Ένα μεγάλο θέμα που προσωπικά, με απασχολεί καθημερινά. Ένα θέμα που με έχει ΄΄βασανίσει΄΄ πολλές φορές. Θα ήθελα πολύ να ακούσω την δική σας άποψη στα σχόλια. Έχω πολλά να πω, οπότε θα μπω κατευθείαν στο θέμα.
Υπήρξαν φορές που ένιωσα απαίσια με τον εαυτό μου. Υπήρξαν και άλλες που ένιωσα τεράστια ευχαρίστηση. Εστιάζοντας αρχικά στις πιο άτυχες στιγμές μου ως μαθητής έχω να σχολιάσω πολλά. Πολλές φορές μετά από αποτελέσματα διαγωνισμάτων απογοητεύτηκα. Ένιωσα ότι άδικα αφιέρωσα ώρες στο διάβασμα και κυρίως ότι απογοήτευσα τους καθηγητές μου. Αυτό, είναι που ανησυχεί και τους περισσοτέρους μαθητές. Όπως και να έχει, είναι κάτι που γίνεται αβίαστα. Προσωπικά υπήρξαν φορές που απογοητεύτηκα από το 18 και από το 19 πάνω στην κόλλα του γραπτού μου. Τελείως χαζό, αλλά το έχω κάνει. Ξέρετε, εκείνη τη στιγμή περνάνε από το μυαλό σου οι ώρες που έχασες από τον ύπνο σου, οι ώρες που αφιέρωσες στο διάβασμα, η ενέργεια και προσπάθεια που κατέβαλες και όλο το άγχος και η αγωνία που πέρασες. Τότε είναι η στιγμή που ακούς ότι θα μοιραστούν τα διαγωνίσματα και η καρδιά σου χτυπά δυνατά, τα χέρια σου ιδρώνουν και σου κόβεται η αναπνοή.
Εδώ υπάρχουν δυο σενάρια. Είτε θα απογοητευτείς-στεναχωρηθείς με κάποιο τρόπο, είτε αυτή η κόλλα θα σου φτιάξει τη μέρα. Θυμάμαι πολύ καλά, στο διαγώνισμα τις ιστορίας να γίνεται ακριβώς αυτό που περιέγραψα. Έρχεται λοιπόν το γραπτό και βλέπω σε έναν κόκκινο κύκλο το νούμερο 17. Βέβαια, το 17 είναι ένας πολύ καλός και αξιόλογος βαθμός. Για εμένα εκείνη την στιγμή λειτούργησε διαφορετικά. Ναι, απογοητεύτηκα και ναι στεναχωρήθηκα. Ήταν σαν να πέρασε αυτός ο αριθμός αρκετών ωρών διαβάσματος μπροστά μου σε 5 δευτερόλεπτα. Δεν τα παράτησα όμως. Επειδή είχα θυμώσει με τον εαυτό μου στρώθηκα μετά από αυτό και ξαναδιάβασα τα μαθήματα. Σαν ποινή στον εαυτό μου… ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ! Κατέληξα πτώμα και με μηδενική ενέργεια. Σας συμβουλεύω να μην το κάνετε ποτέ!
Βέβαια, υπήρξαν και φορές που το χαμόγελό μου έφτιανε μέχρι τα αυτιά. Όχι για τον βαθμό, αλλά για το γεγονός ότι όντως ευχαρίστησα τον εαυτό μου. Πιστέψτε με, είναι πολύ πιο δύσκολο να ευχαριστήσεις τον εαυτό σου παρά τους γονείς σου. Τουλάχιστον, αυτό ισχύει για εμένα. Γενικότερα, η μαθητική ευχαρίστηση είναι κάτι υποκειμενικό. Πίσω από αυτό ελλοχεύουν πολλές ώρες ανησυχίας, μέχρι να επιτευχθεί. Θα περιέγραφα την σχέση μου με το σχολείο μια σχέση ιδιάζουσα που τη χαρακτηρίζει η αγάπη για το διάβασμα και τη μάθηση αλλά και μια αποστροφή για την αξιολόγηση.
Πώς θα σας φαινόταν να καθόσασταν από το 4ωρο μέχρι το 7ωρο για πρόβες, ενημερώσεις κτλ. και να συνεχίζουν να υπάρχουν άτομα που να μην το εκτιμούν και να το σχολιάζουν αρνητικά; Να αναλώνεστε κάθε μέρα προσπαθώντας να τα έχετε όλα σε μια σειρά χωρίς να είστε σίγουροι ότι θα πετύχετε; Προσωπικά, τα κάνω όλα αυτά με αγάπη. Γιατί αγαπώ το σχολείο μου και τις δράσεις του. Γιατί θέλω να συμμετέχω και να αποκομίζω εμπειρίες και γνώσεις από αυτά. Γιατί θέλω, να γνωρίσω καλύτερα τους ανθρώπους που περνώ μαζί τους την μισή μου μέρα. Όμως ποιος δε θα ήθελε να μην αναγνωρίζεται αυτή του η προσπάθεια, ακόμα και εάν δεν έχει ανάγκη τα βραβεία και τους επαίνους… Δυστυχώς όμως δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Ό,τι κάνουμε θα πρέπει να το κάνουμε γιατί το αγαπάμε.
Όλες λοιπόν αυτές οι αντιφατικές εμπειρίες και συναισθήματα ορίζουν για μένα τη «μαθητική ικανοποίηση».
Ι.Ν. (Μαθητής του Β5)
