Κεντρικό θέμα των ειδήσεων τις τελευταίες μέρες αποτελεί ο τραυματισμός ενός αστυνομικού από ένα δεκαοχτάχρονο αγόρι κατά τη διάρκεια διεξαγωγής ενός αγώνα βόλευ. Η είδηση οδήγησε στη λήψη μέτρων από τον πρωθυπουργό για την αντιμετώπιση του φαινομένου της «οπαδικής βίας» και στο μυαλό όλων μας έφερε αντίστοιχα γεγονότα που συνέβησαν τα προηγούμενα χρόνια, με κυρίαρχο εκείνο του συντοπίτη μας «Άλκη Καμπανού».
Με νωπές τις μνήμες από τη δολοφονία του «δικού μας» Άλκη από μια ομάδα ακραίων νέων και πρόσφατα καταδικασθέντων από την ελληνική δικαιοσύνη, παρακολουθούμε την επανάληψη της ιστορίας. Νέα παιδιά, φανατισμένοι οπαδοί επιτίθενται σε μια ομάδα αστυνομικών – αυτή τη φορά- κατά τη διάρκεια διεξαγωγής ενός αγώνα. Το φονικό όπλο της επίθεσης δεν είναι αυτή τη φορά ένα μαχαίρι, αλλά μια φωτοβολίδα που χρησιμοποιούν οι ναυτικοί σε περίπτωση κινδύνου. Ο ίδιος ο δράστης (μόλις 18 ετών, που συνόδευε τον μικρότερο αδερφό του!) δήλωσε κατά την απολογία του πως δεν είχε ξαναχρησιμοποιήσει τέτοιου είδους φωτοβολίδα και παρακινήθηκε λίγες στιγμές πριν τη χρήση της από έναν ενήλικα που φορούσε full face κουκούλα, ο οποίος μάλιστα του υπέδειξε τον τρόπο χρήσης.
Μήπως στη θέση αυτού του δεκαοχτάχρονου θα μπορούσαν να βρεθούν πολλά από τα παιδιά της ηλικίας μας; Ασφαλώς! Άλλωστε, δεν είναι λίγοι οι έφηβοι που φανατίζονται με τις ομάδες που υποστηρίζουν, διαλαλούν τα συνθήματά τους και προσκυνούν τις σημαίες των ομάδων σαν θρησκευτικά λάβαρα. Δεν είναι λίγοι οι έφηβοι που βρίζουν, χλευάζουν, απειλούν, απομονώνουν οπαδούς άλλων ομάδων. Δεν είναι λίγοι οι έφηβοι που θεωρούν «μαγκιά» τη σύγκρουση με την αστυνομία. Δεν είναι λίγοι οι νέοι που σκάνε «ακίνδυνες» κροτίδες, ακόμη και μέσα στις σχολικές αυλές, χωρίς να σκέφτονται τις επικίνδυνες συνέπειες που μπορεί να έχει η χρήση τους.
Προφανώς, οι έφηβοι αυτοί – οι μελλοντικοί ενήλικες – είναι ετεροκαθοριζόμενα όντα, χωρίς κριτική σκέψη και διαμορφωμένη προσωπικότητα. Χειραγωγούνται, χωρίς να αντιλαμβάνονται πως γίνονται αντικείμενο εργαλειοποίησης τρίτων προσώπων. Μαζοποιούνται και φανατίζονται και στόχος τους πλέον δεν είναι η απόλαυση όμορφων αθλητικών στιγμών, αλλά η «εξολόθρευση» του αντιπάλου. Η βία, το μίσος και η εμμονή στην «ομάδα θρησκεία» αντικαθιστούν το φίλαθλο πνεύμα.
Η ευθύνη, πρώτιστα, βαραίνει την ίδια την κοινωνία και κυρίως «το κύτταρο» της, την οικογένεια. Οι γονείς, δυστυχώς, ικανοποιούν όλες τις επιθυμίες των παιδιών τους και πολλές φορές δικαιολογούν τις παραβατικές συμπεριφορές τους, προκειμένου να αποφύγουν τη σύγκρουση μαζί τους. Επιπλέον, δυσκολεύονται να θέσουν όρια στα παιδιά τους και αντί να αναλαμβάνουν τον γονεϊκό ρόλο, που είναι κατεξοχήν καθοδηγητικός, υιοθετούν τον ρόλο του «φίλου», που παρέχει «υποστήριξη» στις δύσκολες στιγμές. Δυστυχώς, στον ρόλο τους αδυνατούν αρκετές φορές να ανταποκριθούν και οι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι αδιαφορούν για παραβατικές συμπεριφορές των μαθητών κλείνοντας το μάτι στην ασυδοσία. Οι λιγοστοί εκπαιδευτικοί που αντιστρατεύονται ανάλογες συμπεριφορές έρχονται αντιμέτωποι με τους ίδιους μαθητές, αλλά και τις οικογένειές τους.
Για την περιστολή του φαινομένου καίριο ρόλο μπορεί να διαδραματίσει το σχολείο. Όσο κι αν ακούγεται «κοινότυπο», το σχολείο οφείλει και μπορεί να καλλιεργήσει την κριτική σκέψη των μαθητών, έτσι ώστε να επιλέγουν τον φαινομενικά δύσκολο δρόμο της αντίστασης στις «Σειρήνης της μαζοποίησης». Το σχολείο οφείλει και μπορεί να εφοδιάσει όλους μας με γνώσεις, αξίες, ιδανικά και να μας εξοικειώσει με το φίλαθλο πνεύμα μέσα από δράσεις που προωθούν τον αλληλοσεβασμό, την αλληλοκατανόηση και καλλιεργούν την ενσυναίσθηση.
Ας ελπίσουμε πως ο αστυνομικός, που χαροπαλεύει, θα αναρρώσει γρήγορα και θα αποτελέσει το τελευταίο – επιζόν όμως- θύμα μιας τέτοιας άνανδρης οπαδικής επίθεσης. Ας ελπίσουμε πως τα μέτρα που θα λάβει η κυβέρνηση θα πατάξουν οριστικά τα φαινόμενα οπαδικής βίας και οι οικογένειες θα επιστρέψουν στα γήπεδα χωρίς τον φόβο της συμπλοκής. Ας ελπίσουμε πως οι σχολικές δράσεις και οι εκδηλώσεις που κάθε χρόνο πραγματοποιούνται στα σχολεία στη μνήμη του Άλκη Καμπανού θα μας ευαισθητοποιήσουν να αντισταθούμε στη βία των γηπέδων!
Ι. Σ. (Μαθήτρια Β΄ Γυμνασίου)
Η κύρια φωτογραφία προέρχεται από το Intimesports Photoagency
Συγχαρητήρια για το άρθρο σας. Σωστή σύνταξη, πλουσιο λεξιλόγιο και εύστοχη ανάλυση.
Στο Μιλάνο οπαδός της Ίντερ μπήκε σε βαγόνι των οπαδών της Μίλαν. Κανένα πρόβλημα δεν δημιουργήθηκε. Απλώς τραγουδούσαν συνθήματα για να τον πεοραξουν. Αυτό θέλουμε.