Τα STARακια

της Νίκης Κοντογιωργάκη

You can wipe way someone’s tears, but not their pain

-Leonardo DaVinci

Ζούμε σε μία εποχή όπου η επικοινωνία φαίνεται πιο εύκολη από ποτέ, όμως πολλοί νέοι νιώθουν πιο μόνοι από κάθε άλλη φορά . Μέσα σε γεμάτες τάξεις , παρέες και likes στα social media , η μοναξιά παραμένει μια σιωπηλή πραγματικότητα . Ίσως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε γι’ αυτή. Πολλοί πιστεύουν ότι οι έφηβοι ζουν ανέμελα, με φίλους ,πάρτυ και κοινωνική ζωή χωρίς πίεση ή δυσκολίες γενικότερα.

Όμως η αλήθεια είναι διαφορετική.. Πολλοί νιώθουν μοναξιά, ακόμα και όταν περιβάλλονται από κόσμο .Νιώθουν ότι δεν τους καταλαβαίνουν , ότι δεν έχουν σε ποιον να μιλήσουν , ότι πρέπει να προσποιούνται για να  γίνουν αποδεκτοί πόσο μάλλον όταν κάνουν πράξεις προκειμένου να ενταχθούν στην  ́ ́τέλεια ́ ́ παρέα .Η μοναξιά δεν είναι πάντα εμφανής. Μπορεί να γελούν και να βγαίνουν έξω όμως το συναίσθημα που τους τρώει να γίνεται  όλο ένα και πιο δυνατό σε σημείο που να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν .Η συνεχής σύγκριση με τους άλλους καθώς και το στερεότυπο του  ́ ́τέλειου ́ ́ συνεχίζει να υπάρχει μέχρι και σήμερα και με αυτόν τον τρόπο αποτελεί τον βασικότερο παράγοντα απομόνωσης . Το σχολείο , το σπίτι ακόμα και η κοινωνία μερικές φορές δεν αφήνουν χώρο για αυθεντικότητα .

Δεν είναι εύκολο να πεις  ́ ́δεν είμαι καλά ́ ́αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα πρέπει να κλειστούμε στον εαυτό μας λόγω του φόβου που μας  ́ ́φυλακίζει ́ ́ στην παρεξήγηση ή στην κριτική από τους άλλους. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό να μιλάμε. Να ακούμε πραγματικά ο ένας τον άλλον. Να χτίζουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και όχι απλά προαιρετικές  ́ ́επαφές ́ ́. Η μοναξιά είναι ανθρώπινη και είναι φυσιολογικό να κάνουμε  πίσω αφιερώνοντας λίγο χώρο και χρόνο στον εαυτό μας . Ίσως η επόμενη φορά που κάποιος γύρω μας σωπάσει, να είναι η ευκαιρία να του δώσουμε τον χώρο να μιλήσει. Μπορεί να είναι το πιο σημαντικό  ́ ́άκουσε με ́ ́ που δεν ειπώθηκε ποτέ.