Αφύπνιση
Ήταν μια μέρα
είπες γιατί,
όπως εκείνος κάθε μέρα.
Ρωτούσε, ρωτούσε
Μα κανείς δεν απαντούσε
ξένη ζωή μονάχα ζούσε
Όχι για ‘κείνον
ποτέ γι’ αυτόν
για έναν κόσμο φαινομενικό.
Και εσύ κοιτούσες,
δε μιλούσες, δε ρωτούσες
σαν αυτόν.
Όμορφους στίχους έγραφε,
πηγή η τρέλα που ένιωθε.
Ήταν η νύχτα
η μεθυσμένη νύχτα
τα όνειρά σου σκέπασε
μ’ ένα γιατί σε γέμισε
κι όταν ξημέρωσε είδες τους στίχους,
ένα χαρτί γεμάτο ήχους
να σε γλιτώσουν προσπαθούν
από του κόσμου την ασχήμια
κι ύστερα να ‘ρθουν να σου πουν
ξεκίνα, ρώτα, δες και μίλα.
Εκείνος δε μιλάει πια
είναι μακριά,
πολύ μακριά
