Σχέσεις γονέων-εφήβων

Σχέσεις γονέων- εφήβων: Εμείς μαζί δεν κάνουμε και… χώρια δεν μπορούμε!

parent3

Η εφηβεία, αποτελεί μια μεταβατική περίοδο, από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση, κατά την διάρκεια της οποίας, συντελούνται πολλές αλλαγές, τόσο βιολογικές, όσο και ψυχολογικές. Στόχος της εφηβείας, είναι το άτομο να διαμορφώσει οριστικά την ταυτότητα του, να γίνει μοναδικό και ξεχωριστό. Κατά την διάρκεια αυτής της ηλικίας, δημιουργούνται χάσματα μεταξύ των γονέων και των παιδιών. Η συγκεκριμένη σχέση περνάει μια κρίση, καθώς η ηλικιακή διαφορά και οι διαφορετικές συνήθειες και προτιμήσεις συνδράμουν στην αποστασιοποίηση των δύο πλευρών.

Κατά την εφηβεία οι σχέσεις εφήβων και γονέων πολλές φορές γίνονται όλο και πιο επιδερμικές και επουσιώδης. Το γεγονός αυτό οφείλεται στη στάση  των εφήβων αλλά και των γονέων. Ένα από τα σημαντικότερα αίτια σύγκρουσης νέων και γονέων είναι  ότι οι νέοι νιώθουν ότι έχουν ωριμάσει αρκετά και δεν ανήκουν πλέον στην παιδική ηλικία. Απαιτούν λοιπόν από τους γονείς  να αντιληφθούν αυτή την ηλικιακή ωρίμανση και να σταματήσουν να είναι τόσο αυταρχικοί απέναντι τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι ένα χαρακτηριστικό της νιότης είναι η αμφισβήτηση με αποτέλεσμα οι έφηβοι να θεωρούν πως οι απόψεις τους και οι ιδέες τους  θα πρέπει να κυριαρχούν στο νέο κόσμο που θα δημιουργήσουν αυτοί ,απαγκιστρωμένοι από τις στερεότυπες ιδέες των γονέων τους. Επιπλέον, πολύ συχνά οι νέοι κατηγορώντας τους γονείς τους για τυχόν λάθη που έχουν κάνει γίνονται επιθετικοί και βίαιοι . Τέλος, οι γονείς προσπαθούν να επιβάλλουν  τον δικό τους τρόπο σκέψης και τα δικά τους «θέλω» στα παιδιά τους  με μοναδικό γνώμονα τη σωστή διάπλαση του χαρακτήρα τους χωρίς όμως να αποδέχονται ότι  τα παιδιά τους έχουν ωριμάσει και χρήζουν άλλης μεταχείρισης

parent2

Αναντίρρητα, οι εντάσεις στην εφηβική ηλικία είναι αναπόφευκτες και οι γονείς δεν θα πρέπει να στοχεύουν στον αφανισμό τους . Εκείνο που προέχει είναι να μην δημιουργηθούν αγεφύρωτες αποκλίσεις ανάμεσα σε αυτούς και τα παιδιά τους, να μην ψυχραθούν οι σχέσεις τους εφ’ όρου ζωής. Για να επιτευχθεί αυτό, οι αμοιβαίες παραχωρήσεις είναι αναγκαίες. Από την μεριά τους, οι έφηβοι θα πρέπει να κατανοήσουν, πως οι γονείς τους δεν έπαψαν ποτέ να ενδιαφέρονται για αυτούς και να «μάχονται» καθημερινά για την εξασφάλισηενός καλύτερου μέλλοντος, στο οποίο τα παιδιά τους θα μπορούν να ζουν ανεξάρτητα και εξοπλισμέναμε όλες τις αρετές για μια καλύτερη ζωή. Από την άλλη, οι γονείς θα πρέπει να ανατρέξουν στην δική τους εφηβεία και να αναλογιστούν, το τι συμπεριφορά ήθελαν να έχουν οι δικοί τους γονείς τότε απέναντι τους. Έτσι πιθανότατα, θα καταφέρουν να βρουν κοινό «έδαφος» , εντοπίζοντας ομοιότητες ανάμεσα στην δική τους εφηβική ηλικία και των παιδιών τους.

parents1

Απ’ όλα τα παραπάνω συνάγεται το συμπέρασμα, πως η εφηβεία αποτελεί την πιο δύσκολη ηλικία στην ζωή του ανθρώπου, καθώς τα παιδιά ζητούν από τους γονείς τους την αναγνώριση της ηλικιακής τους ωρίμανσης, ενώ οι γονείς αρνούνται να δεχτούν, πως τα παιδιά τους έχουν ωριμάσει αρκετά, ώστε να μην χρειάζονται, τουλάχιστον συνεχώς, την βοήθεια τους. Κατά την διάρκεια αυτού του μεταβατικού σταδίου, καμία από τις δύο πλευρές δεν θα πρέπει να ξεχάσει, ότι η αγάπη και η σχέση, που έχει καλλιεργηθεί τα προηγούμενα χρόνια, είναι αρκετή για να επισκιάσει οποία προβλήματα προκύψουν. Στην τελική, η σχέση γονέα – παιδιού αποτελεί αναμφίβολα την πιο ακλόνητη του κόσμου και όλες οι κρίσεις από τις οποίες περνάει, δίχως να αλλοιώνεται, την κάνουν ακόμα πιο ισχυρή.

parents4

Μαρκόπουλος Γεώργιος.

Παυλίδης Δημήτρης

Παυλίδης Βαγγέλης

Μάτσκος Κωνσταντίνος

 

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης