Ημερολόγιο καταστρώματος – 17/3/2025
της Ελευθερίας Τσιτσίκα
Ο άνεμος φυσούσε δυνατά πάνω στο κατάστρωμα κι εγώ, ένας απλός ναύτης, παρατηρούσα τη γάτα του πλοίου, τη Νηρηίδα, να τριγυρνάει ανάμεσα στα σκοινιά. Ήταν μια γάτα παράξενη, με μάτια που έμοιαζαν να κρύβουν ένα παλιό μήνυμα για το σύγχρονο κόσμο. «Γιατί άραγε μας ακολουθεί σε κάθε ταξίδι;» αναρωτήθηκα. Η Νηρηίδα είχε γίνει η ψυχή του πληρώματος, πάντα παρούσα σε κάθε φουρτούνα, σε κάθε γιορτή. Θυμάμαι κάποια Χριστούγεννα που ενώ η θάλασσα μαινόταν, εκείνη καθόταν ήρεμη δίπλα στη φωτιά, σαν να ήξερε ότι όλα θα πάνε καλά. ‘Ένας αριθμός με στοιχειώνει από τότε, το 13. Δεκατρία χρόνια στη θάλασσα, δεκατρία χρόνια λιμάνια, δεκατρία χρόνια θύελλες. Και πάντα η Νηρηίδα εκεί, να μου θυμίζει πως ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν «καμένα», η ελπίδα κρύβεται στα πιο απροσδόκητα μέρη.
Σχολιάστε
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.
