Πρώτα ήρθε η έκπληξη, μετά η απορία, το σοκ, η ανησυχία, η σύγχυση, η συγκίνηση, ο πόνος, η θλίψη, η υπακοή, η συμμόρφωση, η προσαρμογή…Πού θα μας πάει αυτή η νέα εποχή; Πόσο θα κρατήσει η αιτία τόσων βασάνων, πόνων, ανατροπών και τι θα αφήσει πίσω της; Πώς θα είναι το αύριο στις κοινωνίες μας, στον πολιτισμό μας, στη συνύπαρξη, στη συνεργασία και την εργασία; Τελικά πώς θα επιτευχθεί η ευδαιμονία  πλανητικά και παγκόσμια; Κανείς δεν ξέρει. Αρχίζουμε μόνο να ψηλαφούμε τις επιπτώσεις καθώς τις βιώνουμε και νιώθουμε να μας αλλάζουν. Η ανθρωπότητα τραυματίστηκε, ακρωτηριάστηκε, κλονίστηκε και οδηγήθηκε βίαια σε επαναπροσδιορισμούς και αναθεωρήσεις. Αναμένοντας το εμβόλιο και τη θεραπεία βαδίζουμε δειλά στον έξω κόσμο… Ποτέ το μέσα και το έξω δεν ήταν τόσο μακριά. Όχι στην εποχή μας. Όχι στο παγκόσμιο χωριό μας. Τώρα με το βάρος τόσων θανάτων, με τα «σβηστά κεριά» τόσων ψυχών να βαραίνουν πάνω στους ιθύνοντες, οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο σύρονται σε επαναξιολογήσεις των πολιτικών και οικονομικών επιλογών. Κι εμείς, οι «απλοί πολίτες», προσπαθούμε να αντλήσουμε ψήγματα κανονικότητας, διψασμένοι γι’ αυτό που χάσαμε για πάντα. Η νέα μέρα της μετά covid-19 εποχής, όποτε έρθει αυτή, μπορεί να ξημερώσει σε ένα κόσμο καλύτερο, όπως μόνο το σοκ, ο πόνος, η έκπληξη και η απορία μπορούν να γεννήσουν μέσα από τη βιωμένη εμπειρία των ανθρώπων…