της Δήμητρας Κλήμη (Τμήμα Β3)
Ο προπάππους μου, Γεώργιος Λυκίδης, καταγόταν από το Ικόνιο της Μικράς Ασίας. Μεγάλωσε μέσα σε μία εύπορη οικογένεια που είχε στην κατοχή της πολύ μεγάλες εκτάσεις τις οποίες καλλιεργούσαν με τη βοήθεια εργατών γης που είχαν στη δούλεψη τους.
Με το διωγμό του 1922, βρέθηκε μαζί με τις τέσσερις αδελφές του στο λιμάνι της Σμύρνης. Οι γονείς τους έμειναν στο Ικόνιο πιστεύοντας ότι θα μπορούσαν να σώσουν το σπίτι τους και αργότερα να ξαναβρεθούν όλοι στην Ελλάδα, ενώνοντας πάλι την οικογένεια.
Η μόνη περιουσία που τα αδέλφια κατάφεραν να πάρουν μαζί τους, ήταν κάποιες χρυσές λίρες ραμμένες πάνω στα ρούχα τους. Δυστυχώς όμως, η κατάσταση που επικρατούσε στη Σμύρνη ήταν τόσο τραγική, σε σημείο που έκοβε την ανάσα και έκαιγε τις ελάχιστες ελπίδες για επιβίωση. Τα αδέλφια χωρίστηκαν και στον Πειραιά έφτασε μόνο ο προπάππους μου με την μία αδελφή του, η οποία πήγε ως ψυχοκόρη σε ένα σπίτι στην Αθήνα.
Έτσι, ο προπάππους Γιώργος, στην ηλικία των 25 ετών, βρέθηκε στον κάτω Άσσο Κορινθίας, όπου έπιανε δουλειά όπου μπορούσε για να καλύψει τις ανάγκες του και να ζήσει. Έμαθε την τέχνη του χτίστη και αργότερα γνώρισε την προγιαγιά μου, Γιαννούλα, με την οποία δημιούργησε τη δική του οικογένεια και άρχισε δειλά δειλά να ξαναφτιάχνει τη ζωή του.
Δεν μιλούσε συχνά για τα χρόνια στο Ικόνιο γιατί τον πονούσε και όταν μερικές φορές ρωτούσαν τα παιδιά του και κατάφερνε να εξηγήσει στεγνά περίπου τι πέρασε για να τα ευχαριστήσει, τα μάτια του γέμιζαν δάκρυα. Έφυγε νέος από το σπίτι του, την γη του. Άφησε πίσω οικογένεια, όνειρα και αναμνήσεις. Έζησε για να δει τρομερές καταστάσεις και ενέργειες και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχασε και τις αδελφές του.
Θα έλεγε πως στο σπίτι τους είχανε άλογα και είχε το δικό του πόνυ, που το αγαπούσε πολύ, πως στο σπίτι ερχόταν δασκάλα και μάθαινε πιάνο σε αυτόν και στις αδελφές του. Μία υπέροχη ζωή…Και τα έχασε όλα…
Τις Κυριακές, γύριζε από την εκκλησία με το ραδιόφωνο σφιχτά στην αγκαλιά του, να ακούει τις αναζητήσεις μέσω του Ερυθρού Σταυρού, ελπίζοντας να ακούσει τα γλυκά ονόματα που ανήκαν στις αδελφές του, την μόνη οικογένεια που του είχε απομείνει. Ευτυχώς κάποτε βρέθηκε η μία του αδελφή στην Θεσσαλονίκη, για τις άλλες δύο, δεν μαθεύτηκε ούτε ακούστηκε ποτέ τίποτα…
Ο προπάππους μου είχε μια υπέροχη ζωή η οποία δυστυχώς αρπάχτηκε αδίκως μέσα από τα χέρια του. Πέρασε πολλά και έχασε τα αγαπημένα του πρόσωπα. Όμως τελικά κατάφερε να ξαναπατήσει στα πόδια του, και ας ήταν πολλά τα βάσανα που κουβαλούσε. Είναι ο πιο γενναίος άνθρωπος που ξέρω και εύχομαι να ξαναβρήκε την πολυαγαπημένη του οικογένεια στον Παράδεισο.
Με τη βοήθεια της γιαγιάς μου Κλήμη Δήμητρας
