Το γέλιο θεωρείται από πολλούς ένα ισχυρό φάρμακο. Εκτός από το ότι καταπολεμά την κατάθλιψη και μειώνει το άγχος, διατηρεί επίσης τη νεότητα, προστατεύει την υγεία της καρδιάς και ενισχύει το ανοσοποιητικό. Το γέλιο, λοιπόν, είναι ικανό να μας προσφέρει μόνο θετικά στοιχεία∙ παρόλ’ αυτά παρατηρείται ότι όσο οι άνθρωποι μεγαλώνουν, λείπει όλο και πιο πολύ από την ζωή τους. Κατά μέσο όρο, ένας ενήλικος γελά περίπου 17 φορές την ημέρα. Δεν είναι πολύ: ένα παιδί γελά κατά μέσο όρο 40 φορές την ημέρα! Όμως γιατί μεγαλώνοντας οι άνθρωποι παύουν πια να γελούν; Για την απάντηση αυτού του ερωτήματος πραγματοποιήθηκε μια έρευνα στην οποία ρωτήθηκαν άτομα και από τις τρεις ηλικίες, ώστε να συγκριθούν οι απαντήσεις τους. Η ερώτηση ήταν η εξής: «Ποιοι είναι οι λόγοι για τους οποίους τα άτομα της ηλικίας σας δεν γελάνε πολύ;».

Αρχικά, απευθυνθήκαμε σε νέους (μαθητές λυκείου/φοιτητές). Οι λόγοι αφορούν κατά κανόνα τις σχέσεις τους με τα άτομα τις ηλικίας τους (φιλικές, ερωτικές κλπ), καθώς και τις απογοητεύσεις που έχουν βιώσει, ή τις έντονες στιγμές με τους γονείς τους. Το κύριο όμως αίτιο για το οποίο μπορεί να μειωθεί το γέλιο στην ζωή των νέων, είναι η έντονη καθημερινότητα με το διάβασμα και ο φόβος για το αβέβαιο μέλλον που έχουν να αντιμετωπίσουν σύντομα.

Ύστερα ρωτήσαμε τους ενήλικους (30-50). Φυσικά σε αυτή την περίπτωση τα αίτια ήταν τελείως διαφορετικά, και μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε το ψυχοφθόρο άγχος που κυριαρχεί στον σημερινό άνθρωπο. Οι πιο πολλοί από αυτούς απάντησαν ότι η καθημερινότητά τους είναι γεμάτη με ανησυχίες γιατί πλέον είναι υπεύθυνοι για την οικογένεια τους, και με άγχος λόγω των οικονομικών προβλημάτων.

Τέλος, απευθυνθήκαμε στην τρίτη ηλικία (60-70). Η πλειοψηφία αυτών απάντησε ότι η έλλειψη γέλιου στην καθημερινότητά τους, οφείλεται στη ψυχολογία τους ύστερα από την συνειδητοποίηση ότι τα χρόνια πέρασαν. Κυρίως όμως οφείλεται στην απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου, που συνεχώς ο αριθμός τους αυξάνεται.

Παρατηρώντας τις απαντήσεις των ανθρώπων και από τις τρείς ηλικίες βγάζουμε τα εξής συμπεράσματα για την ερώτηση που θέσαμε: στους νέους οι προβληματισμοί για το παρόν και το μέλλον κορυφώνονται. Δεν είναι πλέον παιδιά και νιώθουν ήδη το βάρος πολλών ευθυνών. Είναι η ηλικία που γίνεται η μετάβαση από την αθώα, παιδική φάση στην πρώτη γεύση της δύσκολης ενήλικης πορείας. Ύστερα έρχεται και η ίδια η ενήλικη ζωή, η οποία ξεκινάει όταν το άτομο απομακρύνεται από την ασφάλεια των γονιών του και έρχεται αντιμέτωπο με τον πραγματικό κόσμο. Επαγγελματικές, οικονομικές, οικογενειακές ή άλλες προσωπικές είναι οι αγωνίες που απασχολούν το μυαλό ενός ενήλικα. Και καταλήγουμε στην τρίτη ηλικία. Σε αυτή την ηλικία το φαινόμενο του θανάτου είναι πλέον αρκετά σύνηθες. Η απώλεια όλων και περισσότερων αγαπημένων προσώπων, οδηγεί στην τρομακτική συνειδητοποίηση ότι η ζωή έχει ημερομηνία λήξης.

Ποιό λόγο από τους παραπάνω, λοιπόν , θεωρείτε εσείς πιο σημαντικό ώστε να λείπει το γέλιο από την ζωή;

Για αρκετούς η απάντηση είναι προφανής. Παρά τα προβλήματα, τα άγχη και τις ευθύνες που πρέπει να αντιμετωπίσει κάποιος σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής του, η θύμηση του θανάτου θα είναι πάντα το πιο σκληρό και δύσκολο. Από τη μία μάς προκαλεί φόβο, καθώς είναι ένα φαινόμενο που δεν μπορούμε να προβλέψουμε ούτε να εμποδίσουμε να πραγματοποιηθεί, αλλά από την άλλη μας δίνει κίνητρο να προσπαθήσουμε να ζήσουμε μια όμορφη και ευτυχισμένη ζωή.

Κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του διεξόδους. Αλλά με τα προβλήματα που κυριεύουν το μυαλό του πολλές φορές ξεχνάει ότι υπάρχουν και απομονώνεται. Αυτές οι διέξοδοι είναι είτε η οικογένεια είτε οι φίλοι. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε πόσο σημαντικό είναι να βαδίζουμε στην ζωή μαζί με αυτούς. Γιατί δεν θέλουμε να τη βαδίσουμε μόνοι μας, χωρίς γέλιο, χωρίς χαρά. Μπορεί να φαίνεται δύσκολο, αλλά όλα γίνονται πιο εύκολα όταν τα κάνεις με χαμόγελο και με κάποιον να σου κρατάει το χέρι. Εξάλλου, όπως πολύ ωραία είπε ο Charlie Chaplin: «μια μέρα χωρίς γέλιο, είναι μια μέρα χαμένη». Και πόσες τέτοιες μέρες θες να έχεις ακόμα;

                                                                                                                                                 Μυρτώ Μαυρογιάννη