1οΤΥΠΙΕΣ

Άγχος! Ένα συναίσθημα που μας ακολουθεί σε όλη μας τη ζωή. Παρ΄όλα αυτά η αιτία διαφέρει ανάλογα με την ηλικία. Για παράδειγμα, οι ενήλικες αγχώνονται για λόγους που αφορούν τα οικονομικά, τη δουλειά, τα παιδιά τους, οι ηλικιωμένοι αγχώνονται για την υγεία τους… Τα παιδιά από την άλλη για το σχολείο και κυρίως για τη στιγμή της εξέτασής τους. Τα τεστ και τα διαγωνίσματα έχουν γίνει ο φόβος και ο τρόμος των μαθητών.
Το άγχος τους, βέβαια, δεν παρατηρείται όλο τον χρόνο. Κάνει την εμφάνισή του έναν με δύο μήνες πριν πάρουν τους βαθμούς και αυτό, γιατί ξέρουν πως θα ακολουθήσει μια «καταιγίδα» διαγωνισμάτων και τεστ. Κάποια θα είναι προειδοποιημένα, κάποια άλλα όχι.
Ωστόσο ο βαθμός του άγχους διαφέρει ανάμεσα στους καλούς και τους κακούς μαθητές. Οι μεν, θεωρώντας ότι πρέπει να αποδείξουν στους ανθρώπους γύρω τους, είτε αυτό λέγεται οικογένεια, είτε καθηγητές ή φίλοι, ότι είναι άριστοι, κάνουν μια υπερπροσπάθεια η οποία δεν οδηγεί πουθενά, καθώς καταβάλλονται από το άγχος και το μόνο που καταφέρνουν την ώρα της εξέτασης είναι να τρέμουν και να μπλοκάρει το μυαλό τους με αποτέλεσμα να μην εφαρμόζουν ό,τι ξέρουν. Οι δε, από την άλλη πλευρά, έχουν χαμηλές απαιτήσεις. Ο μοναδικός τους στόχος είναι να περάσουν την τάξη. Τα διαγωνίσματα είναι μια ευκαιρία σημαντική, καθώς αποτελούν το βασικό κριτήριο αξιολόγησης των περισσότερων καθηγητών. Παρ ΄όλα αυτά δεν τους δίνουν την απαραίτητη σημασία και το άγχος είναι σχεδόν ανύπαρκτο.
Η όλη κατάσταση έχει επιδεινωθεί αρκετά με την εμφάνιση του κορωνοϊού και την τηλεκπαίδευση. Η ιδέα ότι οι μαθητές είναι σπίτι τους με την κάμερα και το μικρόφωνο κλειστά, χωρίς κανέναν έλεγχο, έχει κάνει τους καθηγητές καχύποπτους και εν μέρει πιο σκληρούς απέναντι στους μαθητές. Όταν έρθει η ώρα των διαδικτυακών διαγωνισμάτων αποβάλλουν κάθε μορφή ενσυναίσθησης, ορίζοντας έναν μηδαμινό χρόνο για μια πληθώρα ερωτήσεων. Με αυτό τον τρόπο θεωρούν πως εξασφαλίζουν ότι δε θα αντιγράψουμε. Πράγματι, αυτό είναι μια δικλείδα ασφαλείας, αλλά έχουν μπει καθόλου στη θέση του μαθητή; Όσο καλά και να έχει διαβάσει κανείς, όταν βλέπει μια αντίστροφη μέτρηση 6 λεπτών και 20 ερωτήσεις τις οποίες πρέπει να απαντήσει, η πρώτη του αντίδραση είναι ο πανικός. Αλλά τι σημασία έχει το τι νιώθει ο μαθητής μπροστά στο μοναδικό κριτήριο αξιολόγησης του καθηγητή;
Μήπως τελικά φταίει ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα διαγωνίσματα; Το εκπαιδευτικό μας σύστημα, αναγκάζει τον μαθητή να αποστηθίσει πολλές πληροφορίες, τις οποίες λέει ή γράφει χωρίς να τις καταλαβαίνει. Μοναδικός στόχος γίνεται ο βαθμός και όχι η ουσιαστική μάθηση. Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν η Ελλάδα μεγαλώνει παιδιά – παπαγάλους και βαθμοθήρες. Οι μεγαλύτεροι βαθμοθήρες όμως είναι οι γονείς. Χαίρονται στο άκουσμα ότι το παιδί τους πήρε 19 χωρίς να εξετάζουν αν του έχει μείνει κάτι από το μάθημα αυτό.
