Τα STARακια

της  Μαργαρίτας Κατσικάρου

Ήρθε νύχτα του Οκτώβρη ώρα μία μετά  τα μεσάνυχτα. ¨Έξω είχε παγωνιά .Ξαφνικά ακούστηκαν  πυροβολισμοί  και σηκώθηκα για να δω τι γίνεται έξω από το παράθυρο. Αντίκρισα όλα τα σπίτια κατακόκκινα και ανθρώπους να τρέχουν και να  φωνάζουνε βοήθεια .Τρομοκρατήθηκα,  δεν ήξερα τι να κάνω , φοβόμουν. Ξαφνικά κάποιος άνοιξε την πόρτα του δωματίου μου. Ήταν οι γονείς μου , είπαν ότι πρέπει να μαζέψω τα πιο απαραίτητα πράγματα και να φύγουμε γρήγορα. Ήμουν τόσο φοβισμένη  που δεν ήξερα τι πάει να πει “απαραίτητα’,  οπότε πήρα το αρκουδάκι που  μου έδωσε γιαγιά μου για όταν φοβάμαι και γιατί είναι το μόνο που μου δίνει ελπίδα  και κατέβαινα όσο πιο γρήγορα μπορούσα για να βρω τους γονείς μου . Είχαν  μαζέψει κάποια πράγματα, όπως λένε αυτοί απαραίτητα , όπως τρόφιμα , νερά κλπ. Μόλις  φύγαμε από το σπίτι είδαμε το αυτοκίνητο καλυμμένο από κόκκινες φλόγες .Δεν είχαμε πώς να φύγουμε για αυτό αρχίσαμε να ι τρέχουμε  όπως τους άλλους. Μαζευτήκαμε όλοι σε ένα σημείο συγκέντρωσης όπως λέει η μαμά μου. Ήταν και άλλοι άνθρωποι  και όλοι προσπαθούσαν να βοηθήσει ο ένας τον άλλον με ό, τι είχαν  και περιμέναμε να έρθει αυτή η ελπίδα και πάλι.

Γιατί να γίνεται πόλεμος ; Τι έχουν  να χωρίσουν ;  Γιατί δεν θέλουν την ειρήνη ; Γιατί να μας   στεροὐν  όλους τους αγαπημένους ανθρώπους μας ;