Τα STARακια

της Λυδίας Ξυλουρά

Ο σχολικός εκφοβισμός είναι ένα σοβαρό πρόβλημα που επηρεάζει τη ζωή πολλών μαθητών και μαθητριών στο σχολείο. Συμβαίνει όταν κάποιος ή κάποια ομάδα ενοχλεί συνεχώς ένα άλλο παιδί με λόγια, πράξεις ή και μέσω ίντερνετ, με σκοπό να το κάνει να νιώσει άσχημα ή να το τρομάξει. Αυτό μπορεί να γίνεται με κοροϊδίες, απειλές, χτυπήματα, βρισιές ή ακόμα και με αγνόηση. Πολλές φορές, ο εκφοβισμός δεν σταματά όταν χτυπήσει το κουδούνι, αλλά συνεχίζεται μέσα από τα social media, με μηνύματα ή ποστ που προσβάλλουν και πληγώνουν. Τα παιδιά που το ζουν αυτό μπορεί να νιώθουν φόβο, ντροπή, στενοχώρια και συχνά απομονώνονται από τους άλλους, ακόμα και από τους φίλους τους. Είναι δύσκολο να συγκεντρωθούν στο μάθημα και πολλές φορές δε θέλουν καν να πάνε στο σχολείο.

Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους κάποια παιδιά εκφοβίζουν άλλα. Μερικές φορές το κάνουν επειδή ζηλεύουν, άλλες φορές επειδή θέλουν να το «παίξουν» δυνατοί ή να τραβήξουν την προσοχή. Μπορεί επίσης να έχουν οι ίδιοι προβλήματα στο σπίτι και να ξεσπάνε στους άλλους. Συνήθως, διαλέγουν παιδιά που είναι πιο ήσυχα, πιο μοναχικά ή που απλά διαφέρουν από τους υπόλοιπους — μπορεί να έχουν άλλη καταγωγή, διαφορετικό στυλ ή να είναι πιο ευαίσθητα. Το θέμα είναι ότι νιώθουν πως αυτά τα παιδιά δεν θα τους αντιμιλήσουν ή δεν θα μπορέσουν να αμυνθούν. Αν το σχολείο δεν έχει καλούς κανόνες ή αν οι καθηγητές κάνουν ότι δεν βλέπουν, τότε τα πράγματα χειροτερεύουν. Ειδικά σήμερα, που σχεδόν όλοι έχουν κινητά και είναι online, ο εκφοβισμός γίνεται ακόμη πιο εύκολος, αφού μπορεί να συνεχιστεί και από απόσταση.

Για να σταματήσει ο εκφοβισμός, χρειάζεται προσπάθεια από όλους μας. Πρώτα απ’ όλα, όποιος δέχεται τέτοια συμπεριφορά πρέπει να ξέρει ότι δεν φταίει και ότι δεν είναι μόνος. Είναι σημαντικό να μιλήσει σε κάποιον ενήλικα που εμπιστεύεται — είτε στους γονείς του, είτε σε κάποιον καθηγητή ή καθηγήτρια. Το να ζητάς βοήθεια δεν είναι αδυναμία, είναι θάρρος. Οι μεγάλοι πρέπει να ακούν προσεκτικά, να μην αδιαφορούν και να παίρνουν μέτρα για να βοηθήσουν. Από την άλλη, κι εμείς, οι μαθητές, πρέπει να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο. Αν δούμε κάποιον να εκφοβίζεται, δεν πρέπει να το αφήνουμε να περάσει έτσι. Μπορούμε να πούμε «όχι», να υποστηρίξουμε το άτομο που δέχεται την επίθεση και να ενημερώσουμε κάποιον υπεύθυνο. Το να σιωπάς σημαίνει ότι αφήνεις τον εκφοβισμό να συνεχίζεται. Το να μιλάς όμως, δείχνει δύναμη και ανθρωπιά.

Ο σχολικός εκφοβισμός δεν είναι κάτι «φυσιολογικό» που πρέπει να συνηθίσουμε. Είναι κάτι άδικο και επικίνδυνο, που μπορεί να αφήσει βαθιά σημάδια σε κάποιον. Όλοι αξίζουμε να πηγαίνουμε σχολείο χωρίς φόβο, σε ένα περιβάλλον όπου νιώθουμε ασφάλεια, αποδοχή και σεβασμό. Αν συνεργαστούμε όλοι —μαθητές, καθηγητές και γονείς— μπορούμε να κάνουμε το σχολείο ένα καλύτερο μέρος για όλους. Μπορούμε να δημιουργήσουμε έναν χώρο όπου δεν θα υπάρχει χώρος για βία, ειρωνεία και αποκλεισμό. Ένα σχολείο όπου ο καθένας θα μπορεί να είναι ο εαυτός του χωρίς να φοβάται. Και αυτό ξεκινά από εμάς.