Εισαγωγή

Ο μύθος αποτελεί ένα πρότυπο της πραγματικότητας, χρησιμοποιεί μία συμβολική γλώσσα, αλληγορική, που απαιτεί αποκρυπτογράφηση. Για αυτόν που δεν έχει τα κλειδιά της αποκωδικοποίησης ο μύθος δεν είναι παρά ένα παραμύθι, μια ψεύτικη ιστορία. Για τον γνώστη του κλειδιού ερμηνείας ο μύθος αποκαλύπτει μια αληθινή πραγματικότητα, μια ανώτερη γνώση, μια ιερή ιστορία. Ο μύθος αναφέρεται πάντα σε μία «δημιουργία», διηγείται πως ήρθε κάτι σε ύπαρξη ή πως καθιερώθηκε μία συμπεριφορά, ένας θεσμός, μία πόλη κ.τ.λ. Επειδή η μυθική σκέψη δεν περιορίζεται μόνο στην εξήγηση των αιτιών αλλά επιδιώκει να κατανοήσει την ανθρώπινη φύση, μυθική και λογική σκέψη δεν επικαλύπτονται.

Παρακάτω θα σας παρουσιάσουμε μύθους της Ευρώπης και συγκεκριμένα:
Πορτογαλία: ο θρύλος του κόκορα
Αυστρία: ο θρύλος του «Aquarius»
Ιταλία: Ρέμος & Ρωμύλος
Πολωνία: ο άσπρος αετός
Κροατία: ο μύθος του αμφιθεάτρου Πούλα
Ελλάδα: ο θάνατος του Μ. Αλεξάνδρου

Πορτογαλία: ο θρύλος του κόκορα

Ο θρύλος του Κόκορα αφηγείται την ιστορία της θαυματουργής παρέμβασης ενός νεκρού κόκορα απόδειξη της αθωότητα ενός ανθρώπου που είχε κατηγορηθεί ψευδώς και καταδικάστηκε σε θάνατο. Σύμφωνα με το μύθο, ασήμι είχε κλαπεί από έναν κτηματία, και οι κάτοικοι της περιοχής έψαχναν για τον εγκληματία που είχε διαπράξει το έγκλημα. Μια μέρα, ένας άνδρας από τη γειτονική Γαλικία εμφανίστηκε ως ύποπτος. Ο ίδιος ορκίστηκε ότι απλώς περνούσε από εκεί σε ένα προσκύνημα στο Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα. Παρ “όλα αυτά, οι αρχές τον συνέλαβαν και τον καταδίκασαν σε κρεμάλα. Ο άνθρωπος ζήτησε να τον πάνε στον δικαστή, ο οποίος τον είχε καταδικάσει. Οι αρχές ικανοποίησαν το αίτημά του και τον πήγαν στο σπίτι του δικαστή, ο οποίος έκανε ένα συμπόσιο με κάποιους φίλους. Επιβεβαιώνοντας την αθωότητά του, έδειξε τον ψητό κόκορα στην κορυφή του τραπεζιού και αναφώνησε, «Είναι βέβαιο ότι είμαι αθώος, όσο είναι βέβαιο ότι αυτός ο πετεινός θα λαλήσει, όταν με κρεμάσουν». Ο δικαστής αποφάσισε να μην φάει τον πετεινό αλλά και πάλι αγνόησε την έκκλησή του. Ωστόσο, καθώς πήγαιναν να τον κρεμάσουν, ο ψητός κόκορας σηκώθηκε στο τραπέζι και λάλησε . Κατανοώντας το λάθος του, ο δικαστής άφησε ελεύθερο τον προσκυνητή.

Αυστρία: ο θρύλος του «Aquarius»

