Το σχολείο είναι η μικρή μας κοινωνία και επηρεάζεται από το καθετί που συμβαίνει γύρω του.
Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, να μην μας επηρεάσει αυτό που φάνταζε αδιανόητο.
Πόλεμος εν έτει 2022 κι όχι κάπου μακριά, αλλά δίπλα μας.
Ειδικά για εμάς, τους Θασίτες, οι Ουκρανοί και οι Ρώσοι ήταν και είναι τουρίστες μας…
Και ξαφνικά όλα άλλαξαν…
Συνειδητοποιήσαμε πως φίλοι μας ίσως να μην ξαναέρθουν το καλοκαίρι.
Πόσο μπορεί να αλλάξει άραγε η καθημερινότητα ενός λαού από τη μια στιγμή στην άλλη;
Έτσι, κι εμείς, ως μαθητές και εκπαιδευτικοί, πήραμε στα χέρια μας τα «δικά μας όπλα¨, τα μολύβια και τις μπογιές μας κι αρχίσαμε να κατασκευάζουμε ζωγραφιές με αντιπολεμικό περιεχόμενο.
Και κάθε μέρα τις κρεμούσαμε (ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΡΕΜΑΜΕ ΑΚΟΜΗ) στα κάγκελα του σχολείου μας.
Για μια συμβολική, αλλά πολύ ουσιαστική κίνηση…
- Κυρία, για πόσο καιρό ακόμη θα τα κρεμάμε;
- Για όσο καιρό υπάρχει πόλεμος, παιδιά μου.
- Κι αν ο πόλεμος κρατήσει ένα χρόνο, θα τα κρεμάμε έναν χρόνο;
- Αν οι άνθρωποι έχουν το κουράγιο και τη δύναμη να πολεμάνε για την πατρίδα τους έναν χρόνο, τότε κι εμείς μπορούμε να τα κρεμάμε έναν ολόκληρο χρόνο. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε!
- Δίκιο έχεις, κυρία…
