Είμαι η Κίκκα και περπάτησα τον μοναχικό δρόμο της ψυχογενούς βουλιμίας για επτά χρόνια. Έκανα περισσότερες από δέκα χιλιάδες φορές εμετό και είδα τα παιδικά μου όνειρα σκελετωμένα, σχεδόν νεκρά… Ένιωθα να με κυνηγάνε οι θερμίδες σαν δαίμονες που θέλανε να με κατασπαράξουν… Έφτασα τα τριανταδύο κιλά και μύρισα τον θάνατο, μα λίγο πριν πέσω στο κενό, θυμήθηκα το κορίτσι με το τριαντάφυλλο… Σήμερα είμαι εδώ για σένα! Για σένα που ψάχνεις απεγνωσμένα να βγεις από αυτό το μαρτύριο! Είμαι εδώ, να σε πιάσω από το χέρι και να σου δείξω τον δρόμο για την απέναντι όχθη! Να περπατήσω μαζί σου στο πλάι σου και να σε νιώσω…
Μπόρεσα, μπορούμε, ΜΠΟΡΕΙΣ!
Βιογραφία συγγραφέα: Ουζουνίδου Κίκκα
H Kίκκα Ουζουνίδου γεννήθηκε το 1979 στη Θεσσαλονίκη και είχε άσχημα παιδικά χρόνια. Μετά από πολλές τρικυμίες που είχε στη ζωή της, σήμερα ασχολείται με την τεχνολογία και το διαδίκτυο έχοντας μια επιτυχημένη επιχείρηση. Στα ενδιαφέροντά της είναι ο αθλητισμός, η μουσική (συγκεκριμένα η κιθάρα) και γενικότερα οι τέχνες. Είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη με τους αδύναμους ανθρώπους και τα ζώα. Αυτό που δίνει νόημα και χρώμα στη ζωή της είναι η καλή πράξη της ημέρας!
Αφού διάβασα αυτό το μικρό σε έκταση βιβλίο (περίπου 100 σελίδες) συνειδητοποίησα πως δεν έχω να πω τίποτα κακό γι αυτό (πράγμα παράξενο για εμένα!). Είναι πραγματικά υπέροχο, με την πιο γλαφυρή περιγραφή που χρειάζεται για να ενημερωθούμε σε κάποια προβλήματα που πολλά παιδιά μπορεί να αντιμετωπίζουν στις μέρες μας και, δυστυχώς, δεν μπορούμε να βοηθήσουμε.
Ένα σωρό συναισθήματα με κατέκλυσαν που δεν το περίμενα. Πόνος, κλάμα, λύπη, θλίψη, θυμός, καθώς και χαρά με μια δόση συγκίνησης για το τέλος. Φυσικά, δεν μπορώ να κρίνω τις πράξεις της συγγραφέως , μιας και η ίδια μόνο ξέρει τι πέρασε, ούτε και το τραύμα της από το παρελθόν που αποφάσισε με δύναμη ψυχής να το μοιραστεί με το κοινό. Αναμφίβολα, υπήρχαν κάποια σημεία, στα οποία δεν καταλάβαινα πώς και γιατί αποφάσισε να κάνει τις συγκεκριμένες κινήσεις, αλλά ως εκεί. Δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να χλευάσω, να κατακρίνω σκληρά τις πράξεις που έκανε, επειδή κατ΄ εμέ είναι ανήθικο, δεδομένου ότι είναι πραγματικά -και σκληρά- βιώματα.
Πραγματικά το χάρηκα το βιβλίο κι είναι ένα από τα καλύτερα που έχω διαβάσει. Θεωρώ πως πρέπει όλοι όσοι αγαπούν το διάβασμα να το έχουν στην βιβλιοθήκη τους, γιατί σου δίνει πολλά μαθήματα ζωής τα οποία θα σε κάνουν να τη δεις με άλλο μάτι – πιο αισιόδοξο!
