ΜΙΚΡΕΣ ΚΥΡΙΕΣ (Δανάη Δούκα)

    Μιας κι αυτό το έτος φτάνει στο τέλος του, θα ήθελα να μοιραστώ την αγαπημένη μου προσωπικά ταινία, την οποία είχα παρακολουθήσει πριν λίγο καιρό και θεωρώ πως περιλαμβάνει πλήθος αξιόλογων «μηνυμάτων» που αξίζει να μεταφερθούν μέσω μιας ψυχαγωγικής διαδικασίας.

  Πρόκειται για το έργο «Little Women», δηλαδή «Mικρές Kυρίες», το οποίο βασίζεται στην αυτοβιογραφική νουβέλα της συγγραφέως Louisa May Alcott, με κάποιες μικρές παραλλαγές, κι ως εκ τούτου αναφέρεται σε αληθινά γεγονότα. Κατά τη διάρκεια της ταινίας γίνονται αναδρομές στο παρελθόν, έτσι ώστε ο τηλεθεατής να προσπαθήσει να διακρίνει τις διαφορές και τις ομοιότητες του παρόντος συγκριτικά με τα παλαιότερα χρόνια που τα κορίτσια ήταν μικρότερα σε ηλικία και να παρακολουθήσει την ενηλικίωσή τους (από αυτό προκύπτει και ο ίδιος ο τίτλος »Μικρές Κυρίες»).

    Όλα ξεκινούν με την ιστορία τεσσάρων κοριτσιών, της Meg, της Amy, της Beth και της Jo, που ζουν φτωχικά προσπαθώντας να βγάλουν τα προς το ζην με τα ταλέντα τους, ενώ βρίσκονται σε δύσκολη συναισθηματική κατάσταση, αφού καθημερινά περιμένουν νέα από τον πατέρα τους που μάχεται στον καταστρεπτικό εμφύλιο πόλεμο της Αμερικής* του 19ου αιώνα.

     Πρωταγωνίστρια είναι η δεύτερη ηλικιακά μεγαλύτερη αδελφή των κοριτσιών, η Τζο, παθιασμένη με τη γραφή ιστοριών και θεατρικών έργων, η οποία αναπαριστά την συγγραφέα. Διαθέτοντας το ταλέντο της δημιουργικής γραφής, προσφέρει χρήματα στην οικογένειά της πουλώντας τις ιστορίες της. Αντίθετα με τις δικές τις φιλοδοξίες φαίνεται πως οι κριτικοί δεν εγκρίνουν όλες τις ιστορίες της, με αποτέλεσμα εκείνη να αντιδρά λέγοντάς τους πως είναι αυθεντικές και προέρχονται από την ψυχή της, οπότε δεν χρειάζονται αλλαγές ούτε τους αξίζει να απορριφθούν. Ωστόσο, οι αξίες της εποχής ήθελαν τη γυναίκα ένα πιόνι στη σκακιέρα των πλουσίων ανδρών, τους οποίους επιβαλλόταν να νυμφευτούν για να εξασφαλίσουν την ευτυχία τους, ακόμη και στα βιβλία…

    Η Τζο παρουσιάζεται ως ένα ελεύθερο άτομο που γνωρίζει τα πιστεύω της και τα υποστηρίζει, όντας όμως πιο μοναχική από τις αδελφές της. Εκείνες είναι εξίσου ταλαντούχες σε άλλους τομείς, όπως τη ζωγραφική, το θέατρο και τη μουσική. Όλες μαζί έκαναν θεατρικές παραστάσεις μικρής διάρκειας, με σκοπό να ψυχαγωγήσουν μικρά παιδιά που πιθανόν ζούσαν κι αυτά δύσκολα λόγω της συμμετοχής των γονιών τους στον πόλεμο.

    Ακόμη, τα τέσσερα νεαρά κορίτσια εμφανίζονται πολύ αγαπημένα μεταξύ τους περνώντας άπλετο χρόνο μαζί, κάνοντας χιούμορ και όνειρα για το μέλλον. Όμως, το όμορφο αυτό κλίμα δεν θα διαρκέσει για πολύ, καθώς η σχέση τους κλονίζεται από τις υποχρεώσεις, τη διαφορά των χαρακτήρων τους και ένα αγόρι, τον Laurie, ο οποίος με την ονειρεμένη ομορφιά και τον γλυκό χαρακτήρα του προσελκύει κάποιες από τις κοπέλες και στην πορεία τους δημιουργεί κάποια «μικροπροβλήματα».

