6η Μαρτίου : Πανελλήνια Ημέρα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού

Η 6η Μαρτίου έχει καθιερωθεί από το Υπουργείο Παιδείας ως Πανελλήνια Ημέρα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού.
Οι μαθητές του 1ου Γυμνασίου Ευόσμου προκειμένου να ευαισθητοποιήσουν και να κινητοποιήσουν τους συμμαθητές τους, συμμετείχαν ενεργά στις εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στο σχολείο με ποικίλες δραστηριότητες. Μία εξ΄ αυτών ήταν και η συγγραφή αφηγηματικού κειμένου εμπνευσμένου από καταστάσεις (πραγματικές ή φανταστικές) σχολικού εκφοβισμού που έχουν βιώσει ή ακούσει να συμβαίνουν. Δύο από αυτά τα κείμενα δημοσιεύονται παρακάτω.

«ΜΠΟΥΛΙΝΓΚ!» ΜΙΛΑ ΤΩΡΑ!!
Μια κρύα μέρα του χειμώνα, σε κάποιο δημοτικό σχολείο της Θεσσαλονίκης ετοιμαζόταν να πάει για πρώτη φορά ένα παιδί που είχε έρθει πρόσφατα από την επαρχία. Κρύος ο χειμώνας, κρύα και η υποδοχή των συμμαθητών του. Από την πρώτη κιόλας μέρα, φτάνοντας στην αυλή του σχολείου και αντικρίζοντας τους συμμαθητές του ένιωσε αυτό που είχε ακούσει ως «μπούλινγκ». Το παιδί αυτό ήταν αρκετά μικρόσωμο σε σχέση με τα υπόλοιπα. Διέφερε σημαντικά από αυτά και σε καμία περίπτωση δεν ήταν ο «μάγκας» που κάποιοι θα εκτιμούσαν! Έδειχνε αδύναμο, εύκολος στόχος για τους επονομαζόμενους «νταήδες»! Λόγω της διαφορετικότητάς του η καθημερινότητά του στο σχολείο είχε γίνει πολύ δύσκολη!
Γενικά, ήταν ένα παιδί ήρεμο, ήσυχο, αγαπούσε το διάβασμα και μέχρι τη στιγμή εκείνη του άρεσε πολύ το σχολείο. Μέρα με τη μέρα όμως η ζωή του σ΄αυτό το καινούριο περιβάλλον γινόταν όλο και δυσβάσταχτη! Μια ομάδα συμμαθητών του, που θεωρούνταν οι «εκλεκτοί» του σχολείου του, του φερόταν πολύ άσχημα. Σε ανύποπτο χρόνο μέσα ή έξω από αυτό, το κορόιδευαν, το έβριζαν, το χτυπούσαν! Ο μόνος καλός του φίλος ήταν ο διπλανός του, που όμως, ενώ τα έβλεπε όλα αυτά, δεν αντιδρούσε, γιατί φοβόταν μη γίνει και αυτός στόχος. Έτσι, δε μιλούσε κανείς ούτε στη δασκάλα ούτε στους γονείς!
Μια μέρα όμως γυρνώντας το παιδί στο σπίτι του, η μαμά του πρόσεξε ότι ήταν πολύ κακοδιάθετο και παρατήρησε ότι ήταν χτυπημένο και είχε μελανιές. Τίποτα πια δε μπορούσε να μείνει κρυφό. Τότε βρήκε το παιδί το θάρρος και άρχισε να λέει στη μαμά του όλα όσα περνούσε, πως φοβόταν πάρα πολύ και γι΄ αυτόν και για τους γονείς του, γιατί τον απειλούσαν πως, αν μιλήσει, θα έκαναν κακό σε όλους. Την επόμενη μέρα οι γονείς του πήγαν στο σχολείο και ενημέρωσαν τη δασκάλα και τον διευθυντή του σχολείου για όσα συνέβαιναν. Μάλιστα ήταν μαζί και ο διπλανός του που βρήκε το θάρρος να μιλήσει, για να σταματήσει όλο αυτό και να μην υποφέρει κανείς πια. Έτσι κι έγινε. Ο διευθυντής κάλεσε όλους τους γονείς μαζί με τα παιδιά, για να συζητήσουν. Οι υπαίτιοι του σχολικού εκφοβισμού, των προσβολών και της βίας τιμωρήθηκαν αυστηρά. Ίσως να αντιλήφθηκαν τα λάθη τους, ίσως να φοβήθηκαν με τη σειρά τους τις περαιτέρω συνέπειες, πάντως δεν ξαναενόχλησαν τον συμμαθητή τους.
