Το Δημοτικό Θέατρο

 

 

Το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά είναι ένα νεοκλασικό κτίριο που χτίστηκε από τον Ιωάννη Λαζαρίμου κι εγκαινιάστηκε στις 9 Απριλίου του 1895. Έχει χωρητικότητα 600 θέσεων και βρίσκεται στην πλατεία Κοραή, στο κεντρικότερο σημείο του Πειραιά και είναι το κορυφαίο σωζόμενο ελληνικό θεατρικό κτίριο του 19^ου αιώνα. Η απόφαση για την ανέγερσή του πάρθηκε επί δημάρχου Τρύφωνα Μουτζόπουλου το 1883.

Το οικοδόμημα όμως δεν ολοκληρώθηκε αμέσως αλλά μετά από 12 χρόνια , το 1895 και τα εγκαίνια έγιναν μια Κυριακή του Θωμά. Η φιλαρμονική του Δήμου έπαιζε στον προαύλιο χώρο του θεάτρου, που είχε διαμορφωθεί ημικυκλικά , ώστε να αράζουν οι «βικτώριες άμαξες» και τα λεγόμενα «βιζ-α-βι» λεωφορεία της εποχής.

Το Δημοτικό Θέατρο εκπροσωπεί την αμιγή κλασικιστική παράδοση και στο χτίσιμό του είναι επηρεασμένο από τη γερμανική σχολή που εκπροσωπούσε ο Ερνέστος Τσίλερ. Το κτίριο έχει διαστάσεις 45μ. μήκος, 34 μ. πλάτος και 30 μ. ύψος. Η κύρια είσοδός του αποτελείται από κίονες. Η σκηνή του θεάτρου θεωρείται από τα ελάχιστα σωζόμενα δείγματα της εποχής Μπαρόκ. Έχει διαστάσεις 20μ.Χ14μ. , διαθέτει παρασκήνιο και χώρο ορχήστρας.

Στον χώρο του έχουν φιλοξενηθεί το Ιστορικό Αρχείο κι η Πινακοθήκη του Πειραιά.

Η πολύχρονη προσφορά του Δημοτικού Θεάτρου περιλαμβάνει το ανέβασμα σημαντικών θεατρικών παραστάσεων με πρώτη παράσταση αυτή του Δημήτριου Βερναρδάκη «Μαρία Δοξαπατρή».  Σημαντικοί σκηνοθέτες όπως ο Δημήτρης Ροντήρης, ο Γκίκας Μπινιάρης, ο Στέφανος Νικολαΐδης, ο Μιχάλης Κουνελάκης, καθώς και σπουδαίοι ηθοποιοί όπως ο Αιμίλιος Βεάκης, ο Γιάννης Πρινέας, ο Ζάχος Θάνος, ο Αδαμάντιος Λεμός, ο Απόστολος Αυδής, ο Δημήτρης Χόρν, ο Μίμης Φωτόπουλος,ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, ο Μάνος Κατράκης, η Κυβέλη, η Ασπασία Παπαθανασίου και άλλοι πολλοί ακόμη μοιράστηκαν πολύτιμες στιγμές της πορείας τους, με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.  Στο φουαγιέ του θεάτρου  το κοινό απόλαυσε τα έργα σπουδαίων συνθετών όπως ο Μενέλαος Παλλάντιος, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Διονύσης Σαββόπουλος.

 

Αριάδνη - Κωνσταντίνος - Τζων

 

Το Ρολόι

 

 

Το κτίριο που κοσμούνταν από το ιστορικό ρολόι χτίστηκε τον Αύγουστο του 1869 για να στεγαστεί το πρώτο Χρηματιστήριο Εμπορευμάτων της χώρας. Μετά στεγάστηκε σ’ αυτό το Δημαρχείο του Πειραιά , ώσπου γκρεμίστηκε στη διάρκεια της δικτατορίας.

Στο ισόγειο υπήρχε μια μεγάλη αίθουσα , όπου γίνονταν οι ανταλλαγές και κλείνονταν οι συμφωνίες. Στον πρώτο όροφο ήταν τα  γραφεία. Στον πύργο του κτιρίου ήταν το γραφείο του Δημάρχου του Πειραιά.

Το χρηματιστήριο αυτό δε δούλεψε σωστά εξαιτίας μιας περίεργης αφορμής : O τότε δήμαρχος Πειραιά Δημήτριος Μουτσόπουλος αποφάσισε πως για να μπαίνει κανείς στην αίθουσα του Χρηματιστηρίου θα έπρεπε να φορά φράκο και σκληρό κολάρο ! Όμως οι έμποροι που ξεκινούσαν με τα καΐκια τους από τα νησιά φορούσαν τις παραδοσιακές βράκες τους κι ήταν αδύνατο να φορέσουν φράκο ! Έτσι λίγοι συμμορφώθηκαν με την απόφαση αυτή . Στους υπόλοιπους καπεταναίους απαγορεύτηκε η είσοδος ! Αποτέλεσμα ήταν ότι η αίθουσα ερημώθηκε…

Η κάτω αίθουσα όμως παρέμεινε καφενείο κι έγινε παράδοση για τους παλαιούς Πειραιώτες να πηγαίνουν εκεί. Έτσι τα πρωινά ναυτικοί, συνταξιούχοι αλλά και εργαζόμενοι στο λιμάνι σύχναζαν στο καφενείο που κάποια εποχή διέθετε  στους πελάτες του και ναργιλέδες. Για όλους εκείνους Πειραιάς σήμαινε Ρολόι και Ρολόι σήμαινε Πειραιάς…

Δυστυχώς σήμερα πια δεν υπάρχει το κτίριο αυτό κι έτσι δεν μπορούμε να το δούμε και να το θαυμάσουμε από κοντά .Νιώθουμε μεγάλη δυσαρέσκεια !

Θανάσης - Έλενα - Ναταλία

Αργυρώ Γ.