Στις 6 Αυγούστου 1923 τίθεται σε εφαρμογή η συνθήκη της Λοζάνης η οποία επικυρώνει την απέλαση όλων των ορθοδόξων χριστιανών της Μικράς Ασίας και αντίστοιχα των Μουσουλμάνων της Ελλάδας. Η Συνθήκη αυτή στιγματίζει την ελληνική ιστορία και ξεριζώνει τον ελληνισμό από τις μικρασιάτικες του εστίες.

Όμως μέχρι τις μέρες μας, στα βάθη των οροσειρών του Πόντου η ελληνική γλώσσα συνεχίζει να ομιλείται από μια μικρή μερίδα πληθυσμού. Πρόκειται για 5.000 ομιλητές, οι οποίοι εξαιρέθηκαν από τους όρους της συνθήκης λόγω του Μουσουλμανικού τους θρησκεύματος. Ομιλούν μια διάλεκτο, γνωστή και ως Romeyka, η οποία εξελίσσεται στην περιοχή από τον 4^ο αιώνα π.Χ. , όταν δηλαδή οι πρώτοι Έλληνες αποίκισαν το μέρος εκείνο. Η διάλεκτος αυτή έχει αρκετές επιρροές από την τουρκική γλώσσα. Μολοντούτο διατηρεί μια αρχαϊζουσα ελληνική ταυτότητα. Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της που την φέρνουν πιο κοντά στην γλώσσα των αρχαίων ημών προγονών είναι η ενεργή χρήση του απαρεμφάτου, μια ιδιότητα που απουσιάζει από τις υπόλοιπες διαλέκτους της ελληνικής γλώσσας.

Δυστυχώς όμως, σύμφωνα με αρκετές δημογραφικές έρευνες, η συγκεκριμένη διάλεκτος κινδυνεύει με εξαφάνιση, καθώς το τουρκικό κράτος δεν μεριμνά για την προστασία της και εξακολουθεί να ακολουθεί πολιτικές εποικισμού, στέλνοντας Τουρκόφωνους κάτοικους να εγκατασταθούν στις περιοχές των ομιλητών αυτής της ιδιαίτερης γλώσσας. Ωστόσο, στους θυλάκους Çaykara, Sürmene, και Tonya οι κάτοικοι, εάν και ολιγάριθμοι δίχως βοήθεια από το επίσημο κράτος, προσπαθούν να διατηρήσουν την διαφορετικότητα τους από τους υπολοίπους πολίτες της ασιατικής Τουρκίας.

Πηγές:

Romeyka.org

Commons.wikimedia.com    

http://www.cam.ac.uk/research/news/against-all-odds-archaic-greek-in-a-modern-world

Χρήστος Αναγνωστάκης