Ένας αριθμός, ένα νούμερο από το οποίο εξαρτώνται τόσες ζωές. Ο  αριθμός των ανέργων στη χώρα μας ανέρχεται σε περισσότερο από 1,5 εκατομμύριο. Άνθρωποι με οικογένειες, σπίτια αλλά και δάνεια, άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν εξασφαλισμένα τα απαραίτητα, άνθρωποι για τους οποίους ένα πιάτο φαγητό αποτελεί πολυτέλεια.  Όλοι αυτοί έχουν ανάγκη τη βοήθειά μας, κάποιοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Όμως, στην πραγματικότητα εμείς είμαστε σε θέση να βοηθήσουμε; Γνωρίζουμε εάν αύριο δεν θα είμαστε εμείς στη θέση τους, όταν το ποσοστό της ανεργίας έχει φτάσει στο 27,9% ; Πλέον, δεν μιλάμε για ένα μικρό ποσοστό που μπορεί να στηρίξει η κοινωνία , αλλά για ένα ποσοστό, το οποίο συνεχώς αυξάνεται, όταν τα έξοδα, παραδείγματος χάρη το ρεύμα, αυξάνονται κατά τον ίδιο ρυθμό.

Ωστόσο, όλοι οι άνεργοι έχουν την ίδια ανάγκη; Σαφώς όχι. «Είμαι άνεργος σχεδόν ένα χρόνο κι έχω βρει τον εαυτό μου. Περνάω περισσότερες ώρες με τη γυναίκα μου και σπαταλώ τα χρήματα που τόσα χρόνια είχα βγάλει σε πράγματα που μου αρέσουν. Χρειαζόμουν πραγματικά ένα διάλειμμα μετά από χρόνια κοπιαστικής δουλειάς και πίεσης». Αυτό ήταν το πιο ενδιαφέρον πράγμα από τη συνέντευξη ενός πρώην διευθυντή γνωστής εταιρίας, ο οποίος δεν έχει οικονομικό πρόβλημα και χαίρεται τη ζωή του ταξιδεύοντας. Τι θα γίνει όταν τα χρήματα τελειώσουν; Κανείς δεν ξέρει. Πώς βλέπει όμως το πρόβλημα της ανεργίας ένας πατέρας δύο παιδιών; Το πρόβλημα εδώ είναι έντονο. Για την οικογένεια αυτή αποτελεί πολυτέλεια ακόμη και το φροντιστήριο των παιδιών. «Δεν μπορώ να εξασφαλίσω τα βασικά για την οικογένειά μου. Η γυναίκα μου εργάζεται και ο μισθός της καλύπτει τα απαραίτητα. Το χειρότερο πράγμα είναι αυτό, το ότι με θρέφει η γυναίκα μου. Για έναν άνδρα είναι συγκλονιστικό να μην εργάζεται, είναι θέμα ηθικής». Τέλος, έχουμε ένα άνεργο άντρα που ζει με τους γονείς του. Εδώ το πρόβλημα δεν αποτελεί θέμα επιβίωσης, αλλά καλύτερης ζωής. «Σίγουρα έχω μειώσει τα έξοδα που έκανα, αλλά δεν έχω πρόβλημα στο να ζήσω, τα βασικά μου παρέχονται».

Τρεις άνθρωποι με διαφορετικές ιστορίες, ανάγκες και υποχρεώσεις. Αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται βοήθεια και είναι ανάμεσά μας. Κανείς από αυτούς δεν φαντάστηκε την κατάσταση της Ελλάδας των τελευταίων χρόνων. Μια κατάσταση, όπου τρεις στους πέντε νέους είναι άνεργοι, μιλάμε για ένα ποσοστό γύρω στο 62%. Αυτοί οι άνθρωποι τι όνειρα να κάνουν σε μια χώρα διαλυμένη; Μια χώρα, στην οποία δύο στους πέντε ανθρώπους δεν έχουν δουλειά; Δεν φταίνε αυτοί, είναι θύματα. Θύματα λανθασμένων χειρισμών πολιτικών και κυβερνήσεων χρόνων, οι οποίοι καλούνται να μας βγάλουν από ένα αδιέξοδο που αυτοί δημιούργησαν.

Όλοι χρειαζόμαστε όλους, κανείς δεν περισσεύει. Μόνο έτσι θα αντιμετωπίσουμε το δύσκολο παρόν και το αβέβαιο μέλλον μας.

Πετροπούλου Έλενα