Παρακολουθώντας μια θεατρική παράσταση χθες το βράδυ, μου ήρθε η ιδέα να γράψω για το θέατρο. Το θέατρο αποτελείται από δύο αλληλεξαρτώμενους παράγοντες, από τον ηθοποιό και τον θεατή. Πιο συγκεκριμένα, όλοι οι άνθρωποι που εκτελούν, δημιουργούν και αποτελούν όλο το παραγωγικό κομμάτι (ηθοποιοί, σκηνοθέτες, σκηνογράφοι , ενδυματολόγοι κτλ.) είναι το ένα μέρος και το άλλο (εξίσου σημαντικό) είναι το κοινό. Κατά την άποψη μου, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να αποκτήσει κανείς εμπειρία και ως θεατής και ως δημιουργός.

Από προσωπική εμπειρία πιστεύω πως η υποκριτική είναι ένα μέσο για να ζήσει κανείς συναισθήματα που δεν του είναι οικεία. Μέσα από ένα ρόλο μπορεί κανείς να αντιληφθεί πόσο ευχάριστα ή δυσάρεστα – ακόμα και τραγικά – μπορεί να νιώσει κάποιος … Μέσα από αυτήν τη διαδικασία γνωρίζει  τον εαυτό του αλλά και τους άλλους.

Πάνω στη σκηνή νιώθει κανείς «γυμνός» , αφήνει όλα τα προβλήματα πίσω του και μπορεί να «πετάξει» στον μαγικό κόσμο του θεάτρου… Μια ιστορία μπορεί να γίνει το «εισιτήριο» για ένα μεγάλο ταξίδι… Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να γίνει χωρίς έναν αποδέκτη. Όταν κάποιος παρακολουθεί θέατρο, καλλιεργεί κι αυτός τη φαντασία του, τη σκέψη του, προβληματίζεται και διευρύνει τους ορίζοντες του.

Άρα λοιπόν είτε σαν ήρωας,  είτε σαν μέρος του κοινού , ο άνθρωπος αποκτάει γνώσεις κι έρχεται αντιμέτωπος με καταστάσεις που δεν του έχουν συμβεί ποτέ στη ζωή του και με αυτόν τον τρόπο εξελίσσεται. Ακόμα, συγκινείται και ζει μοναδικές στιγμές που μένουν για πάντα αξέχαστες, μέσα στην ψυχή του…

Ευδοκία Σκλαβούνου (Γ΄2)