Κάποιες φορές η φύση παίζει περίεργα παιχνίδια!  Όπως όταν παράγει κάτι μοναδικό στο είδος του, κάτι «ιδιόρρυθμο», που ξεφεύγει απ’ τα συνηθισμένα πλαίσια. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες, αλλά και μοναδικές, ξεχωριστές ικανότητες. Μπορεί να έχουν γεννηθεί με κάποιο πρόβλημα, αλλά η θέληση τους για ζωή πολλές φορές είναι μεγαλύτερη από οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου. Ζουν ανάμεσά μας και πολλοί από αυτούς είναι μάλιστα διάσημοι για κάποια ξεχωριστή ικανότητα τους. Είναι δίπλα μας καθημερινά, δίνοντας το δικό τους αγώνα και είναι άξιοι θαυμασμού.

Το άτομο που μειονεκτεί έχει την προσωπικότητα του, τα κίνητρα του, τις επιθυμίες και τις στερήσεις του. Όπως κάθε παιδί δεν μοιάζει με κανένα άλλο παιδί έτσι και ένα παιδί με ειδικές ανάγκες δεν μοιάζει με κανένα άλλο παιδί με ειδικές ανάγκες. Σε βάθος χρόνου έχουν υπάρξει και πολλές διάσημες προσωπικότητες που έχοντας κάποια ιδιαίτερη αδυναμία, κατάφεραν να διαπρέψουν και να ξεχωρίσουν για το έργο τους και την εξέλιξη τους. Από τον Μπετόβεν στον Χόκινγκ, οι προσωπικότητες που ξεπέρασαν την αναπηρία τους και έφτασαν στην κορυφή ήταν πάρα πολλές.

Η Έλεν Κέλερ -  γνωστή Αμερικανίδα συγγραφέας – δεν είχε αντικρύσει ποτέ το φως του ήλιου. Έχασε την ακοή και την όραση της 19 μήνες έπειτα από τη γέννηση της. Άρχισε να επικοινωνεί χρόνια μετά. Το 1904 σε ηλικία 24 ετών, η Κέλερ αποφοίτησε από το Ράντκλιφ και έγινε το πρώτο άτομο κωφό και τυφλό που απέκτησε το πτυχίο Καλών Τεχνών. Έγραψε 12 βιβλία και έμεινε στην ιστορία ως ένα άτομο που κατάφερε να νικήσει την μοίρα της. Όπως έλεγε άλλωστε: «Η αισιοδοξία είναι η πίστη που οδηγεί στην επιτυχία. Τίποτε δεν μπορεί να γίνει χωρίς ελπίδα και αυτοπεποίθηση».

Ο Στίβεν Χόκινγκ – θεωρητικός φυσικός, κοσμολόγος και συγγραφέας – ζει καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα τις τελευταίες δεκαετίες. Στα 17 του κέρδισε  υποτροφία στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στον τομέα της φυσικής. Αποφοίτησε γρήγορα και συνέχισε για μεταπτυχιακό στο Κέμπριτζ. Το 1963, σε ηλικία 21 εισήχθη σε νοσοκομείο για περίθαλψη και εξετάσεις όταν παρατήρησε μείωση στον έλεγχο των κινήσεων του σώματος του. Η τελική διάγνωση ανέφερε ασθένεια στους νευρώνες του σώματος, γνωστή ως Λου Γκέριγκ. Σήμερα ζει καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα η οποία λειτουργεί μέσω υπολογιστή. Κινώντας το δεξί του μάγουλο μπορεί να μιλάει, να συνθέτει ομιλίες και να γράφει εργασίες. Ο Χόκινγκ συνεχίζει να δουλεύει απτόητος ως Διευθυντής Ερευνών στο  Κέντρο θεωρητικής Κοσμολογίας  στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ και έχει βραβευτεί πολλές φορές για το επιστημονικό του έργο.

Ο  Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν δημιούργησε συνθέσεις που αντηχούν στην αιωνιότητα παρότι στα 28 του έχασε την ακοή του. Αναγνωρίστηκε ως άφταστος δεξιοτέχνης από πολύ μικρή ηλικία. Μελέτησε στο πλάι του Μότσαρτ και φιλοσόφησε την αρμονία των ήχων και παρά τα οξύτατα προβλήματα ακοής δημιούργησε την 9η Συμφωνία. Ακόμη και όταν έχασε ολότελα την ακοή του δεν έπαψε να δημιουργεί, μέχρι και τις τελευταίες στιγμές της ζωής του, πλουτίζοντας το μουσικό θησαυροφυλάκιο της ανθρωπότητας με πάνω από 200 ανεκτίμητα αριστουργήματα.

