάτι φυσιολογικό στο στομάχι μου και συνέχεια ζαλίζομαι. Θα καταφέρω να επιζήσω μετά από όλο αυτό;Την κάνω συχνά αυτήν την ερώτηση στην μητέρα μου και παίρνω κάθε φορά την ίδια απάντηση <<ο θεός είναι μεγάλος παιδί μου,μας αγαπάει και θα μας γλιτώσει>>. Αφού μας αγαπάει όμως γιατί χάθηκαν τόσες ζωές;Γιατί ο μπαμπάς δεν έχει γυρίσει ακόμα;Γιατί εγώ και η μητέρα μου πεινάμε;Γιατί;Γιατί;Γιατί;