Υπάρχει ένα βουνό στη Στυρία της Αυστρίας, όπου συνέβη πριν από χιλιάδες χρόνια η παρακάτω ιστορία. Κοντά στο χωριό υπήρχε ένα μικρό σπήλαιο με μια λίμνη. Μερικές φορές όταν είχε καλό καιρό θα μπορούσε κανείς να δει ένα περίεργο ψάρι ονομαζόμενο»Aquarius» που έβγαινε να κολυμπήσετε στη λίμνη ή για να χαλαρώσει στον ήλιο. Οι αγρότες ήταν περίεργοι για το τι ήταν και το παρακολουθούσαν. Προσπάθησαν να τον πιάσουν, αλλά απέτυχαν επειδή ήταν πολύ γλιστερό. Έτσι συγκεντρώθηκαν όλοι μαζί για να σκεφτούν πώς θα ήταν δυνατό να το πιάσουν. Έφεραν μερικές λιχουδιές και καλό κρασί στη λίμνη και άπλωσαν μια στρώση πίσσα κοντά στο φαγητό. Οι αγρότες κρύφτηκαν πίσω από τα δέντρα και τους βράχους και περίμεναν. Μετά από αρκετή ώρα το «Aquarius» βγήκε. Δοκίμασε το φαγητό και ήπιε το κρασί αλλά κατά λάθος κόλλησε στην πίσσα. Το » Aquarius » φώναξε για βοήθεια. Τώρα ήταν πολύ εύκολο για τους γεωργούς να το πιάσουν και το πήραν στο χωριό τους. Το «Aquarius» ικέτευε για την ελευθερία του, αλλά οι αγρότες δεν ήθελαν να το αφήσουν να φύγει ακόμα. Μετά από λίγο, το » Aquarius » πρότεινε:
«Αν μου δώσετε την ελευθερία μου, θα σας δώσω ένα πολύ πολύτιμο δώρο». Οι αγρότες συμφώνησαν.
«Μπορείτε να επιλέξετε, είπε το «Aquarius», αλλά θα πρέπει να επιλέξετε με σύνεση! Μπορώ να σας δώσω ένα χρυσό πόδι, μια καρδιά από ασήμι ή ένα καπέλο κατασκευασμένο από σίδηρο.»
«Το χρυσό πόδι θα διαρκέσει για μερικά χρόνια, η ασημένια καρδιά θα διαρκέσει για εκατοντάδες χρόνια, το καπέλο του σιδήρου θα διαρκέσει για πάντα.»
Μετά από μια σύντομη συζήτηση, οι αγρότες επέλεξαν το καπέλο σιδήρου. Το «Aquarius» έδειξε ένα βουνό. «Είναι εκεί πέρα», είπε και το έσκασε.
Όταν οι αγρότες άρχισαν να σκάβουν στο βουνό βρήκαν σιδηρομεταλλεύματα, και από τότε υπάρχει ένα ορυχείο στο βουνό που ονομάζεται «Erzberg» (το βουνό των μεταλλευμάτων). Αυτό το ορυχείο έφερε πλούτο στη Στυρία.

Ιταλία: Ρέμος & Ρωμύλος

Ο Ρέμος και ο Ρωμύλος γεννήθηκαν το 771 π.Χ. πατέρας τους ήταν ο Άρης μητέρα του η Ρέα, κόρη του βασιλιά της Άλβας Λόνγκας, Νουμίτορα. Η Ρέα υποχρεώθηκε να γίνει εστιάδα από τον θείο της, τον Αμούλιο, που σφετερίστηκε το θρόνο της Άλβας και ήθελε να μην μείνει κανένας απόγονος του Νουμίτορα. Αλλά κάποια νύχτα ο Άρης την άφησε έγκυο. Όταν μαθεύτηκε ότι η Ρέα ήταν έγκυος, ο Αμούλιος την έριξε στον Τίβερη επειδή η πράξη της ήταν ανοσιούργημα. Τα δίδυμα μωρά τα παρέδωσε σε κάποιον υπηρέτη του με τη διαταγή να τα σκοτώσει. Αυτός τα λυπήθηκε, τα έβαλε σε μια σκάφη και τα άφησε στο ποτάμι που είχε πλημμυρίσει, αλλά τα προστάτευσε ο Τιβερίνος, η θεότητα του ποταμού. Όταν τα νερά αποσύρθηκαν από τη στεριά, η σκάφη επικάθισε στη ρίζα μιας συκιάς. Εκεί τα πήραν υπό την προστασία τους τα ιερά ζώα του θεού Άρη, η λύκαινα Λούπα κι ένας δρυοκολάπτης. Η λύκαινα τα θήλαζε σε μια σπηλιά, που ονομάστηκε Λύκαιον, ενώ ο δρυοκολάπτης τους πήγαινε τροφή. Εκεί τα βρήκε ο βοσκός Φαυστύλος και τα πήρε στην καλύβα του όπου τα μεγάλωσαν μαζί με τη γυναίκα του. Τα δύο παιδιά μεγάλωσαν σαν βοσκοί στην καλύβα του Φαυστύλοu. Γνώρισαν έτσι τους βοσκούς του έκπτωτου παππού τους Νουμίτορα κι έμαθαν τι είχε συμβεί με τον Αμούλιο. Τον οποίο και εκθρόνισαν, επαναφέροντας στο θρόνο της Άλβας Λόνγκας τον Νουμίτορα. Ο Νουμίτωρ τους παραχώρησε το μέρος όπου τους βρήκε ο Φαυστύλος και τους μεγάλωσε, για να χτίσουν εκεί μια πόλη. Τα δύο αδέλφια διαφώνησαν για το πού ακριβώς έπρεπε να χτιστεί η πόλη. Επικαλέστηκαν τότε τους οιωνούς, ο μεν Ρωμύλος πάνω στον Παλατίνο Λόφο, ο δε Ρέμος στον Ρεμώριο, που είναι η βορειοδυτική άκρη του Αβεντίνου Λόφου. Στον Ρωμύλο παρουσιάστηκαν 12 γύπες ενώ στον Ρώμο 6. Η Ρώμη λοιπόν θεμελιώθηκε πάνω στον Παλατίνο Λόφο. Όταν χτιζόταν η πόλη, το 754 π.Χ., μάλωσαν και πάλι τα δύο αδέλφια και ο Ρωμύλος σκότωσε τον Ρέμο κι έμεινε μοναδικός βασιλιάς. Αυτό συνέβη το 753 π.Χ.