    Τα κορίτσια μέσα από διάφορους διαλόγους κατά τη διάρκεια της ταινίας δείχνουν πως δεν φοβούνται να υπερασπιστούν τα δικαιώματα και τη θέση τους, παραβιάζοντας έτσι τις προσταγές της πατριαρχικής κοινωνίας στην οποία ζούσαν. Πολεμώντας τα στερεότυπα της εκπαίδευσης και του γάμου, τα οποία προϋπήρχαν για τις γυναίκες, στηρίζουν τον εαυτό τους με σοφά λόγια, γεμάτα συναίσθημα και βαθιά νοήματα.

    Οι φεμινιστικές τους απόψεις κέρδισαν την αγάπη του τηλεοπτικού κοινού -μαζί και τη δική μου- και θεωρώ πως αποτελούν έμπνευση για πολλά κορίτσια εκεί έξω που φοβούνται να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, οπότε προτείνω την ταινία ανεπιφύλακτα. Επιπλέον, συμπεριλαμβάνει γιορτινές σκηνές με απίθανα σκηνικά.

Το βίντεο παρακάτω παρουσιάζει το «ζεστό» οικογενειακό κλίμα Χριστουγέννων στην ταινία.

Λίγα λόγια για τη ζωή της φημισμένης συγγραφέως:

    Η Louisa May Alcott (29 Νοεμβρίου 1832 – 6 Μαρτίου 1888) ήταν Αμερικανίδα συγγραφέας. Γεννήθηκε στις 29 Νοεμβρίου του 1832 στις ΗΠΑ. Μαζί με τις τρεις αδελφές της, Άννα, Ελίζαμπεθ και May, εκπαιδεύτηκαν από τον πατέρα τους, τον φιλόσοφο και δάσκαλο Bronson Alcott. Η συγγραφέας πέρασε τα παιδικά της χρόνια στη Βοστόνη, μεγάλωσε σαν την πρωταγωνίστριά της, την Josephine March, παίζοντας όπως τα αγόρια. Η μικρή Λουΐζα είχε πάθος για τη γραφή, είχε πλούσια φαντασία και έλεγε ιστορίες στις αδελφές της. Έστηνε θεατρικές παραστάσεις στον αχυρώνα του σπιτιού τους και συνήθως υποδυόταν τον ρόλο του «κακού» ή την κακιά βασίλισσα.

    Η καριέρα της ξεκίνησε με την ποίηση και σύντομες ιστορίες σε περιοδικά. Σε ηλικία 22 ετών κυκλοφορεί το πρώτο της βιβλίο. Στη συνέχεια, έκανε βιβλίο τις επιστολές της που έστελνε στο σπίτι της, όταν δούλευε ως νοσοκόμα στον εμφύλιο πόλεμο, όπου αρρώστησε και έγραψε το βιβλίο «Ιστορίες νοσοκομείου». Το 1867, ο εκδότης της, Τόμας, της ζήτησε να γράψει ένα μυθιστόρημα για κορίτσια. Από τον Μάιο μέχρι τον Ιούλιο του 1868 έγραψε το κλασικό μυθιστόρημα «Μικρές Κυρίες», βασισμένο σε προσωπικές της εμπειρίες. Άλλα έργα της είναι τα εξής: Ένα ρομαντικό κορίτσι, Μικροί κύριοι, Τα αγόρια της Jo, Οι Μικρές κυρίες παντρεύονται, Το παιδί του τσίρκου, Τα οκτώ ξαδέρφια, Διαθέσεις, Εργασία και Ένας Μεφιστοφελής του καιρού μας, ωστόσο τα τρία τελευταία δεν είχαν τόση απήχηση. Η Άλκοτ έγραψε πάνω από 30 βιβλία.

Στις 6 Μαρτίου του 1888 άφησε την τελευταία της πνοή, δυο μέρες μετά από τον θάνατο του πατέρα της. Έχει διακριθεί ως συγγραφέας, αν και ονειρευόταν να γίνει ηθοποιός.

*Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος (1861-1865)

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%95%CE%BC%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82