Αποτύχαμε
Γλιστρώ κι εγώ στην κακοτράχηλη χρονιά μας…
Kραυγή απελπισίας ομοηχεί η πλάση…
Κι αν είσαι απ΄ αυτούς που δε φοβούνται,
Κι αν είσαι τολμηρός, κι ανόητος μαζί,
δείξε τον τρόπο στους τρωτούς να ελπίζουν,
δείξε τον τρόπο σε αυτούς να προσπαθούν!
Άραγε όταν νεκρώσουν όλα, η ποίηση θα ζει μέσα στις στάχτες;
Για σαν χαθεί η ζωή, πού θα φωλιάσει η τέχνη;
Αποτύχαμε.
Αποτύχαμε σαν όντα!
Διαλύσαμε το σπίτι μας,
σκοτώνουμε τα αδέρφια μας…
Πιο φτωχοί από ποτέ από συναίσθημα, ξυπόλητοι, προσηλωμένοι, προσκυνάμε στο βωμό της απληστίας
Βρωμίσαμε τα χέρια μας.
Βρωμίσαμε την ψυχή μας.
Άραγε τι θα απομείνει;
Φοβήθηκες ποτέ;
Αγάπησες ποτέ;
Ερήμωσε ο τόπος μας…
Μείναμε μόνοι σε καμένο έδαφος.
Πνιγόμαστε από τα λάθη μας.
Χανόμαστε από λoιμό.
Είμαστε πτώματα δίπλα στους πρόσφυγες που σκοτώσαμε!
Αποτύχαμε!
Αποτύχαμε σαν ύπαρξη!
Άδεια, άπληστα κουφάρια με μεταξωτά φουλάρια και σατέν κορδέλες!
Αποτύχαμε!!
Δάφνη Ντάρλα
Το ποίημα το έχει γράψει η ξαδέρφη μου, την οποία ευχαριστώ που μας το παραχώρησε για το περιοδικό!
Εκπληκτικό ποίημα… Θα ήθελα να το χαρακτηρίσω «αβάσιμο, απαισιόδοξο, αχρείαστο» αν βέβαια δεν ήταν τόσο αληθινό…
Πολύ εύστοχο και το σκίτσο από κάτω. Κι αυτό αληθινό, δυστυχώς.