Μετά από αυτήν την υπόθεση που έγινε αφορμή για προβληματισμό όλων των μαθητών του σχολείου, έρχομαι να διατυμπανίσω ότι δεν πρέπει να υπάρχει σχολικός εκφοβισμός και βία. Πρέπει να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον και να αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα όποια κι αν είναι, όποιον κι αν αφορά. Και κάτι ακόμα· δεν πρέπει να σιωπούμε, αλλά μα ΜΙΛΑΜΕ!!
Β. Γ Μαθητής του 1ου Γυμνασίου Ευόσμου (Η αφήγηση στηρίζεται σε φανταστικά γεγονότα.)
ΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ
Ένα περιστατικό που συνέβη στο σχολείο μου και όχι μόνο δε μου άρεσε καθόλου, αλλά έμεινε ανεξίτηλο στο μυαλό μου, ήταν ο εκφοβισμός μιας ομάδας παιδιών της τρίτης τάξης του Γυμνασίου μας, προς ένα παιδί της πρώτης τάξης. Εκείνοι ήταν από τα δημοφιλέστερα παιδιά του σχολείου σε αντίθεση με τον -ας τον ονομάσουμε Γιώργο- που ήταν ένα ήσυχο, σιωπηλό παιδί, απομονωμένο από τους συμμαθητές του. Επέλεγε(;) στα διαλείμματα να κάθεται πάντοτε σε μια γωνία και να τρώει το κολατσιό του, μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι και να ξαναμπεί στην τάξη.
Αυτό επαναλαμβανόταν απρόσκοπτα, μέχρι που τον εντόπισε η παρέα των «δημοφιλών παιδιών» η ομάδα των «νταήδων»! Αυτοί μεταξύ άλλων επιδεικτικών δράσεων, συχνά έβρισκαν θύματα, για να τους παίρνουν το φαγητό ή τα χρήματα. Σε περίπτωση που δεν αποκτούσαν αυτό που ήθελαν προέβαιναν σε πράξεις βίας, υποτιμώντας αρχικά τα «θύματα» και στη συνέχεια βρίζοντας ή χτυπώντας τα. Έτσι στράφηκαν και στον Γιώργο. Αρχικά, πιάσανε κουβεντούλα μαζί του με φιλική διάθεση. Ύστερα τον πλησίαζαν μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο, αρχίζοντας να του ζητάνε χρήματα, γιατί υποτίθεται πως ξέχασαν τα δικά τους ή πως έπεσε το φαγητό τους κάτω. Ο Γιώργος χωρίς να υποψιαστεί κάτι πονηρό, τους έδινε λεφτά με την προϋπόθεση να του τα επιστρέψουν. Εκείνοι όμως όχι μόνο δεν του τα έδιναν πίσω, αλλά κάθε μέρα ζητούσαν περισσότερα, βρίσκοντας κάποια καινούρια δικαιολογία, ώσπου μια φορά δεν είχε αρκετά χρήματα, για να τους δώσει και τότε εκείνοι πέρασαν σε βίαιες πράξεις.
