ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1944
«Δεκέμβρης 1944» ή αλλιώς -έτσι όπως έγινε ευρύτερα γνωστός αυτός ο μήνας τότε λόγω των ιστορικών γεγονότων που έλαβαν χώρα και παραμένει έτσι γνωστός ως σήμερα- «Τα Δεκεμβριανά». Είναι οι μέρες εκείνες που ακολούθησαν λίγους μήνες μετά την απελευθέρωση (12 Οκτωβρίου 1944) και οδήγησαν στην ένοπλη σύγκρουση ανάμεσα σε στρατιωτικά τμήματα του ΕΛ.Α.Σ. απέναντι στα στρατεύματα των Άγγλων.
Υπήρχαν πολλές διεργασίες, πολιτικές κυρίως, πριν απο τις μέρες του Δεκέμβρη. Είναι κοινή η παραδοχή ότι τα ένοπλα τμήματα ανταρτών του ΕΛΑΣ έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην απελευθέρωση από τον κατακτητή. Το Ε.Α.Μ. μετά τη λήξη του πολέμου είχε αποδοχή από το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού, ενώ διατηρούσε ενα μεγάλο και αξιόμαχο στρατιωτικό τμήμα μέσω του στρατιωτικού του φορέα (ΕΛΑΣ). Οι ξένες δυνάμεις, όμως, και κυρίως η Αγγλία, στης οποίας τη σφαίρα επιρροής εντάχθηκε η Ελλάδα μεταπολεμικά, δεν έβλεπε με καλό μάτι την επικράτηση κομμουνιστικών θέσεων και αντιλήψεων, τις οποίες είχε το οργανωτικό τμήμα του ΕΑΜ. Δυστυχώς, οι ελληνικές αστικές δυνάμεις που κατα τη διάρκεια της κατοχής έφυγαν από τη χώρα, με τη λήξη του πολέμου επέστρεψαν και θέλησαν να παίξουν ρόλο ρυθμιστή των εξελίξεων. Ο λαός της Αθήνας γιόρτασε την απελευθέρωση κι ένα τεράστιο «ποτάμι» ξεχύθηκε στους δρόμους. Τίμησε τους Έλληνες αντάρτες με πανό και με συνθήματα. Στις 2 του Δεκέμβρη, ένα μπουλούκι κόσμου διαδηλώνει στην Αθήνα, την ώρα που στον Πειραιά αποβιβάζονται 6000 Άγγλοι στρατιώτες. Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει. Ο ΕΛΑΣ προειδοποιεί ότι πλέον η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη…
.
Στις 3 του Δεκέμβρη μια λαοθάλασσα ξεχύνεται στους δρόμους γύρω από την πλατεία Συντάγματος. Οι αστυνομικοί παίρνουν εντολή να πυροβολήσουν χωρίς διάκριση κατά του πλήθους.
Στις 4 Δεκέμβρη, ο κόσμος και πάλι διαδηλώνει και συγκροτημένα κατευθύνεται στο πρώτο νεκροταφείο και μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη η πομπή σταματάει. Ένα πανό βαστούν γονατιστές γυναίκες «ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΒΡΕΘΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ ΔΙΑΛΕΓΕΙ Ή ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ Ή ΤΑ ΟΠΛΑ». Στην επιστροφή και πάλι, το πλήθος δέχεται πυρά από τους αστυνομικούς, αλλά κι απο τους Άγγλους στρατιώτες που έχουν λάβει την εντολή «ΘΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΡΘΕΙΤΕ ΣΑΝ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΣΤΕ ΣΕ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ ΠΟΛΗ»
.
Οι επόμενες μέρες μέχρι και τον ερχομό του ΕΛΑΣ και των εφεδρικών του τμημάτων συνεχίστηκαν με τον ίδιο τροπο. Ο ΕΛΑΣ -παρά την καθυστερημένη του είσοδο στην Αθήνα- πολέμησε για να μπορέσει ο ελληνικός λαός να είναι κυρίαρχος και όχι και πάλι υπόδουλος σε μια ξένη δύναμη. Πάλεψε γενναία 33 μέρες, μέχρι τη στιγμή που δυστυχώς δεν υπήρχε λόγος για άλλη αιματοχυσία.
Η συνέχεια ακόμα πιο δραματική: «Συμφωνία της Βάρκιζας» και μετά όργιο τρομοκρατίας από κρατικές και παρακρατικές οργανώσεις. Οι απελευθερωτές βρέθηκαν δολοφονημένοι, βασανισμένοι και φυλακισμένοι. Και οι προδότες, οι δοσίλογοι και οι μαυραγορήτες βρέθηκαν σε πολιτικές θέσεις μεγάλης σημασίας. Κάθε πόλεμος είναι ό,τι χειρότερο για μια κοινωνία, αλλά ο εμφύλιος ειδικότερα είναι ό,τι πιο καταστροφικό μπορεί να υπάρχει σε μια χώρα…
Δύσκολα χρόνια, γεμάτες και ανοιχτές πληγές… Πολλές οι απόψεις, ανάλογα την οπτική και την πολιτική τοποθέτηση του κάθε πολίτη, και τότε και σήμερα. Ένα είναι κατά τη γνώμη μου αναμφισβήτητο, ότι σε όποια σφαίρα επιρροής και να εντασσόμασταν τότε, θα ήμασταν «πιόνι» στα χέρια μιας από τις τότε Μεγάλες Δυνάμεις και δεν θα μας αφήναν να αυτοπροσδιοριστούμε πολιτικά. Μπήκαμε στη σφαίρα της Αγγλίας και μετά της Αμερικής κι αυτό μακροπρόθεσμα για άλλους ήταν για καλό, για άλλους κακό. Η ιστορία δεν ξαναφράφεται, αλλά τα διδάγματα είναι πολλά, όπως κι οι αναγνώσεις της. Μπράβο Κατερίνα που ασχολείσαι με πολιτικά και ιστορικά πράγματα από μικρή! Η προτροπή μου είναι να συζητάς περισσότερο με άτομα διαφορετικών απόψεων, είτε για να μάθεις καλύτερα να στηρίζεις την άποψη σου με επιχειρήματα είτε για να ακούς και τις άλλες πλευρές και να εμπλουτίζεις τις γνώσεις και την κριτική σου σκέψη.