Πολωνία: ο άσπρος αετός

Χιλιάδες χρόνια πριν, ζούσαν τρία αδέλφια, ο Lech, ο Czech και ο Rus σ’ ένα χωριό. Όμως επειδή ο πληθυσμός του χωριού μεγάλωνε χρειαζόταν να μετακινηθούν. Έτσι τα τρία αδέλφια αποφάσισαν να ταξιδέψουν με διαφορετικές κατευθύνσεις για να βρουν κάπου να εγκατασταθούν. Είχαν ταξιδέψει πολλές μέρες με τους δικούς τους και είχαν περάσει πολλά ποτάμια, δάση και λίμνες. Όπου πήγαιναν δεν έβρισκαν καθόλου ανθρώπους, ούτε πόλη, ούτε κάποιο μικρό χωριό. Στην κορυφή ενός βουνού τα τρία αδέλφια χωρίστηκαν μαζί με τους δικούς τους σε διαφορετικές κατευθύνσεις: ο Czech πήγε αριστερά, ο Rus δεξιά και ο Lech ίσια. Μια μέρα ο Lech έφθασε σ’ έναν υπέροχο τόπο: μια λίμνη που περιτριγυριζόταν από ένα λιβάδι. Όταν σταμάτησαν να ξαποστάσουν είδαν ένα μεγαλοπρεπή αετό να πετά πάνω απ’ τα κεφάλια τους κυκλικά πάνω από εκείνη την περιοχή και μετά από λίγο κούρνιασε στη φωλιά του, ψηλά σ’ ένα σκαμμένο βράχο. Καθώς ο Lech κοίταζε επίμονα όλη την περιοχή έκθαμβος ο αετός άνοιξε τα φτερά του και το φως του ήλιου που ανέτειλε έπεσε πάνω τους και έκανε τις άκρες τους να φαίνονται χρυσές ενώ το υπόλοιπο σώμα του ήταν άσπρο. «Εδώ θα μείνουμε!» είπε ο Lech. «Εδώ είναι το καινούργιο μας σπίτι και θα το ονομάσουμε GNIEZNO (η φωλιά του αετού). Εκεί αυτός και οι δικοί του έχτισαν την πόλη τους και το μέρος έγινε το κέντρο της περιοχής. Αποκαλούσαν τους εαυτούς τους Polonians (Πολωνούς) το οποίο σημαίνει «οι άνθρωποι του λιβαδιού». Επίσης έφτιαξαν ένα κόκκινο πανό με έναν άσπρο αετό πάνω του και το περιτριγύρισαν σε όλη την πόλη του Gniezno.

