Γράφει η Αναστασία Χατζηγεωργίου
Τα χρόνια περνούν, οι καιροί αλλάζουν και συγχρόνως αλλάζουν και οι συνήθειες. Ίσως πει κάποιος ότι η αλλαγή αυτή γίνεται, γιατί ο κόσμος προχώρα μπροστά. Συμφωνώ, όμως γιατί πρέπει να αλλάζουν και οι συνήθειες;
Όμορφες συνήθειες έχουν πάψει να υπάρχουν, όπως εκείνον τον καλό καιρό που οι άνθρωποι ένιωθαν ευτυχισμένοι με τα λίγα και τα απλά. Θυμάμαι τις γειτονιές που ήταν γεμάτες με πιτσιρίκια, τα οποία έπαιζαν στο δρόμο χαρούμενα και ανέμελα και οι μαμάδες, οι γιαγιάδες, οι γειτόνισσες, καθισμένες στα ασπρισμένα και γεμάτα με πολύχρωμα λουλούδια πεζούλια της γειτονιάς, συζητούσαν γελαστές μετά από μία κουραστική μέρα. Εκεί κρατούσαν και το κέρασμα που το μοιράζονταν μεταξύ τους και τράταραν φυσικά και τα παιδιά: ένα λουκούμι, μία καραμέλα, λίγα καρύδια, λίγες σταφίδες. Και όταν ήταν πια ώρα να πάνε στο σπίτι, χαιρετούσαν σαν να μην βλέπονταν αύριο. Πόσο όμορφες στιγμές! Πόσο όμορφες εικόνες! Αναμνήσεις που μένουν χαραγμένες στο μυαλό σου και νιώθεις ότι δεν θα ξανά υπάρξουν. Νιώθεις πλέον ότι τώρα οι άνθρωποι είναι μόνοι, απόμακροι με καθημερινό άγχος για το αύριο τόσο έντονο που έχουν ξεχάσει να ζουν το σήμερα.