Το μεσημέρι της ίδιας μέρας τον ακολουθήσανε μετά το σχολείο, καθώς εκείνος πήγαινε στο σπίτι του. Βρήκανε την ευκαιρία και, όταν μπήκε σ΄ ένα σκοτεινό στενάκι που δεν είχε καθόλου κόσμο, άρχισαν να τον βρίζουν και να τον χτυπάνε άσχημα, προειδοποιώντας τον μάλιστα πως, αν παραδεχτεί ότι του ασκήθηκε βία από αυτούς, δε θα έχει καλά ξεμπερδέματα. Μετά απ΄αυτό το περιστατικό ο Γιώργος έδινε το φαγητό και όλα τα χρήματά του καθημερινά στους «νταήδες», ώσπου το αντιλήφθηκε η Χριστίνα, μια καλοσυνάτη και ευγενική συμμαθήτριά μου.
Η Χριστίνα έτυχε να μένει κοντά στον Γιώργο και να περνάνε σχεδόν από τους ίδιους δρόμους, καθώς επέστρεφαν από το σχολείο. Ένα μεσημέρι λοιπόν, ύστερα από το σχόλασμα πηγαίνοντας στο σπίτι της, συνάντησε τον Γιώργο, τον οποίο γνώριζε από το σχολείο, καθώς το τμήμα του ήταν δίπλα από το δικό της. Τα έχασε μ΄ αυτά που είδε! Ήταν περικυκλωμένος βίαια από τη γνωστή παρέα παιδιών, τα οποία βέβαια αμέσως αναγνώρισε. Σταμάτησε και γύρισε πίσω. Κρυμμένη και φοβισμένη παρακολουθούσε το συμβάν χωρίς να αντιλαμβάνεται ακριβώς τι γινόταν και μετά τη λήξη του πλησίασε τον Γιώργο. Τον βοήθησε να σηκωθεί και τον κέρασε έναν χυμό. Του ζήτησε να μιλήσει. Η ευγένεια και η γλυκύτητά της έκαναν τον Γιώργο να ανοιχτεί. Αφηγήθηκε όλα όσα είχε υποστεί τόσον καιρό.
Ακόμη, της παραδέχτηκε πως κάθε μέρα δεν τρώει τίποτα στο σχολείο εξαιτίας αυτών και πως φοβάται να μιλήσει γι΄ αυτά που βιώνει. Επίσης, της ζήτησε να μην πει τίποτα σε κανέναν για όσα συνέβησαν εκείνη τη μέρα και να ξεχάσει τελείως το γεγονός. Όμως ευτυχώς εκείνη μίλησε.
Μόλις επέστρεψε η Χριστίνα στο σπίτι της, σοκαρισμένη απ΄ όσα είχε ακούσει και είχε δει, μίλησε στους γονείς της. Την επόμενη μέρα ενημερώθηκε και η διευθύντρια του σχολείου. Εκείνη κάλεσε τους γονείς όλων των παιδιών που εμπλέκονταν στην υπόθεση σύμφωνα με τις υποδείξεις της Χριστίνας. Τελικά, βρήκαν το θάρρος κι άλλα θύματα, άνοιξαν και άλλα στόματα. Μετά από συγκρούσεις και αρνήσεις τα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν (σημάδια στο σώμα του Γιώργου, απειλητικά μηνύματα στο κινητό, μαρτυρίες κι άλλων παιδιών) αποδείχτηκε η ενοχή της παρέας των «νταήδων». Οι θύτες τιμωρήθηκαν αυστηρά και άλλαξαν σχολικό περιβάλλον.
Τελικά, ο Γιώργος προσαρμόστηκε στο σχολείο και έκανε φίλους. Επιπλέον οι γονείς του (για λόγους που δε χρειάζεται να αναφέρω) εντόπισαν και δικά τους λάθη και αποφάσισαν να στέκονται πιο κοντά στο παιδί τους και να συζητούν μαζί του για οτιδήποτε το απασχολεί. Το σχολείο μας ηρέμησε και η καθημερινότητα μας σ΄αυτό έγινε πιο ξένοιαστη!
Π.Τ Μαθήτρια του 1ου Γυμνασίου Ευόσμου (Η αφήγηση στηρίζεται σε φανταστικά γεγονότα.)

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης