Αλκυονίδες μέρες : ο μύθος και η επιστημονική του εξήγηση

Alkioni

 

Οι Αλκυονίδες μέρες οφείλουν την ονομασία τους στο θαλάσσιο πτηνό Αλκυόνη και στον σχετικό μύθο,  αλλά και στον αστέρα Αλκυόνη των πλειάδων που έχει το όνομα του πτηνού, ο οποίος μεσουρανεί κατά τις εσπερινές ώρες και επομένως κατά τις ανέφελες νύκτες του Ιανουαρίου είναι ορατός στο σύμπλεγμα των Πλειάδων, ως κορωνίδα της Πούλιας.

Από καθαρά μετεωρολογική άποψη, οι αλκυονίδες ημέρες ως ημέρες καλοκαιρίας εξηγούνται από το γεγονός ότι στο γεωγραφικό πλάτος που βρίσκεται η Ελλάδα, κατά την περίοδο του χειμώνα, παρατηρείται η ίδια βαρομετρική πίεση με συνέπεια να μη δημιουργούνται άνεμοι, ενώ ο καιρός, αν και ψυχρός, είναι ηλιόλουστος λόγω της αντικυκλωνικής κατάστασης.

Υπήρξαν  έτη που οι αλκυονίδες μέρες έλειψαν τελείως, όπως το 1947, αλλά και οι ημερομηνίες έναρξης και λήξης και διάρκεια αυτών δεν είναι σταθερές. Συνηθέστερα όμως καλύπτουν σχεδόν το δεύτερο ήμισυ του Ιανουαρίου.

Σύμφωνα με τον μύθο, η Αλκυόνη πριν γίνει πουλί, ήταν μια πεντάμορφη κοπέλα, κόρη του Αίολου, του θεού του ανέμου, και της Ενάρετης. Η Αλκυόνη ήταν παντρεμένη με τον Κύηκα κι ήταν τρισευτυχισμένη. Περνούσαν τόσο όμορφα, που άρχισαν να πιστεύουν σιγά – σιγά ότι δεν ήταν κοινοί θνητοί, αλλά ισάξιοι με τους 12 Θεούς του Ολύμπου. Ο Κύηκας θεώρησε τον εαυτό του ισάξιο του Δία και η Αλκυόνη πίστευε πως ήταν ισάξια της Ήρας. Αυτό προκάλεσε την οργή του Δία, που έριξε έναν κεραυνό στο καράβι του Κύηκα κι αυτός μη μπορώντας να παλέψει με τα μανιασμένα κύματα, πνίγηκε. Η Αλκυόνη περίμενε τον άνδρα της στο ακρογιάλι και καθώς περνούσε η ώρα, η αγωνία της μεγάλωνε ακόμη περισσότερο. Άρχισε τότε να κλαίει απαρηγόρητα. Ημερόνυχτα θρηνούσε τον χαμό του αγαπημένου της Κύηκα. Ο Δίας στο τέλος τη λυπήθηκε και τη μεταμόρφωσε σε ένα πανέμορφο πουλί, την αλκυόνα, που ζει και αναπαράγεται κοντά σε ακτές, ποτάμια, λίμνες, υγροτόπους και σε παράκτιες λιμνοθάλασσες της Ελλάδας, της Κύπρου και της Ευρώπης γενικότερα.  Το μαρτύριο όμως της αλκυόνας δεν τελείωνε εδώ. Γεννούσε τα αυγά της μέσα στη βαρυχειμωνιά και τα κλωσούσε πάνω σε πέτρες και βράχια στις ακτές. Κάποιες φορές τα αγριεμένα κύματα όμως ορμούσαν με μανία πάνω στη φωλιά της κι αυτή καταστρεφόταν μαζί με τα αυγά. Ο Δίας και πάλι έδειξε συμπόνια στην αλκυόνα κι έτσι μέσα στην καρδιά του χειμώνα, οι άνεμοι κοπάζουν κι ο ήλιος λάμπει, βοηθώντας την αλκυόνα να κλωσήσει τα αυγά της.

 

Πηγή : http://www.neolaia.gr/2015/01/19/alkionides-meres-oti-prepei-na-kserete/

 

 

Δημήτρης Κομπόγιαννος, Σοφιανός Τσιπούρας, λάμπης Χωλόπουλος,

 μαθητές της Α΄Τάξης,

 

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης