Αγαπητοί μας γονείς και εκπαιδευτικοί,
πιστεύω πως αμφότεροι πλέον αναγνωρίζουμε ότι η επικοινωνία ανάμεσα σε εμάς και εσάς τους μεγαλύτερους έχει σχεδόν χαθεί. Ξέρουμε ότι θέλετε να μας καταλάβετε και να ξέρετε πως ευχόμαστε να μπορούσατε να το κάνετε.
Οι περισσότεροι από εσάς είναι αρκετά απασχολημένοι, ώστε να ασχοληθούν με τα δικά μας προβλήματα, που συνήθως βαφτίζουν ασήμαντα, μικρά. Πολλές φορές δεν αναγνωρίζουν καν τα θέματα αυτά ως προβλήματα λέγοντας «τα προβλήματα θα έρθουν, όταν θα κάνεις παιδιά» ή ακόμα πιο συχνά ακούμε την φράση «όταν θα έχεις λογαριασμούς να πληρώσεις, τότε θα μιλάς για προβλήματα». Καταλαβαίνουμε πως ζούμε σε μια εποχή που οι λογαριασμοί και τα χρήματα είναι όντως προβλήματα, αλλά αυτό δεν κάνει τα δικά μας λιγότερο σημαντικά.
Πριν λίγο καιρό, όταν μας ρωτούσατε τι θα γίνουμε, όταν θα μεγαλώσουμε λέγαμε πράγματα όπως «γοργόνες, πειρατές, πριγκίπισσες, ή τραγουδιστές» και γελούσατε. Τώρα μεγαλώσαμε και ο κόσμος έχει την κρυφή απαίτηση να απαντήσουμε στην ίδια ερώτηση «γιατρός, αρχιτέκτονας, δικηγόρος, ή στρατιωτικός». Από το χθες στο σήμερα, βρεθήκαμε να πρέπει να πάρουμε μια πολύ σημαντική απόφαση, την οποία ίσως ασυναίσθητα μας στερείτε το δικαίωμα να αποκαλούμε πρόβλημα.
Στην εφηβεία μας αρέσει να παίρνουμε αυθόρμητες αποφάσεις, να αλλάζουμε στυλ κάθε εβδομάδα μέχρι να βρούμε αυτό που μας εκφράζει πραγματικά, να δοκιμάζουμε όλους τους καφέδες στα μαγαζιά και να βάφουμε τα μαλλιά μας, γιατί απλά τα βαριόμαστε. Όμως εμείς εκτός από αυτά κλείνουμε τετράωρα στα φροντιστήρια και τρίωρα διαβάσματος και πάλι μας λένε ότι αυτό δεν είναι αρκετό για να εξασφαλίσουμε το μέλλον μας. Ένα μέλλον που σήμερα κάνεις δεν μπορεί να μας εγγυηθεί.
Την επόμενη φορά λοιπόν, μην βιαστείτε να μας ξεφορτωθείτε με ένα «δεν μπορώ να μιλήσω τώρα». Αντίθετα προσπαθήστε να αποδεχτείτε ότι οι εποχές άλλαξαν και, σας παρακαλούμε, καθίστε να μας ακούσετε. Δεν θα σας μιλήσουμε εύκολα, καθώς οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ήδη βγάλει το συμπέρασμα ότι απλά δεν θα καταλάβετε.
Μπορούμε και οι ίδιοι να αναγνωρίσουμε ότι όλες τις φορές που μαλώνουμε έχουμε ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης, καθώς προσπαθούμε φωνάζοντας να γλιτώσουμε συζητήσεις που στην πραγματικότητα ίσως να είναι και ακριβώς ό,τι χρειαζόμαστε. Προσπαθήστε να μας κάνετε να μιλήσουμε και μετά απλώς ακούστε μας.
Με εκτίμηση,
μαθήτρια της Α” τάξης