Αν και δεν θέλω να κάνω «spoilers» θα ήθελα πολύ να αναφερθώ σ το μήνυμα που προσπαθεί να μας περάσει καθώς και στο αγαπημένο μου σημείο σε όλο το βιβλίο, το οποίο ουσιαστικά εμπεριέχει αυτό το μήνυμα. Αγαπημένη εικόνα είναι αυτή στην οποία η συγγραφέας βρίσκει μια φωτογραφία από παλιά, όταν ήταν ένα μικρό κοριτσάκι, και της θύμισε ποια είναι και την έκανε να πάψει να κάνει κακό στον εαυτό της, σ΄ αυτό το αγγελούδι (όπως λέει η ίδια) που ήθελε να το σώσει, να του δώσει πίσω τα όνειρά του και το συναίσθημα της αγάπης.
Στο βιβλίο μάς εξομολογείται πως μέρα με τη μέρα και με πολύ κόπο κατάφερε να λυτρωθεί και να φτάσει εκεί που είναι σήμερα. Τονίζει πως για να νιώσουμε ευτυχισμένοι πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε χωρίς να περιμένουμε ανταλλάγματα και μέσα από την αγάπη έρχεται η συγχώρεση. Όταν αποκτήσουμε αυτές τις δύο αρετές, τότε μόνο θα μπορέσουμε να νιώσουμε ξανά χαρούμενοι μέσω της αυτογνωσίας.
Η Κικκα κατάλαβε ποιος έφταιγε, αλλά παρόλ΄ αυτά συγχώρεσε τους ανθρώπους που της το έκαναν αυτό, πράγμα που ομολογώ δεν θα έκανα με τίποτα! Αν ήμουν στην θέση της δεν νομίζω να μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο. Βασικά, δεν πρόκειται να έκανα ή να κάνω κάτι τέτοιο. Μου αρέσει το μήνυμα, αλλά νιώθω πως δεν θα μπορούσα να το εφαρμόσω. Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να βρω την μικρή Ιζαμπέλα που κρύβω μέσα μου, αυτή με τα μεγάλα όνειρα και τις φιλοδοξίες, και να τη βοηθήσω μη χαθεί, να πραγματοποιήσω τους στόχους της, επειδή είναι υποχρέωσή μου να σώσω αυτό το μικρό ανθρωπάκι που δεν περίμενε με τίποτα να κατέληγε έτσι (εκείνο δεν περίμενε να κάνω τέτοιες κριτικές και να μη μπορέσω να ακολουθήσω το παράδειγμα της Κίκκας και βάζω στοίχημα πως αν με διάβαζε τώρα θα μου φώναζε…).
Αυτό πιστεύω πως είναι και το πιο σημαντικό σε όλη αυτή την ιστορία. Μας παροτρύνει να βρούμε τους μικρούς μας εαυτούς και να τους σώσουμε (όχι κυριολεκτικά, καταλαβαίνετε τι θέλω να πω). Δεν μπορώ να πω κάτι άλλο, επειδή δεν μου έρχονται κουβέντες και λέξεις να περιγράψω αυτό το συναίσθημα που μου χάρισε αυτή η ανάγνωση. Θεωρώ πως ο μόνος τρόπος για να καταλάβεις και να ζήσεις όλο αυτό το τρένο συναισθημάτων είναι να το διαβάσεις με προσοχή. Δεν δακρύζω συχνά σε αναγνώσεις (συνήθως φρίττω και βρίζω μέσα μου όταν αντικρίζω την αδικία!)γεγονός που από μόνο του πρέπει να σας πείθει πόσο βαθύ και επιδραστικό είναι. Προτροπή: καθίστε, στοχαστείτε και απολαύστε το!
Κίκκα Ουζουνίδου: «Αν μιλούσαν ανοιχτά οι άνθρωποι, δεν θα νιώθαμε μόνοι μας»:
Θα συμφωνήσω μαζί σου Ιζαμπέλα πως τέτοια βιώματα μάς κάνουν να επανεκτιμήσουμε τη ζωή και όσες/οι αποφασίζουν με θάρρος να τα μοιραστούν, ωφελούν αναμφισβήτητα πολλές ψυχές που είτε συμπάσχουν και δεν αγαπούν τον εαυτό τους είτε δυνητικά θα μπορούσαν να βρεθούν σ΄ένα παρόμοιο «σταυροδρόμι».