της  Αναστασίας Μαρρά

Το καταφύγιό μας 

Κάθε φορά που θέλω να δραπετεύσω από την πιεστική και δύσκολη καθημερινότητά μου, ταξιδεύω στο γνώριμο νησί του μυαλού μου, το καταφύγιο. Το μέρος αυτό είναι ένα νησί γεμάτο δέντρα και λουλούδια, λευκή άμμο και καταγάλανα νερά. Την ηρεμία του τοπίου διαταράσσει ο καλοκαιρινός αέρας. Η παραλία αντηχεί τα γέλια και τα παιχνίδια τα δικά μου και της οικογένειάς μου. Όλοι είμαστε ντυμένοι στα λευκά, τα μαλλιά μας είναι λιτά, ο αέρας και το αλάτι χτυπούν τα πρόσωπα μας. Είμαστε χαρούμενοι, συγκινημένοι και ευτυχισμένοι… Είχαν δίκιο όσοι μας έλεγαν πως έτσι θα είναι εδώ, χωρίς θλίψη, πόνο, μοναξιά!

Καθώς προχωράμε, παρατηρούμε τη φιγούρα ενός άντρα να ατενίζει τη θάλασσα. Ξαφνικά γυρνάει και κοιτάει προς το μέρος μας. Τη σοβαρή έκφρασή του αντικαθιστά ένα πλατύ χαμόγελο, τη στιγμή που ο μικρός μου αδελφός τρέχει κατά πάνω του. Ενώ στέκονται σφιχτά αγκαλιασμένοι, γυρνούν και μας κοιτούν. Εμείς τρέχουμε προς το μέρος τους. Επιτέλους μετά από καιρό είμαστε πάλι όλοι μαζί…Ο μπαμπάς γύρισε και είναι εδώ μαζί μας. Είμαστε αγκαλιασμένοι όλοι μαζί και δε θέλουμε να τον ρωτήσουμε ούτε να του πούμε κάτι, απλά κρατάμε αυτή τη στιγμή…

Το ταξίδι αυτό, όμως, είναι πάντα σύντομο…Η επιστροφή στην πραγματικότητα δεν αργεί και το συναίσθημα της νοσταλγίας είναι αυτό που κυριαρχεί. Αυτή τη στιγμή νιώθω πως μου λείπει πιο πολύ, ο μπαμπάς μου και η εικόνα αυτού του καταφύγιου, στο οποίο μπορώ να προσφεύγω κάθε φορά που έχω την ανάγκη να είμαστε και πάλι μαζί, όπως παλιά!

Ποίημα

Κλείνω τα μάτια, ανασαίνω βαθιά

βάζω πλώρη σε μια θάλασσα πλατιά,

η άγκυρα της ελπίδας γαντζώνεται στο βυθό

το νησί, το καταφύγιό μου είναι ακόμη ζωντανό!

Η θάλασσα, ο αέρας βουίζει

απ” αλάτι και δροσιά το πρόσωπο γεμίζει!

Ντυμένοι στα λευκά περπατάμε ξανά

μήπως η ευτυχία είναι πια κοντά;

Και ξάφνου αυτός… στημένος σοβαρός

τη θάλασσα ατενίζει μόνος και σκυφτός.

Οι φωνές μας τον ξαφνιάζουν

μα σαν γνώριμες του μοιάζουν…

Ο μικρός τρέχει στην αγκαλιά του

δάκρυα και συγκίνηση γεμίζει η ματιά του…

Όλοι εκεί σφιχτά δεμένοι

μετά από καιρό μια οικογένεια ενωμένη.

Μπαμπά, είσαι εδώ μαζί μου ξανά

σαν καταφύγιο, σαν ζεστή αγκαλιά.

Μα το ταξίδι είναι μικρό

και εγώ γυρνάω με πρόσωπο σκυφτό..

Μου λείπεις μπαμπά, μα θα” σαι πάντα εδώ

μια ασφάλεια, μια δύναμη, καταφύγιο σωστό.