Οι έφηβοι είναι ιδεολόγοι, ρομαντικοί, ονειροπόλοι, οραματιστές. Όμως, τα ερεθίσματα καθημερινά είναι πολλά στα οποία είμαστε εκτεθειμένοι, που μπορεί να επηρεάζουν αυτές μας τις ιδιότητες, από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ως την αλληλεπίδραση με τον κοινωνικό μας περίγυρο. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μας, αφήνοντας ο καθένας τους τον δικό τους αντίκτυπο, είτε θετικό, είτε αρνητικό. Οι ρυθμοί της ζωής είναι τέτοιοι που οι αλλαγές οι οποίες συμβαίνουν σε αυτή καμιά φορά μπορεί να είναι και ασυνείδητες, καθώς ο ελεύθερος χρόνος είναι πολύ λίγος για να ασχοληθούμε με αυτές. Ωστόσο, στο τέλος της ημέρας, όταν γυρνάμε στο σπίτι μας και κλείνουμε την πόρτα, εκεί αποκαλύπτουμε το ποιοι πραγματικά είμαστε, το τι αισθανόμαστε και το τι ονειρευόμαστε. Όλα αυτά τα αποκαλύπτουμε μονάχα στον εαυτό μας, γιατί μπορεί καμιά φορά να αισθανόμαστε μόνοι.
Η περίοδος της εφηβείας εμφανίζει πολλές αντιφάσεις. Από τη μία είναι μια εποχή που χαρακτηρίζεται από δυναμικότητα, δράση, ενεργητικότητα, επαναστατικότητα αλλά κι από εσωστρέφεια, μελαγχολία και μοναξιά πολλές φορές. Γιατί, όμως, να αισθανόμαστε μοναξιά, όταν στην περίοδο των τεχνολογικών εξελίξεων, η απόσταση μεταξύ των ανθρώπων θεωρητικά μηδενίζεται; Όμως, εμείς πάλι αισθανόμαστε μόνοι, γιατί οι οθόνες του κινητού μας αντικατοπτρίζουν μια ουτοπία, όπου εξιδανικεύεται ο υλιστικός ευδαιμονισμός και παραμερίζεται εντελώς η πνευματική καλλιέργεια. Εμείς προσπαθούμε να είμαστε τέλειοι, χωρίς αυτό να είναι εφικτό, ακολουθώντας πρότυπα τα οποία εμείς οι ίδιοι έχουμε εξιδανικεύσει. Ως έφηβοι από τη μια μπορεί να απορρίπτουμε παραδοσιακές αξίες και αυθεντίες, και από την άλλη έχουμε ανάγκη από πρότυπα και να πιστεύουμε τυφλά σε νέες αυθεντίες.
της Βικτώριας Τζαννέτου
Ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι με στερεότυπα και προκαταλήψεις, τα οποία μας φθείρουν και μας περιορίζουν. Αναγκαζόμαστε να οριοθετήσουμε τον εαυτό μας και να εξαλείψουμε τη διαφορετικότητά μας, προκειμένου να μην περιθωριοποιηθούμε. Όλα αυτά για να διαμορφώσουμε μια ομοιογένεια ως άτομα, σε έναν κόσμο όπου η διαφορετικότητα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον παραγκωνισμό και τον εκφυλισμό των ανθρώπινων σχέσεων. Καταλυτικό παράγοντα σε αυτήν τη συνέπεια αποτελεί και το εξετασιοκεντρικό εκπαιδευτικό σύστημα που προωθεί την στείρα αποστήθιση και την τυποποίηση της γνώσης, ενώ περιορίζει την έκφραση των σκέψεων και των ιδεών των παιδιών. Έτσι, η ουσιαστική αλληλεπίδραση και επικοινωνία μεταξύ των νέων περιορίζεται δραματικά, με τον εγωισμό και τον ωφελιμισμό να έχουν επικρατήσει. Απουσιάζει ο ουσιαστικός διάλογος και η ανάληψη πρωτοβουλιών. Δυστυχώς, οι νέοι αναγκάζονται να αλλοιώσουν την ακεραιότητα της προσωπικότητάς τους για να μπορούν να ανταπεξέλθουν σε αυτόν τον «βρώμικο» κόσμο που έχει διαμορφωθεί από τους μεγαλύτερους. Μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε χρησιμοθηρικά, δίχως αγάπη και ανιδιοτέλεια για τον συνάνθρωπό μας, με αποτέλεσμα την έξαρση της βίας και της εγκληματικότητας ως μέσα εκτόνωσης και αποφόρτισης.
Επομένως, η ψυχική μας υγεία υφίσταται πολλές δοκιμασίες, με τις περισσότερες να εκφράζονται στον τρόπο συμπεριφοράς μας και ίσως στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας. Ωστόσο, σε αυτόν τον συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο, εμείς μπορούμε να είμαστε ασυμβίβαστοι, επαναστατικοί, ρηξικέλευθοι και αγωνιστικοί. Να έχουμε θάρρος, τόλμη και δύναμη. Να χαρακτηριζόμαστε από τον αυθορμητισμό, τον ενθουσιασμό και την αισιοδοξία. Να είμαστε φιλομαθείς και περίεργοι να ανακαλύψουμε τον κόσμο, για να μπορούμε στο τέλος να τον αλλάξουμε. Γιατί μπορούμε να τον αλλάξουμε, αρκεί να μπορούμε να αντισταθούμε σε όλα τα κατεστημένα και να έχουμε πίστη στον εαυτό μας.
