Είχαμε τη χαρά να συζητήσουμε με τη Μαργαρίτα Μαντά, τη μέρα που ήρθε για να κινηματογραφήσει στο σχολείο μας την ΄Αλκη Ζέη για το ντοκιμαντέρ που ετοιμάζει με τίτλο: «Ο περίπατος της ‘Αλκης». Η ΄Αλκη Ζέη παρακολούθησε την παράσταση που ετοίμασε για αυτήν η Ε τάξη με αποσπάσματα από τη «Μωβ Ομπρέλα» και τον «Μεγάλο περίπατο του Πέτρου» και απάντησε σε ερωτήσεις των παιδιών. Όταν τέλειωσε την κινηματογράφηση, είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε μαζί της.

Από το σχολείο μας έχουν περάσει γενιές και γενιές και το κάθε παιδί έχει αφήσει τη δική του ιστορία. Τα παιδιά μεγάλωσαν, αλλά πάντα θα θυμούνται τα ξέγνοιαστα χρόνια που πέρασαν στο δημοτικό, τις πρώτες φιλίες, τα γράμματα και τις αναμνήσεις.

Η Μαργαρίτα Μαντά ήταν ένα από αυτά τα παιδιά. Έφυγε από το σχολείο στην Ε’ δημοτικού και όπως μας είπε δεν είχε απογαλακτιστεί ακόμα από αυτό. Ήταν πολύ καλή μαθήτρια γι αυτό οι γονείς της πίστευαν ότι έπρεπε να φοιτήσει στην Στ τάξη σε ένα ιδιωτικό σχολείο.

Όπως μας είπε, συμπαθούσε πολύ τους δασκάλους της και είχε, όπως μας είπε, φίλες τρελές σαν κι αυτή.

Το σχολείο το αγαπούσε πολύ. Στην εποχή της χτίστηκε το καινούριο κτίριο. Θυμάται ότι στη θέση του καινούριου κτιρίου υπήρχε μια μεγάλη αιωνόβια ελιά, (ή μήπως ήταν πλάτανος; αναρωτήθηκε). Όλα τα παιδιά είχαν δεθεί μ΄ αυτό το δέντρο που κάθε ηλιόλουστη αλλά και βροχερή μέρα τα φιλοξενούσε κάτω από τον ίσκιο και τα κλαδιά του.

Η Μαργαρίτα Μαντά μας εξήγησε ότι εκείνα τα χρόνια το σχολείο λειτουργούσε και τα Σάββατα. Θυμάται ακόμα εκείνο το Σάββατο που φάνηκε σε όλα τα παιδιά πολύ ύποπτο, διότι οι δάσκαλοι τα κράτησαν μέσα. Ξαφνικά ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος και όλοι έτρεξαν έξω Αυτή ήταν η στιγμή που όλα τα παιδιά είδαν τα κλαδιά της πολυαγαπημένης τους ελιάς να ακουμπούν στο έδαφος. Ήταν μια πολύ θλιβερή στιγμή, πρόσθεσε η Μαργαρίτα.

Γυμνάσιο πήγε στο Κουκάκι που το θεωρούσε σαν χωριό της. Και στο Λύκειο κατάφερε να συναντήσει για ακόμη μια φορά τους παλιούς συμμαθητές της από το δημοτικό.

Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολο να αποχωρίζεσαι κάτι που αγαπάς, κάτι που νιώθεις δικό σου, κάτι που δεν μπορείς να το αφήσεις πίσω, κάτι σαν το….. 70ο Δημοτικό σχολείο Αθηνών.

Αλίκη Πλακούτση, Κατερίνα Νικολάου, Ηλιάνα Ατσίκμπαση, Στ2