Ίσως πάλι να φταίει η πίεση που δέχονται τα παιδιά και από τους γονείς, αλλά και εξαιτίας του κουραστικού καθημερινού προγράμματός τους. Όταν ο μαθητής ξυπνάει στις 7 το πρωί, κάνει ένα εφτάωρο στο σχολείο, διαβάζει, μετά έχει φροντιστήρια μέχρι αργά το απόγευμα, γιατί έχει αποκτήσει κενά από το σχολείο, αλλά και γιατί η εκμάθηση ξένων γλωσσών είναι προαπαιτούμενο στην εύρεση εργασίας, και καταλήγει με ελάχιστο έως ανύπαρκτο ελεύθερο  χρόνο, πώς είναι δυνατόν να μην αγχώνεται για το διαγώνισμα που έχει την επόμενη μέρα και δεν έχει προλάβει να διαβάσει όσο θα ήθελε; Εάν πάλι ασχολείται με κάποιο άθλημα, το οποίο είναι σημαντικό γι” αυτόν και του αρέσει, γιατί αποτελεί έναν τρόπο διαφυγής από τις υποχρεώσεις, θα είναι το πρώτο πράγμα το οποίο θα προτείνουν καθηγητές και γονείς να κόψει λόγω έλλειψης χρόνου. Επιπλέον, η αιώνια μάχη σχολείου- φροντιστηρίου έχει καταντήσει κουραστική! Αν κάνεις το λάθος και πεις είτε στους μεν είτε στους δε ότι δεν πρόλαβες να κάνεις κάτι, γιατί έπρεπε να διαβάσεις για ένα διαγώνισμα ή γιατί δίνεις εξετάσεις και έμεινες μέχρι αργά στο φροντιστήριο, η απάντηση που θα πάρεις είναι: «Πρώτα το σχολείο μετά τα υπόλοιπα» ή «Οι γονείς σας πληρώνουν, είμαστε το ίδιο σημαντικοί με το σχολείο»… Σε κάθε περίπτωση ξεχνάνε κάτι πολύ σημαντικό! Είμαστε άνθρωποι, όχι ρομπότ!
Τελικά, όμως, μήπως είναι εντελώς ανούσιο να αγχωνόμαστε για τα τεστ και τα διαγωνίσματα; Επί της ουσίας, το μόνο που κρίνεται από αυτά είναι ένας βαθμός τετραμήνου, ο οποίος δε θα σου χρειαστεί πουθενά στο μέλλον παρά μόνο για να περάσεις την τάξη, κάτι το οποίο επιτυγχάνεται εύκολα. Ακόμα και το τι βαθμό θα γράψεις στις Πανελλήνιες δεν καθορίζει σε καμία περίπτωση το μέλλον σου. Μπορεί να μην περάσεις εκεί που θέλεις, αλλά ποτέ δεν είναι αργά! Μπορείς να ξαναπροσπαθήσεις, μπορεί μια άλλη Σχολή να αποδειχθεί πιο ενδιαφέρουσα για σένα, μπορείς να κάνεις και κάτι τελείως διαφορετικό, όμως σε κάθε περίπτωση μια στιγμή άγχους δε σε καθορίζει.
Ας μην κοροϊδευόμαστε! Υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή για τα οποία αξίζει να αγχωθούμε!