Χειμώνας. Κρύο, βροχές, κακοκαιρία.

Τα σχολεία άνοιξαν. Οι άνθρωποι περπατάνε στον δρόμο μαζεμένοι από το πολύ κρύο, με τα χοντρά μπουφάν και την κουκούλα, για να μπορέσουν να ζεστάνουν το κορμί τους.

Βήματα γοργά για να προλάβουν το τρένο ή το λεωφορείο για τη δουλειά τους. Και περιμένοντας στη στάση, σκέψεις γρήγορες και παγωμένες έρχονται, που τις σπάει ο ήχος από το φρενάρισμα του τρένου.

Ο καιρός περνάει και έρχεται η άνοιξη. Και μαζί της τα πρώτα σκιρτήματα στη καρδιά, ο πρώτος αναστεναγμός, το πρώτο δάκρυ της αγάπης για τα παιδιά.

Επιτέλους, τα σχολεία έκλεισαν, μπήκε το καλοκαίρι. Ξεκινάνε τα μπάνια.

Η πιο ανέμελη εποχή του χρόνου.

Παρέα με τον ήλιο και την θάλασσα, με πολύ κέφι και φαντασία, γυρίζω όλο τον κόσμο.

Πιάνω κουβέντα με τα ψάρια και βουτάω στην αγκαλιά της θάλασσας. Πηγαίνω μέχρι τον βυθό και χορεύω με τα δελφίνια.

Η γαρίδες και τα καλαμάρια χοροπηδάνε κι αυτά μαζί με μένα.

Ξάφνου! Το χορό μου μου τον σταμάτησαν τα σαλάχια, που με παρέσυραν ακόμα πιο βαθιά και με παράτησαν έξω από ένα παλάτι.

Ήρθαν και με πήραν όμορφες γοργόνες και με πήγαν στον αρχηγό τους.

Μόλις με βλέπει, την αξίνα του χτυπάει και αυτή κεραυνούς πετάει. Έτσι κατάλαβα πως είναι ο Ποσειδώνας. Η λάμψη από τους κεραυνούς με τύφλωσε και ξύπνησα από την φαντασία μου.

Αυτό που με ξύπνησε τελικά ήταν η τελευταία αχτίνα του ήλιου που με χτύπησε στα κλειστά, γεμάτα ενθουσιασμό, μάτια μου.

Αχ αυτό το καλοκαίρι, σίγουρα η καλύτερη εποχή.

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, λοιπόν, με πολύ φαντασία.

Μαρίνα Στούμπου, εκπαιδευόμενη β΄κύκλου