Τα ΑμεΑ (Άτομα με Αναπηρία), αποτελούν πλέον το 11% του παγκόσμιου πληθυσμού. Είτε έχουν κινητικές διαταραχές, είτε δεν έχουν κάποια βασική αίσθηση (π.χ. όραση) κ.λ.π., χρειάζονται έναν ιδιαίτερο χειρισμό από την κοινωνία και από τους ανθρώπους μέσα σε αυτή, έτσι 
ώστε η καθημερινότητά τους να γίνεται ευκολότερη και να μπορούν να ζουν ισάξια με οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο. Δυστυχώς, παρότι μακροπρόθεσμα έχουν γίνει προσπάθειες και υπάρχει μεγάλη πρόοδος ως προς την βελτίωση της κατάστασης για τα άτομα αυτά, αντιμετωπίζουν ακόμα πολλές δυσκολίες στην καθημερινότητά τους.
Αρχικά, η ευρωπαϊκή πολιτική για την αναπηρία, έχει σημαντικές διαφορές ανάμεσα στα κράτη μέλη της. Στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη, η μεταχείριση των ανθρώπων με αναπηρία είναι διαφορετική από την προβλεπόμενη, δηλαδή από τη δημιουργία ενός περιβάλλοντος το οποίο τα αποδέχεται ολοκληρωτικά και τα βοηθάει. Ένα σχεδόν ιδανικό μοντέλο ως προς τη διαχείριση των ΑμεΑ. είναι το Σουηδικό. Στη Σουηδία, παρότι παλαιότερα (μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 70’) η κατάσταση δεν ήταν ευνοϊκή προς τα ΑμεΑ, από τη δεκαετία του 90’ εισήχθησαν κανονιστικές ρυθμίσεις για την καταπολέμηση των διακρίσεων σε βάρος τους. Για να γίνει αυτό, η Σουηδική πολιτεία έφτιαξε ειδικές δομές και θεσμούς, όπως για παράδειγμα το επίδομα τροποποίησης σπιτιού. Γι’ αυτούς τους λόγους, η καθημερινότητα των ΑμεΑ είναι πολύ ευκολότερη στη Σουηδία.
Στη Γερμανία, μόλις πριν 6 χρόνια η κυβέρνηση τροποποίησε τους νόμους της μετά από υποδείξεις των Ηνωμένων Εθνών για να ευνοούν περισσότερα τα ΑμεΑ. Παρόλο που μέχρι τότε υπήρχαν υποδομές όπως τα πλατύτερα πεζοδρόμια για άτομα με αμαξίδιο, το κάθε άτομο έπρεπε να έχει προσωπικό εισόδημα μόλις 2.600 ευρώ ώστε να δικαιούται κοινωνική προστασία.
Τέλος, στην Ελλάδα, τα πράγματα είναι πολύ…χειρότερα από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Δεν υπάρχουν σωστές υποδομές, όπως για παράδειγμα τα πεζοδρόμια, που δεν είναι κατάλληλα για αμαξίδια. Για τα ΑμεΑ που κατοικούν στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο να κάνουν απλά καθημερινά πράγματα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι η πρόσβαση στα Μ.Μ.Ε. (Μέσα Μαζικής Μεταφοράς) η οποία είναι σχεδόν αδύνατη.
Συμπερασματικά, είναι πολύ σημαντικό να παίρνουμε όλοι στα σοβαρά το θέμα της ανισότητας για τα ΑμεΑ, διότι είναι εξίσου σημαντικό όσο και όλα τα άλλα θέματα ανισότητας στην κοινωνία μας. Πρέπει να κάνουμε καθημερινά μικρά βήματα για να βοηθήσουμε αυτά τα άτομα έστω και λίγο, όπως να μην παρκάρουμε τα αυτοκίνητά μας πάνω σε ράμπες και σε πεζοδρόμια!
Αδαμαντία Ζαχαριά Α’2
Υπέροχο άρθρο Αδαμαντία! Έχεις τεράστιο δίκιο! Πρέπει να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας που έχουν κάποιες ιδιαιτερότητες όπως κάνουν και σε άλλες χώρες του εξωτερικού. Αν δεν το κάνουμε εμείς τότε ποιος θα το κάνει ;