Της Αλεξίας Παπαδοπούλου, Α1
Η συμπεριφορά των δασκάλων στα παιδιά εκείνης της εποχής
Η μαμά μεγάλωσε στη Σοβιετική Ένωση και έπαιζε πιάνο .Πριν αρχίσω να περιγράφω την συμπεριφορά των δασκάλων προς τα παιδιά θέλω να διευκρινίσω πως το να μπορείς και να έχεις την ικανότητα να παίζεις ένα μουσικό όργανο ήταν ήδη δύσκολο κατόρθωμα .Έπρεπε από ηλικία κάτω των 5 ετών να έχεις ήδη ξεκινήσει να παίζεις ,διότι τα κόκαλα και το σώμα ενός παιδιού αρχίζουν να παίρνουν την κατάλληλη μορφή πριν τα 5 έτη ,δηλαδή πίστευαν πως άμα το παιδί ξεκινήσει νωρίς ένα μουσικό όργανο θα παίζει καλύτερα στο μέλλον. Επίσης, οι δάσκαλοι διάλεγαν αν μπορείς να παίξεις ένα μουσικό όργανο ανάλογα με το αν έχεις ‘’μουσικό αυτί ‘’. Παρ’ όλες τις παραπάνω δυσκολίες, η μαμά άρχισε και τελείωσε με δίπλωμα πιανίστα το μουσικό σχολείο. Αλλά κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων είχαν προλάβει να γίνουν πολλά περιστατικά με τους δασκάλους. Όπως μου περιέγραψε η μαμά μου, μια από τις πιο συνήθεις πράξεις των δασκάλων ήταν να κλείνουν με δύναμη το καπάκι του πιάνου στα χέρια, αν έπαιζες ένα κομμάτι λάθος, με αποτέλεσμα μερικές φορές αν δεν προλάβαινες να βγάλεις τα χέρια σου από τα πλήκτρα να σου τραυματίζονταν τα δάχτυλα. Ευτυχώς, η μαμά πάντα προλάβαινε να τα βγάζει και δεν είχε φτάσει ποτέ στο σημείο να τραυματιστούν κάπως τα χέρια της. Μερικές φορές κάθομαι και αναρωτιέμαι, αν όλη αυτή η φήμη για την περιβόητη σοβιετική σχολή μουσικής, μπαλέτου και θεάτρου οφείλεται εν μέρει σε τέτοιες σκληρές μεθόδους.
