Ημέρα Πανελλήνιας κατάληψης Λυκείων

image_1

«Δεν έχει σημασία η ηλικία μας. Είμαστε μαζί σ’ αυτό και θα τα καταφέρουμε.» Μόνο βλέποντας αυτό το σχόλιο προβληματίστηκα. Στο facebook με είχαν προσκαλέσει σε μία εκδήλωση. Σε μία πορεία μαθητών όλων των σχολείων της Ελλάδος, την ίδια μέρα, στις 3/11. Μπήκα στην σελίδα. Είδα αρκετές ενδιαφέρουσες δημοσιεύσεις. Αποφάσισα να συμμετέχω. Ενημερωνόμουν καθημερινά για τις εξελίξεις.

 Η μέρα έφτασε. Στο σχολείο μου έγινε μια μη δημοκρατική απόπειρα από ορισμένους μαθητές να κλείσουν το σχολείο, χωρίς καν να έχουν ενημερώσει το δεκαπενταμελές. Υπήρχε μια αναστάτωση όλη την μέρα στο σχολείο. Την προτελευταία ώρα μας μάζεψαν όλους στην αυλή για να μας μιλήσουν. Όλοι είχαν να πουν ότι θέλουν να βοηθήσουν την κατάσταση, όμως κανείς δεν ήταν πρόθυμος να κάνει πραγματικά κάτι. Κανείς δεν ανέφερε την πορεία που θα γινόταν 2 ώρες αργότερα, 350 μέτρα μακριά από το χώρο του σχολείο. Όσους ρώτησα αν θα πάνε απαντούσαν ακριβώς το ίδιο πράγμα: «Δεν θα κάνω εγώ την διαφορά αν πάω στην πορεία.» Κατά τα άλλα σε κανέναν δεν αρέσει το καινούριο σύστημα και όλοι θέλουν να αλλάξει. Τέλος πάντων, τελικά βρήκα παιδιά τα οποία να είναι πρόθυμα να έρθουν μαζί μου. Μπορεί να μη μαζευτήκαμε πολλοί αλλά τουλάχιστον κάτι κάναμε. Δεν το αφήσαμε στους άλλους.

 500 σχολεία κλείσανε εκείνη την μέρα, πάνω από 5000 μαθητές μαζεύτηκαν στις πορείες σε όλη την Ελλάδα. Εντάσεις κατά την διάρκεια της πορείας υπήρξαν λίγες. Άξιζε τον κόπο. Ήμουν τόσο περήφανη.

Τα αιτήματα ήταν τα εξής:

  • Τράπεζα Θεμάτων (δεν »υπολογίζει» αν ο μαθητής έχει δυσκολία ή όχι π.χ. δυσλεξία)
  • Φροντιστήρια (το σύστημα τα έχει κάνει ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ από την πρώτη, κιόλας λυκείου!)

Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα να »μένουν» πολλά παιδιά στην ίδια τάξη και να αναγκάζονται να επαναλαμβάνουν την ίδια χρονιά.

1

Εξαιρετική ήταν η ανοιχτή επιστολή των μαθητών από σχολείο της Άρτας που διάβασα. Την καταθέτω ολόκληρη για την ενημέρωσή σας.

Προς όλους

Σας μιλάμε εμείς, τα παιδιά σας, οι πλέον σκληρά εργαζόμενοι. Δεν παραπονιόμαστε γι’ αυτό. Δεν μας κουράζει η εκπαίδευση. Την θέλουμε, την χρειαζόμαστε. Ζητάμε την μόρφωση για να γίνουμε πολίτες, χρήσιμοι στον εαυτό μας και στην κοινωνία.

Όμως, η πολιτεία αντί να μας βοηθήσει, βάζει εμπόδια και τρικλοποδιές. Ίσως να μην μας θέλει όλους μορφωμένους. Έρχεται το νέο σύστημα του λυκείου με την τράπεζα θεμάτων. Το σύστημα αυτό κάθε άλλο παρά αναπτύσσει την κριτική σκέψη μας, ο οποίος θα πρέπει να είναι ο βασικός στόχος του σχολείου. Προωθεί τη βαθμοθηρία, δηλαδή οι μαθητές από την πρώτη λυκείου κιόλας προσπαθούμε σκληρά, για να φτάσουμε την καλύτερη απόδοση που θα μπορούσαμε να έχουμε σε όλα τα μαθήματα. Όλη αυτή όμως η προσπάθεια μας  γίνεται με στόχο ένα «20» και όχι την ουσιαστική γνώση. Δεν μας αφήνονται περιθώρια να κοιτάξουμε πίσω από τις σελίδες των βιβλίων, και όποιος αποπειραθεί θεωρείται αλλόκοτος και ενοχλητικός.

Μαθητές και καθηγητές γίνονται πιόνια στα χέρια ενός αναλυτικού προγράμματος, εργαλεία προκαθορισμένων οδηγιών. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΕΥΝΝΟΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΠΑΙΔΕΙΑ. Χάνεται κάθε δικαίωμα διαχείρισης της «ύλης» από τον καθηγητή, ο οποίος δεν είναι πλέον σε θέση να την «μεταλλάξει»  με βάση τις ιδιαιτερότητες των μαθητών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, να τρέχουν μαθητές και καθηγητές πίσω από ένα πολύ μεγάλο όγκο πληροφοριών, αναγκασμένοι να καταφεύγουν σε φροντιστήρια επιβαρύνοντας την δύσκολη οικονομική κατάσταση των περισσότερων-δυστυχώς- ελληνικών οικογενειών με στόχο να ολοκληρώσουν αυτή την πολυπόθητη ύλη για να τα καταφέρουν στις εξετάσεις.

Στηρίζεται στη στυγνή μάθηση και στη χρησιμοθηρική εκπαίδευση. Η γνώση δεν είναι πια προσωπική και προσαρμοσμένη στις ανάγκες και τις δυνατότητες του κάθε μαθητή, δεν είναι γνώση για μάθηση αλλά για επιδόσεις, τυποποιημένη, που μόνο όσοι καταφέρουν να πειθαρχήσουν και να παπαγαλίσουν θα μπορέσουν να βγουν στην «αγορά». Οι φτωχότερες οικογένειες που δεν έχουν, ούτε στο ελάχιστο, τη δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά στα φροντιστήρια είναι πλέον οι «άτυχοι» τους οποίους το νέο σύστημα πετάει έξω.

Αυτή επομένως η κατάληψη, δεν γίνεται λόγω της τεμπελιάς των μαθητών. Γίνεται με στόχο την βελτίωση της εκπαίδευσης και όχι την διακοπή της.

Πολλοί είναι αυτοί που θα πουν «δεν κατάφεραν άλλοι να τα αλλάξουν όλα αυτά, επειδή το είπατε εσείς θα αλλάξει;». Σε αυτή τη θέση ένας είναι ο αντίλογος. Το πλέον γνωστό: ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΠΟΤΕ; ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ ΠΟΙΟΙ; Καθίστε και αναλογιστείτε το για λίγο. Πρέπει να παλεύει κανείς με νύχια και με δόντια για να διεκδικήσει τα δικαιώματα του, και όχι να γίνεται παθητικός δέκτης των παγιωμένων απόψεων αλλά και των δεδομένων περιστάσεων.

Ζητάμε αλληλεγγύη από γονείς και καθηγητές, γιατί πρόκειται για μια οργανωμένη, με στόχο προσπάθεια και όχι μια επιπόλαια εφηβική έκρηξη.

Με ελπίδα

Το 15μελές Συμβούλιο του 3ου Λυκείου Άρτας.

Για την αντιγραφή

Η συντάκτρια του άρθρου

Ελένη Γεωργαλή


 

Σχολιάστε

Top