Μετά τις Χρυσές Σφαίρες η νέα ταινία του Di Caprio ξεχώρισε και στα βραβεία Βafta, όπου απέσπασε 5 βραβεία. Μεταξύ αυτών του Α΄ αντρικού ρόλου(Di Caprio), Σκηνοθεσίας (Innaritu) και Καλύτερης Ταινίας. Όλα δείχουν πως φέτος ο Di Caprio θα φύγει από τα Όσκαρ κρατώντας για πρώτη φορά το Χρυσό Αγαλματίδιο!
Το ερώτημα για τον μεξικανό σκηνοθέτη Iñárritu ήταν το πώς μπορεί ένας άνθρωπος να επιβιώσει στις πιο απάνθρωπες συνθήκες. Η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός άντρα που κυνηγάει στον ποταμό Μιζούρι και δέχεται επίθεση από μία αρκούδα. Οι σύντροφοί του τον εγκαταλείπουν κι αυτός εξασθενημένος και προδομένος βρίσκει τη δύναμη να διανύσει μία τεράστια απόσταση 200 μιλίων, αποφασισμένος να πάρει εκδίκηση.
Οι συνθήκες των γυρισμάτων ήταν φρικτές, αφού τα γυρίσματα γίνονταν σε θερμοκρασίες -25 °C και οι συντελεστές έπρεπε να ταξιδεύουν για ώρες σε απομακρυσμένες περιοχές του Καναδά και της Αργεντινής, αφού ο Ιναρίτου ήθελε να χρησιμοποιήσει μόνο φυσικό φως. Ο πρωταγωνιστής Λεονάρντο Ντι Κάπριο είχε ίσως την πιο σκληρή εμπειρία, καθώς αναγκάστηκε να συρθεί γυμνός σε μία παγωμένη πεδιάδα, να κολυμπήσει σε παγωμένα ποτάμια, να φάει ωμό συκώτι βίσωνα!
Η ταινία βασίστηκε σε αληθινά γεγονότα. Ο Hugh Glass ήταν κυνηγός γούνας στις αρχές του 19ου αιώνα στην αμερικανική Δύση. Κάποια στιγμή είχε δεχθεί επίθεση από αρκούδα, γεγονός, ωστόσο, για το οποίο δεν υπάρχει αυτόπτης μάρτυρας. Το ζώο ξαφνιάστηκε και του επιτέθηκε, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά στο λαιμό και να σπάσει το πόδι του. Ακούγοντας τις κραυγές του, οι σύντροφοί του έσπευσαν να τον βοηθήσουν, ενώ χρειάστηκαν πολλές σφαίρες για να σκοτώσουν το οργισμένο ζώο. Ο άντρας βρέθηκε πολύ κοντά στο θάνατο και τα μέλη της ομάδας αποφάσισαν ότι δύο εξ αυτών θα έπρεπε να παραμείνουν μαζί του, για να του προσφέρουν μια χριστιανική ταφή. Για δύο μέρες (μπορεί και για περισσότερες) στάθηκαν στο πλευρό του, ωστόσο ένας από αυτούς, ο John Fitzgerald, τους έπεισε να τον εγκαταλείψουν, αφού πρώτα τον ξαπλώσουν σε έναν αυτοσχέδιο τάφο, με τη σκέψη ότι το τέλος του ήταν αναπόφευκτο και ότι τα μέλη της υπόλοιπης ομάδας είχαν απομακρυνθεί αρκετά. Ο ίδιος, αν και πολύ σοβαρά τραυματισμένος, βρήκε τη δύναμη να σύρει τον εαυτό του για έξι βδομάδες μέχρι τον πλησιέστερο καταυλισμό.
Στο τέλος της πραγματικής ιστορίας δεν υπάρχει βίαιη εκδίκηση, αλλά συγχώρεση. Η ταινία δίνει όμως μια άλλη εκδοχή. Μια ταινία για τα όρια του ανθρώπου, την εκδίκηση, την τιμωρία και τη λύτρωση. Μια ταινία που αξίζει να δείτε!
Ασβεστοπούλου Θεοδοσία και Γεωργιάδου Αγάπη, μαθήτριες της Α΄ Τάξης
