Η ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ: ΕΝΑ ΖΗΤΗΜΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΙ
Η σχολική παραβατικότητα αποτελεί ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα στον σχολικό χώρο, τόσο για τους μαθητές όσο και για τους εκπαιδευτικούς. Δυστυχώς, όμως, παρατηρήθηκε ραγδαία αύξηση των περιστατικών στα σχολεία όλης της Ελλάδας.
Η σχολική παραβατικότητα χωρίζεται σε μικρότερες κατηγορίες: τη λεκτική ή σωματική βία, τον εκφοβισμό, την καταστροφή εξοπλισμού ή δημόσιας περιουσίας και την κλοπή. Πληθώρα από τα παραπάνω περιστατικά συμβαίνουν καθημερινά στους σχολικούς χώρους. Κλοπές ρούχων, χρημάτων, κινητών, σπάσιμο παραθύρων και θυρών και εκφοβισμός είναι κάποια, συνηθισμένα όπως βλέπουμε, από αυτά.
Συνήθως, τα παραβατικά άτομα είναι η μειονότητα τους σχολικού πληθυσμού και μοιράζονται συνήθως σε ομάδες – ποτέ κανείς μόνος του. Η συμπεριφορά αυτών των ατόμων, ίσως, οφείλεται στην εφηβική ηλικία ή ακόμα και στην αδιαφορία που δέχονται από την οικογένειά τους, που όμως όφειλε να τους διδάξει τις ηθικές αρχές και τον σεβασμό.
Σε κάθε περίπτωση, τα ίδια τα περιστατικά έχουν συνέπειες και επηρεάζουν αρνητικά ολόκληρη την σχολική κοινότητα. Αρχικά, οι μαθητές, όντας μέλη της κοινότητας του σχολείου, χάνουν σε ομαδικό επίπεδο εκπαιδευτικές επισκέψεις, εκδρομές, δράσεις. Έπειτα, σε ό,τι αφορά τους εκπαιδευτικούς, τα περιστατικά αυτά προκαλούν αγωνία, φόβο, αλλά και δισταγμό ως προς την ανάληψη πρωτοβουλιών όπως είναι η διοργάνωση εκδρομών και εκδηλώσεων. Επίσης, η ανάρμοστη συμπεριφορά, δυσκολεύει την εκπαιδευτική διαδικασία μέσα στις τάξεις, καθώς επικρατεί οχλαγωγία.
Για την αντιμετώπιση αυτού του φλέγοντος ζητήματος, αρχικά το σύνολο των μαθητών πρέπει να σταθεί ΑΠΕΝΑΝΤΙ από τους «παραβατικούς», να τους ΑΠΟΜΟΝΩΣΕΙ και να μην επικροτεί το έργο τους. Στο επίπεδο του επικεφαλής του σχολείου, αυτός πρέπει να βρει τρόπους να ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ, ώστε οι αντίστοιχες συμπεριφορές να αλλάξουν. Αν δεν συμβεί αυτό, τότε αφού ενημερωθεί ο φορέας της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, να γίνουν ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ για την ΑΜΕΣΗ αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος, με σκοπό να μην επηρεαστεί το σύνολο της σχολικής κοινότητας αρνητικά. Όμως, ο τρόπος που το σχολείο αντιδρά στα φαινόμενα αυτά είναι καθοριστικός για τον τερματισμό τους. Οι μη αποτελεσματικές και έγκαιρες παρεμβάσεις, όπως αδιαφορία και απουσία συνεπειών, επιτείνουν και διογκώνουν το πρόβλημα.
Επίσης εξίσου σημαντική είναι η στάση των γονέων. Πολλές φορές δεν δείχνουν ιδιαίτερα συνεργάσιμοι και ενίοτε δεν αντιλαμβάνονται ακόμα και τον όγκο του προβλήματος. Αν οι ίδιοι δείχνουν ανοχή στη βία – παραβατικότητα ή ακόμα και αδιαφορούν, τα ίδια τα παιδιά θα μιμηθούν τα πρότυπα των σημαντικών ενηλίκων της ζωής τους.
Κλείνοντας, η σχολική παραβατικότητα τείνει να διογκώνεται, δυστυχώς με τα παιδιά να μην έχουν φωνή να μιλήσουν για τα περιστατικά και τους γονείς να διστάζουν να αντιδράσουν. Σίγουρα θα απασχολήσει τα επόμενα χρόνια και εκπαιδευτικούς, μαθητές αλλά και ολόκληρη την κοινωνία. Πρέπει να ληφθούν αποτελεσματικά μέτρα για την αντιμετώπισή της.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΤΣΙΜΠΑΝΟΣ (Β3)
