Δυστυχώς στις μέρες μας αντιμετωπίζουμε ένα πάρα πολύ σοβαρό ζήτημα, το οποίο οφείλουμε να το εξαφανίσουμε για να μπορέσουμε να εξελιχθούμε. Λυπάμαι ιδιαίτερα που στην χώρα μας χρειάζεται να συζητάμε για την λύση του συγκεκριμένου προβλήματος ενώ άλλες χώρες το έχουν ήδη λύσει ή τα περιστατικά είναι μετρήσιμα και καταπολεμήσιμα. Φυσικά, το πρόβλημα στο οποίο αναφέρομαι δεν είναι άλλο από το ζήτημα κακοποίησης των γυναικών, αλλά και γενικότερα της κακοποίησης και της αποξένωσης. Όσο περνάει ο καιρός, όλο και νέα πράγματα βγαίνουν στη φόρα, τα οποία ξεχνιούνται τελείως και κανείς δεν κάνει τίποτα για αυτό. Για να καταπολεμήσουμε το πρόβλημα αυτό, δεν θα έρθει καμία μαγική δύναμη από το πουθενά, χρειαζόμαστε κάποια μέτρα. Όλα ξεκινούν από το σπίτι μας. Δεν οφείλει μόνο το κράτος να κάνει κάτι, αλλά πρωτίστως εμείς οι ίδιοι. Πρέπει να περάσουν στα παιδιά μας οι αρετές του σεβασμού, της ανεκτικότητας στο διαφορετικό, της κριτικής σκέψης και ομιλίας, τους τρόπους ευγένειας, την αγάπη για τον συνάνθρωπο και πάρα πολλά άλλα. Έπειτα, το κράτος οφείλει να διδάξει όσο το δυνατό πιο πολύ τις ενάρετες αυτές ιδέες στην εκπαίδευση των παιδιών. Ακόμη, καμία ανοχή στην κοινωνική αποξένωση με έμπρακτη ψυχολογική υποστήριξη. Επίσης, αυστηροί νόμοι στο θέμα της κακοποίησης και του βιασμού γυναικών αλλά και ανδρών. Δεν είναι δυνατόν σε μία σύγχρονη χώρα το 2024 να υπάρχουν θέματα κοινωνικής εγκατάλειψης. Μέσα από το έργο μου παρουσιάζω την κοινωνική απομάκρυνση ενός κακοποιημένου κοριτσιού αλλά προσπαθώ να δώσω έναν τόνο ελπίδας, τον οποίο πρέπει να τον βάλουμε εμείς για να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για την χώρα μας, τους εαυτούς μας και τα παιδιά.
Το παρόν άρθρο και η εικόνα του είναι τα έργα του Αναστάσιου Μιχάλαρου του τμήματος Β΄3 για τον διαγωνισμό της μαθητικής διημερίδας: «Ποιος έγινε πλησίον;» η οποία διοργανώθηκε από το Ίδρυμα Νεότητας και Οικογένειας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και από την Πρωτοβουλία- Πρόγραμμα για την πρόληψη της ενδοοικογενειακής βίας.
