Τα STARακια

από τη  Νίκη  Καρπαθάκη

Το γνωστό  παραμύθι του Χάνς Κρίστιαν Άντερσεν  μας μεταφέρει στο κλίμα των Χριστουγέννων  μέσα όμως από τη θλιβερή ιστορία του  μικρού κοριτσιού.  Μας προβληματίζει και μας  υπενθυμίζει πως υπάρχουν άνθρωποι που  ζουν σε συνθήκες αντίξοες και δεν μπορούν να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα. Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε να απαλύνουμε τον πόνο τους και ας μην γίνει η αδιαφορία  μας αιτία να έχουν  τύχη  παρόμοια με αυτή του μικρού κοριτσιού …

Έκανε φοβερό κρύο,έπεφτε πυκνό χιόνι και είχε αρχίσει να νυχτώνει.Το τελευταίο βράδυ του χρόνου είχε φτάσει.Όταν έφυγε από το σπίτι της το μόνο που φορούσε ήταν ένα σκισμένο φόρεμα και ένα ζευγάρι παντόφλες,πoυ και αυτές ήταν μεγάλες γιατί ήταν της μητέρας της, με αποτέλεσμα να τις χάσει  μέσα στο χιόνι προσπαθώντας να αποφύγει μια άμαξα που ερχόταν καταπάνω της.Έτσι λοιπόν το κοριτσάκι περπατούσε ξυπόλητο μέσα στο κρύο και νυφάδες χιονιού έπεφταν στα μακριά ξανθά μαλλιά της.Κρατούσε ένα ματσάκι σπίρτα, προσπαθώντας να τα πουλήσει αλλά κανένας δεν είχε αγοράσει ούτε ένα όλη την ημέρα.Το κοριτσάκι έτρεμε από το κρύο και την πείνα και έτσι καθώς περπατούσε σταμάτησε για να ξαποστάσει.Μέσα στο κρύο σκέφτηκε να ανάψει ένα σπίρτο για να ζεσταθεί με αποτέλεσμα να ονειρευτεί  την Χριστουγεννιάτικη βραδιά στο απέναντι σπίτι.Το άδειο της στομάχι της έφερε την γαλοπούλα από το γιορτινό τραπέζι τόσο κοντά της, που ήταν έτοιμη να την πιάσει αλλά η φλόγα από το σπίρτο έσβησε και η γαλοπούλα χάθηκε.Όλα από την φλόγα ενός σπίρτου ήταν τόσο φωτεινά και ζεστά στα μάτια της όπως το χριστουγεννιάτικο δέντρο με τα πλούσια δώρα από κάτω και τα πορσελάνινα σερβίτσια γεμάτα ζεστή σούπα. Η φλόγα έσβησε πάλι και για να μην χαθεί αυτό το όνειρο από τα μάτια της άναψε κι άλλο, κι άλλο κι άλλο, σπίρτο ώσπου είδε μπροστά  της την αγαπημένη της γιαγιά. Μια γιαγιά ντυμένη με πανέμορφα ρούχα, χαρούμενη όσο δεν την είχε δεί ποτέ ξανά και αμέσως της φώναξε     »γιαγιά μου έλα να με πάρεις μαζί σου εκεί ψηλά που πας γιατί ξέρω  πως δεν θα πονάς δεν θα κρυώνεις και πάντα θα χαμογελάς». Η γιαγιά την άκουσε ,άπλωσε τα χέρια της και μαζί ανέβηκαν ψηλά,ψηλά στον ουρανό .Εκεί όπου για εκείνες δεν θα είχε κρύο ποτέ ξανά. Το επόμενο πρωί όλοι όσοι πέρασαν από εκείνη την γωνία του δρόμου ψέλλισαν »Τι κρίμα το καημένο πάγωσε από το χιόνι,τι κρίμα κανείς δεν μπόρεσε να το βοηθήσει».Αλλά κανείς δεν σκέφτηκε ότι εκεί που πήγε ήταν ζεστή και χαμογελαστή παρέα με την αγαπημένη της γιαγιά.

Το γνωστό  παραμύθι του Χάνς Κρίστιαν Άντερσεν που μας μεταφέρει στο κλίμα των Χριστουγέννων αλλά μας αφήνει και ένα μεγάλο δίδαγμα,πως πάντα πρέπει να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας και να μοιραζόμαστε τα υπάρχοντα μας.