Ο Τζον Νας  - Αμερικανός μαθηματικός και οικονομολόγος- ανακάλυψε ότι πάσχει από σχιζοφρένεια στα 29 του. Οι πράκτορες τον κυνηγούσαν σαν επίμονες σκιές. Εισχωρούσαν στο μυαλό του και δημιουργούσαν καταστάσεις φόβου και παράνοιας. Αντιμετωπίστηκε ως διάνοια από μικρή ηλικία όταν παρουσίαζε λύσεις σε θεωρήματα των μαθηματικών που θεωρούνται πολύπλοκα. Κέρδισε το βραβείο Νόμπελ στα οικονομικά το 1994 για τα μεγαλοφυή θεωρήματα που απέδειξε στη «Θεωρία των Παιγνίων». Μετά από σχεδόν 25 χρόνια  κατάφερε να ξεπεράσει το πρόβλημα της υγείας του και συνέχισε την ακαδημαϊκή κι ερευνητική του καριέρα. Τα τελευταία χρόνια δίδασκε στο πανεπιστήμιο Πρίνστον και πέθανε στις 23 Μαΐου 2015 σε αυτοκινητιστικό ατύχημα.

Ο Κρίστι Μπράουν  - Ιρλανδός συγγραφέας  ποιητής  και ζωγράφος – έπασχε από εγκεφαλική παράλυση. Ο μόνος του τρόπος να ζωγραφίζει και να γράφει ήταν τα δάχτυλα του ενός ποδιού. Η μητέρα του δεν αποδέχθηκε ποτέ ότι ο γιος της θα πρέπει να εγκλειστεί σε ίδρυμα και προσπάθησε να διοχετεύσει την δημιουργική του δύναμη στις τέχνες. Στα 5 του έπιασε μια κιμωλία ανάμεσα στα πόδια του και άρχισε να ζωγραφίζει. Περίπου 17 χρόνια μετά εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Το αριστερό μου πόδι» το οποίο αργότερα έγινε και ταινία Αναδείχτηκε στους σημαντικότερους συγγραφείς της ιρλανδέζικης λογοτεχνίας, αποκαλύπτοντας τη λαμπερή φαντασία και το ευαίσθητο πνεύμα του.

Αυτά είναι μόνο μερικά από τα άτομα με ειδικές ανάγκες που κατάφεραν να διαπρέψουν σε διάφορους τομείς. Θα ήταν ασέβεια να μην αναφερθούμε έστω και ονομαστικά στον Ζαν Ντομινίκ Μπομπί, τη Φρίντα Κάλο, τον Βίνσεντ Βαν Γκογκ, τη Μάρλα Ράνιαν και τη Σούντχα Τσαντράν, καθώς ήταν άτομα με πολλές δυσκολίες στη ζωή τους και την καθημερινότητα τους, που έδωσαν όμως όλο τον εαυτό τους για να πετύχουν σε αυτό που αγαπούσαν πολύ σε όλη τους τη ζωή.

Η εικόνα που έχουμε για το άτομα με ειδικές ανάγκες και η αντίληψη που σχηματίζουμε στηριζόμενοι στη διάσταση της μειονεξίας πρέπει να ξεπεραστεί και να εγκαινιάσουμε μια νέα στάση και νοοτροπία απέναντι στο άτομο, η οποία θα στηρίζεται στα μέσα και στις δυνατότητες του ατόμου, της οικογένειας, του κοινωνικού του περιβάλλοντος, του σχολείου, των δομών στήριξης και περίθαλψης κτλ. Εάν επικεντρωθούμε αποκλειστικά στην αναπηρία διακινδυνεύουμε να προσανατολιστούμε λάθος όσον αφορά τους τρόπους αντιμετώπισης των ατόμων με ειδικές ανάγκες διότι η μόνη πλευρά που τελικά θα βλέπουμε θα είναι αυτή των ελλείψεων και όχι των δυνατοτήτων.