Ελένη Κιοσσέ (Α1)
Παρακολουθώντας την ταινία «Η Φόνισσα» στις κινηματογραφικές αίθουσες ξαναθυμόμαστε το ομώνυμο βιβλίο του Αλ. Παπαδιαμάντη, στο οποίο στηρίζεται η ταινία. Η Φραγκογιαννού ζώντας σε μια κοινωνία που η γυναίκα θεωρούνταν ένα κατώτερο ον, που έπρεπε να έχει προίκα για να παντρευτεί και κατακριτέα αν έφερνε στον κόσμο κορίτσια, κατάλαβα ότι η γυναίκα για αρκετά χρόνια θεωρούνταν ένα πλάσμα χωρίς κάποια ιδιαίτερη αξία. Η Φραγκογιαννού για να γλιτώσει τα κορίτσια από μια ζωή μίζερη και σκληρή τα σκότωνε για να τα απελευθερώσει από τα δεσμά της ανδροκρατούμενης κοινωνίας. Εξάλλου και η ίδια είχε μια μητέρα που τη θεωρούσε βάρος και την προίκισε όπως όπως για να την παντρέψει και να την ξεφορτωθεί. Τα χρόνια πέρασαν η προίκα καταργήθηκε ως θεσμός το 1983 και η γυναίκα κατάφερε μετά από πολλούς αγώνες να γίνει ισότιμο μέλος της κοινωνίας.
Πλέον η γυναίκα έχει δικαίωμα να ψηφίζει, να δουλεύει, να μορφώνεται, να είναι γενικά ανεξάρτητη, τουλάχιστον στα σύγχρονα κράτη της Ευρώπης. Δυστυχώς όμως παρά αυτή την εξέλιξη έχει γίνει συνήθης είδηση η βία κατά των γυναικών με αποκορύφωμα την δολοφονία τους. Οι θύτες είναι όλων των ηλικιών και όλων των κοινωνικών και οικονομικών τάξεων, το ίδιο και τα θύματα.
Άραγε ποια είναι η αιτία όλης αυτής της βίας; Γιατί ενώ οι άνθρωποι έχουν όλα τα απαραίτητα για να ζήσουν καταφεύγουν τόσο εύκολα στο να αφαιρούν την ανθρώπινη ζωή και πολλές φορές μπροστά στα ίδια τα παιδιά τους; Μήπως γιατί τελικά δεν είμαστε τόσο προοδευτικοί όσο θέλουμε να δείχνουμε… Η αιτία των γυναικοκτονιών πιστεύω ότι είναι η στερεοτυπική αντίληψη ότι οι γυναίκες είναι κατώτερα όντα και ο μοναδικός λόγος που είναι πλασμένες είναι η γέννηση των παιδιών τους.
Ακόμη και στο έργο της καλλιτέχνιδας Τζόρτζια Λάλε που φιλοξενείται στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στην Νέα Υόρκη και πραγματεύεται το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας και των εγκλημάτων με θύματα γυναίκες, υπήρξαν αντιδράσεις για τη χρησιμοποίηση της ελληνικής σημαίας για να εκφραστεί ένα τέτοιο μήνυμα. Όπως χαρακτηριστικά είπε η καλλιτέχνης: «Το έργο τέχνης δημιουργείται από σεντόνια, δωρεά γυναικών που ζουν στην Ελλάδα. Αυτές οι γυναίκες έχουν φαινομενικά λίγα κοινά πράγματα, αλλά όλες έχουν ξαπλώσει σε αυτά τα σεντόνια απελπισμένες και φοβισμένες. Η πλειονότητα των θυμάτων γυναικοκτονίας δολοφονούνται στα σπίτια τους και στα κρεβάτια τους. Η ζωή τους τελειώνει στο κρεβάτι που στρώνουν κάθε πρωί. Τα σεντόνια τους απορροφούν το αίμα τους».
(ΕΔΩ μπορείτε να διαβάσετε το μυθιστόρημα και να το ακούσετε)