Κροατία: ο μύθος του αμφιθεάτρου Πούλα

Το μέγεθος και το μεγαλείο του αμφιθεάτρου Πούλα πυροδότησε τη φαντασία των ανθρώπων, και δημιουργήθηκε ένας μύθος γύρω από αυτό. Σύμφωνα με την ιστορία, η Istria κατοικήθηκε από ένα περίεργο είδος νεραϊδών που ονομάζεται Divicas. Αν και μικρές σε μέγεθος, είχαν αξιοσημείωτη φυσική δύναμη και ήταν ειδικευμένες στην τοιχοποιία. Από τη φύση τους ήταν καλές προς τους ανθρώπους αλλά και αρκετά ντροπαλές, αποφεύγοντας οποιαδήποτε επαφή μαζί τους. Επίσης οι Divicas είχαν ένα άλλο μοναδικό χαρακτηριστικό. Ήταν νυκτόβια πλάσματα που κατοικούσαν έξω, μέχρι την πρώτη κραυγή του κόκορα το πρωί. Κάποτε αποφάσισαν να δημιουργήσουν το δικό τους οικισμό, που ονόμασαν Divic-town. Πήραν μεγάλους ογκόλιθους από το Ucka Mountain και τους μετέφεραν στην περιοχή όπου είναι χτισμένη σήμερα η Πούλα. Με την τόσο μεγάλη μυϊκή τους δύναμη, κατάφεραν να χτίσουν όλο το αμφιθέατρο σε μια νύχτα. Πρωί-πρωί το λάλημα του κόκορα τις προειδοποίησε ότι πλησίαζε το φως της ημέρας. Οι Divicas έφυγαν αμέσως για τις κρυψώνες τους. Επειδή όμως δεν είχαν προλάβει να χτίσουν τη στέγη του αμφιθεάτρου, ήλπιζαν να την φτιάξουν το επόμενο βράδυ. Για κάποιο λόγο ποτέ δεν επέστρεψαν. Γι’ αυτό η αρένα Πούλα παραμένει χωρίς στέγη.

Ελλάδα: ο θάνατος του Μ. Αλεξάνδρου

Ο Μέγας Αλέξανδρος, όταν βρισκόταν στην επιθανάτια κλίνη, κάλεσε τους στρατηγούς του και τους ζήτησε να πραγματοποιήσουν τις τρεις τελευταίες του επιθυμίες, όταν αυτός πια θα έχει πεθάνει. Η πρώτη ήταν να μεταφερθεί η σορός του στους ώμους από τους καλύτερους γιατρούς της εποχής. Η δεύτερη όριζε οι θησαυροί που είχε αποκτήσει να σκορπιστούν σε όλη τη διαδρομή μέχρι τον τάφο του. Η τρίτη ήταν να μείνουν τα χέρια του ελεύθερα να λικνίζονται στον αέρα, καθώς μεταφέρεται προς τον τάφο, για να είναι στη θέα όλων. Ένας από τους στρατηγούς, έκπληκτος από τις ασυνήθιστες επιθυμίες, ρώτησε τον Αλέξανδρο ποιοι ήταν οι λόγοι. Ο Αλέξανδρος του εξήγησε: «Θέλω οι πιο διαπρεπείς γιατροί να σηκώσουν το φέρετρό μου, για να μπορούν να δείξουν με αυτό τον τρόπο ότι ούτε εκείνοι δεν έχουν, μπροστά στο θάνατο, τη δύναμη να θεραπεύουν». «Θέλω το έδαφος να καλυφθεί από τους θησαυρούς μου, για να μπορούν όλοι να βλέπουν ότι τα αγαθά που αποκτούμε εδώ, εδώ παραμένουν». «Θέλω τα χέρια μου να αιωρούνται στον αέρα, για να μπορούν οι άνθρωποι να βλέπουν ότι ερχόμαστε με τα χέρια άδεια και με τα χέρια άδεια φεύγουμε, όταν τελειώσει για εμάς ο πιο πολύτιμος θησαυρός, που είναι ο χρόνος».Και συνέχισε: «Ο ΧΡΟΝΟΣ είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός που έχουμε, γιατί είναι περιορισμένος. Μπορούμε να δημιουργήσουμε χρήμα, αλλά όχι περισσότερο χρόνο. Όταν αφιερώνουμε χρόνο σε ένα πρόσωπο, του παραχωρούμε ένα μέρος από τη ζωή μας που ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αναπληρώσουμε. Ο χρόνος είναι η ζωή μας. ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ που μπορείς να δώσεις σε κάποιον είναι ο χρόνος σου! Και εσύ, φίλε μου, αν έχεις τη “διαίσθηση”, θα καταλάβεις ποιος, πότε και γιατί σου δίνει το ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ».