Γράφει η Αθηνά Μανατάκη:
5) Αφού έχει γίνει η αποκάλυψη της διπλής ταυτότητας της Σεν Τε-Σούι Τα, η Σεν Τε αναλύει τα κίνητρά της και οι θεοί, περιέργως παρουσιάζονται ελαφρώς προβληματισμένοι.
Σεν Τε: Γιατί το έκανα; Είναι απλό…Γιατί δεν άντεχα πια την εκμετάλλευση. Πάντα ήθελα να κάνω το καλό, το ηθικό, όμως από ένα σημείο και μετά η χειραγώγηση των γύρω μου απέναντι μου έφτανε σε επίπεδο που για μένα ήταν μη βιώσιμο. Το σχέδιό μου ήταν πονηρό και δόλιο… Το γνωρίζω αυτό. Μα δε με άφηνε ο ίδιος μου ο εαυτός να φερθώ με σκληρότητα όσο ήμουν εγώ, όσο ήμουν η Σεν Τε. Έπρεπε να γίνω κάποιος άλλος για να κάνω κάτι τέτοιο.
Α’ Θεός: … Ο Σούι Τα (αναφωνεί γνέφοντας, δείχνονταν πως έχει διαπιστώσει την κατάσταση).
Σεν Τε: Ακριβώς. Και πάλι αμφέβαλλα φυσικά. Όταν επέλεγα την σκληρότητα αντί της καλοσύνης ως Σούι Τα το μετάνιωνα και έπειτα ένιωθα πάλι ανάγκη να αλλάξω στάση. Μακάρι να μην χρειαζόταν να το κάνω όλο αυτό…(κλαίγοντας)
Γ’ Θεός: Τελικά ο σκοπός σου έκρυβε μια δόση καλοσύνης. Κι ας ήταν οι πράξεις σου ως Σούι Τα σκληρές και βάναυσες.
Β’ Θεός: Ναι, ναι συμφωνώ και εγώ κάπως με αυτό. Βέβαια, ξερεις, δε μπορούμε να σε συγχωρήσουμε. Αφού το έκανες το κακό και ως σωστοί θεοί που είμαστε αυτό είναι κάτι που δυστυχώς δεν μπορούμε να παραβλέψουμε.
Σεν Τε: Και τι άλλο να έκανα; Ας μου δίνατε τουλάχιστον κάποια εναλλακτική. Δε μπορώ να αρκεστώ στις θεωρίες σας. Δε μου λένε από μόνες τους κάτι. Τι να την κάνω την καλοσύνη εάν αυτή είναι ανεφάρμοστη και ανέφικτη; (κάπως οργισμένη)
Α’ Θεός: Εμμ…μα η ηθική είναι ηθική. Το καλό είναι καλό. Είναι έννοια ξεκάθαρη. Σου είπαμε, καταλαβαίνουμε πλήρως τα κίνητρά σου, αλλά οι πράξεις σου δε σε χαρακτηρίζουν πλέον καλή.
Σεν Τε: Και ποιο το νόημα της καλοσύνης σε έναν κόσμο όπου δεν εφαρμόζεται; Ποιο το νόημα του να αγωνίζομαι για κάτι που εν τέλει θα με καταστρέψει;
Β’ Θεός: Εγώ συμφωνώ με τον προλαλήσαντα. Το καλό είναι καλό. Η δοκιμασία δεν είναι να το ξεχωρίσεις, αυτό είναι το μόνο εύκολο, αλλά να το εφαρμόσεις. Τώρα το αν αυτό είναι δύσκολο στην πράξη δεν αποτελεί δική μου αρμοδιότητα. Εμείς θεοί είμαστε, κρίνουμε τους άλλους για τις πράξεις τους, δε μας κρίνουν εμάς για τα πιστεύω μας.
Γ’ Θεός (κάπως προβληματισμένο): Δηλαδή τι προτείνεις; (δείχνοντας ενδιαφέρον) Μπορούμε εμείς να κάνουμε κάτι για όλη αυτή την κατάσταση; (μπερδεμένα και κάπως ειρωνικά)
Σεν Τε: Μάλλον όχι, εσείς είστε θεοί, δεν πρέπει να σας απασχολούν οι μικροπρέπειες των ανθρώπων. (υιοθετεί πάλι ταπεινό ύφος). Όμως εγώ έχω κάτι να πω. Τίποτα από αυτά δε θα συνέβαινε εάν η καλοσύνη ήταν ευθύνη συλλογική. Πώς να παραμείνω καλοσυνάτη όταν όλα είναι εναντίον μου;
Θεοί: Δίκιο έχεις μάλλον Σεν Τε. Εμείς όμως θα μείνουμε στις απόψεις μας. Το έργο μας μάλλον τελείωσε. (παραμένουν στη σκηνή αλλά δε δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για όσα ακολουθούν)
Σεν Τε:(στο κοινό) Κι αν οι Θεοί δε μπορούν να με βοηθήσουν να φτιάξω έναν κόσμο όπου η καλοσύνη είναι ζήτημα συλλογικό, ας με βοηθήσουν οι άνθρωποι. (κοιτώντας τα υπόλοιπα πρόσωπα επί σκηνής) Ας με βοηθούσατε εσείς. (πάλι στο κοινό) Ας πάψει η ηθική να είναι τόσο μονοδιάστατη, τόσο απόλυτη, τόσο αυστηρή. Να μην χρειάζεται να μεταμφιεστούμε για να εξαλείψουμε τις ενοχές μας. Να μην προσποιούμαστε ότι ζούμε σε μια ουτοπία. Να μην είμαστε καλοί για να μας ανταμείψουν οι θεοί ή κακοί για να επιβιώσουμε μέσω ύπουλων τεχνασμάτων. Ας είμαστε ενωμένοι, ας είμαστε μαζί, ας είμαστε λιγότερο καλοί ή κακοί ή ηθικοί ή ανήθικοι και ας είμαστε περισσότερο άνθρωποι.
Γράφει η Αγγελική Αλιγιζάκη:
Στο δικαστήριο
Θεός 1 (Αναστενάζοντας): Τι συνέβη, Σεν Τε; Πώς έφτασες σε αυτό το σημείο; Ήμασταν εδώ για να σε βοηθήσουμε να βρεις έναν δρόμο για την καλοσύνη, αλλά βλέπουμε ότι έχεις γίνει ό,τι φοβόσουν να γίνεις.
Σεν Τε (Με σφιγμένα χείλη): Ήθελα να παραμείνω καλή. Όμως ο κόσμος αυτός… ο κόσμος απαιτεί κάτι διαφορετικό. Δεν μπορούσα να επιβιώσω αν δεν γινόμουν σκληρή. Δεν μπορούσα να βοηθήσω τους άλλους αν δεν υπήρξα εγώ η σκληρή γυναίκα. Ο κόσμος δεν αφήνει περιθώριο για καλοσύνη. Η επιβίωση έρχεται πρώτα.
Θεός 2 (Εξετάζοντας την κατάσταση με απογοήτευση): Αυτή η αλήθεια μας πληγώνει, Σεν Τε. Είχαμε ελπίδες για σένα. Αλλά μας φαίνεται πως η καλοσύνη δεν έχει θέση σε αυτόν τον κόσμο, τουλάχιστον όχι με αυτόν τον τρόπο.
Σεν Τε (Κοιτάζοντας γύρω της, στους εργάτες και τους πελάτες): Αυτό που λέτε είναι αλήθεια. Όμως, εσείς δεν ζείτε εδώ. Δεν ξέρετε πόσο σκληρός είναι ο κόσμος. Δεν ξέρετε πώς είναι να ζεις με φόβο και αδικία. Δεν ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να επιβιώσεις με τον εαυτό σου άθικτο, όταν γύρω σου καταρρέουν όλοι οι άλλοι.
Θεός 3 (Αναστενάζοντας, κοιτάζοντας τη Σεν Τε με ανησυχία): Σεν Τε, βλέπουμε πώς έχεις γίνει. Δεν είσαι πια η καλή γυναίκα που θέλαμε να βοηθήσουμε. Αλλά ίσως φταίμε και εμείς. Ίσως δεν καταλάβαμε πόσο σκληρός είναι αυτός ο κόσμος.
Σεν Τε (Με πίκρα): Είναι πολύ αργά για να καταλάβετε, θεοί. Η καλοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει εδώ, σε αυτήν την κοινωνία. Η κοινωνία αυτή ζητά μόνο θυσίες και υποταγή. Ό,τι προσπάθησα να κάνω γκρεμίστηκε. Δεν έχω άλλη επιλογή παρά να επιβιώσω αδιαφορώντας για το κόστος. Η καλοσύνη είναι ισχνή, όταν γύρω σου υπάρχει μόνο αδικία και εκμετάλλευση.
Θεός 1 (Με σοβαρότητα, αλλά και πικρία): Φαίνεται ότι η κοινωνία αυτή δεν αφήνει περιθώριο για καλοσύνη, Σεν Τε. Αλλά εμείς, οι θεοί, δεν είχαμε κατανοήσει το βάθος της καταπίεσης και της αδικίας εδώ. Είχαμε την ελπίδα ότι η καλοσύνη θα μπορούσε να φέρει την αλλαγή, ότι οι άνθρωποι θα μπορούσαν να ενωθούν και να ανατρέψουν τις συνθήκες τους. Αλλά δεν αλλάζει τόσο εύκολα ο κόσμος, οι νοοτροπίες του και οι αξίες του. Είναι φαίνεται ανθρώπινο να καταρρίψεις τις ηθικές σου αξίες προκειμένου να επιβιώσεις και να περάσεις καλά. (Απευθύνεται στο κοινό) Η ερώτηση παραμένει… Πώς μπορεί να υπάρξει καλοσύνη σε έναν κόσμο που τη διώχνει; Μήπως η καλοσύνη χρειάζεται μια κοινωνία που να την υποστηρίζει; Αν όχι, ποιον τελικά σώζει η θυσία;
(Οι θεοί αποχωρούν σιωπηλά, ενώ η Σεν Τε, με σφιγμένα χείλη, παραμένει στη θέση της, κοιτώντας τους ανθρώπους γύρω της. Η σκηνή κλείνει με τη συνειδητοποίηση ότι η καλοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς μια κοινωνία που την υποστηρίζει.)
