Πνιγμένοι μετανάστες στα νερά της Μεσογείου συγκλονίζουν την κοινή γνώμη. Οι ισχυροί του πλανήτη συνεδριάζουν, οι ανίσχυροι μένουν εμβρόντητοι θεατές της κατάστασης.

Γυναίκες, άντρες, αλλά και παιδιά ξεριζώνονται καθημερινά για ένα καλύτερο μέλλον σε άλλες χώρες, τις λεγόμενες «δυτικές», «ανεπτυγμένες». Ψάχνουν μια γη που θα τους φερθεί τίμια, με ανθρωπιά και σεβασμό, μια γη, όπου θα μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς, χωρίς τον φόβο ενός στρατιωτικού καθεστώτος.

Οι άνθρωποι αυτοί έζησαν στο σκοτάδι του πολέμου, των πολιτικών και θρησκευτικών αναταραχών και τώρα αναζητούν το φως. Και μια στέγη, και λίγο καθαρό νερό, και λίγο ελεύθερο ουρανό. Και ελπίζουν στη φυγή. Στη φυγή εναποθέτουν όλες τις ελπίδες τους.

Οι περισσότεροι από τους μετανάστες που φτάνουν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια κατάγονται κυρίως από χώρες της Ανατολής που μαστίζονται από πολιτικές αναταραχές και γενικότερη αστάθεια. Αφγανιστάν, Συρία, Πακιστάν και, τον τελευταίο χρόνο, η Ουκρανία είναι κατά βάση οι χώρες προέλευσης μεταναστών.

Το ταξίδι τους είναι μακρύ και δύσκολο. Ο δρόμος είναι γεμάτος εμπόδια από την αρχή. Αρκετό περπάτημα στα έρημα εδάφη του Ιράκ και της Τουρκίας, κολύμπι σε ποτάμια, που αποτελούν φυσικά σύνορα χωρών ή σε θάλασσες, σε συνδυασμό με βασανιστήρια, εκμετάλλευση ή και βιασμούς δίνουν την εικόνα του ταξιδιού τους.

Σχεδόν όλοι οι μετανάστες πληρώνουν κάποιον διακινητή που τους βοηθά μέχρι να φτάσουν στην πρώτη ευρωπαϊκή χώρα, που συνήθως είναι η χώρα μας. Το πέρασμα στην Ελλάδα γίνεται τις περισσότερες φορές μέσα από το Αιγαίο, και μάλιστα νύχτα. Οι μετανάστες στοιβάζονται σε φουσκωτές βάρκες χωρίς καμία ασφάλεια για την ζωή τους. Μερικοί δεν φτάνουν ποτέ ως εδώ. Κάποιοι άλλοι μπαίνουν στη Ελλάδα από τα βόρεια σύνορα, από τον Έβρο, για να εγκλωβιστούν παράνομα την χώρα μας. Ας είναι καλά εκείνοι που υπέγραψαν το ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ…

Για όσους επιζήσουν και από πατριώτες μιας άλλης γης γίνουν παράνομοι μετανάστες, τα προβλήματα αρχίζουν τώρα. Η σύλληψη απο τις Αρχές, τα κρατητήρια, ο κίνδυνος να απελαθούν είναι ο καθημερινός εφιάλτης που ζει ένας μετανάστης στην Ελλάδα. Σε συνδυασμό με την ανεπαρκή ή ανύπαρκτη γνώση της ελληνικής γλώσσας και τη δυσκολία εύρεσης καταλύματος και τροφής, η ζωή εδώ, στο «προχώλ» της ανεπτυγμένης Δύσης μετατρέπεται σε τραγικό μαρτύριο.

Μόλις φτάνουν στην Αθήνα έρχονται σε επικοινωνία με ομοεθνείς τους που, αν είναι τυχεροί, τους προσφέρουν τα απαραίτητα. Καθώς ο καιρός περνάει μπαίνουν στη διαδικασία να αιτηθούν άσυλο. Όπως μαρτυρούν οι περισσότεροι, η κρατική, δημόσια υπηρεσία ασύλου της χώρας είναι ανεπαρκής. Γι’ αυτό αναζητούν κάποια άλλη λύση (π.χ. μέσω διάφορων ΜΚΟ) . Η διαδικασία αίτησης ασύλου χαρακτηρίζεται από τους μετανάστες χρονοβόρα και δύσκολη. Τις περισσότερες φορές δεν περιλαμβάνει καν τα υπόλοιπα μέλη την οικογένειας του αιτούντα.

Πάντως, οι κυνηγημένοι, οι φοβισμένοι, οι άνθρωποι που έφυγαν από την χώρα τους για ένα καλύτερο αύριο, συνεχίζουν να ελπίζουν. Η Ελλάδα δεν είναι παρά μια πρώτη στάση στη Ευρώπη, στον κόσμο. «Όταν πάρω το άσυλο, θέλω να φύγω για μια άλλη χώρα. Μάλλον για την Γερμανία.», μου λέει κάποιος Αφγανός. Ένας Πακιστανός μετανάστης λέει βουρκώνοντας: «Όταν πάρω άσυλο, εάν πάρω, θα ήθελα να γυρίσω πίσω στην πατρίδα μου, να νιώσω ξανά ότι υπάρχω και έχω μια αξία σαν άνθρωπος. Αλλά δεν μπορώ να γυρίσω.» …

Εν τω μεταξύ οι παράνομοι μετανάστες εργάζονται στη χώρα μας παράνομα και γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης παράνομα, για να κερδίζουν κάποιοι νόμιμα και να καταναλώνουν ή να αποθησαυρίζουν τον πλούτο τους σε εγχώριες τράπεζες ή τράπεζες του εξωτερικού νομιμότατα.

Οι-δεν-έχουν-τόπο-, οι-δεν-έχουν-πατρίδα είναι έγκλειστοι σ’ ένα περιθώριο της χώρας μας, επειδή οι ειρηνόφιλες υπερδυνάμεις δεν έχουν αποφασίσει να σταματήσουν να βομβαρδίζουν τις εστίες τους, να καίνε «όμορφα» τα όμορφα χωριά τους και να σκοτώνουν τους αθώους γονείς ή τα αδέλφια τους στη Συρία, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, την Ουκρανία.

Αναρωτιέμαι και γω όπως και οι ίδιοι οι μετανάστες, πότε θα σταματήσει αυτός ο εμπαιγμός; Πότε, επιτέλους, πότε;

Αθηνά Δάρα