Το διήγημα αναφέρεται στη μεταμόρφωση ενός ήρεμου άνδρα σε ψυχωτικό δολοφόνο και είναι μια ισχυρή καταγγελία του Πόε για τους κινδύνους του αλκοολισμού.

Αυτό που μου άρεσε από το συγκεκριμένο βιβλίο ,ήταν οι δύο μαύρες γάτες και οι διαφορετικοί χαρακτήρες που είχαν. Οι χαρακτήρες ήταν αληθοφανείς. Κάποιαστιγμή, ένιωσα ότι συμμετείχα στο διήγημα και μου κράτησε το ενδιαφέρον. Τοαγαπημένο μου σημείο  στο βιβλίο, ήταν το τέλος.

Κάποιο στοιχείο που θα ξεχώριζα από το βιβλίο, είναι ο χαρακτήρας του άντρα που, όταν ήταν μικρός, αγαπούσε πολύ τα ζώα και τα φρόντιζε, ενώ από τις σκηνές, με εντυπωσίασε εκείνη  που πήρε εκδίκηση η δεύτερη γάτα.

Τα συναισθήματα που μου προκάλεσε το βιβλίο ήταν ανάμεικτα. Στην αρχή ήταν συναισθήματα αγάπης, φροντίδας, δοτικότητας και ανεμελιάς. Στη συνέχεια όμως, έγιναν θυμός, απελπισία, φόβος, μίσος και στο τέλος  δικαίωση.

Πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερα να είχε ένα πιο ωραίο τέλος, πιο χαρούμενο. Ο άντρας που στην παιδική του ηλικία ήταν ήρεμος, ως ενήλικος,  είχε πρόβλημα με το ποτό. Αυτό του δημιούργησε πολλά επιπλέον προβλήματα, όπως ενδοοικογενειακή και λεκτική βία προς την γυναίκα του, κακομεταχείριση και βία προς τα ζώα του και δυστυχώς κατέληξε να σκοτώσει τον πρώτο του μαύρο γάτο και μετά την ίδια του τη γυναίκα. Η γλώσσα ήταν εύκολη και δεν με δυσκόλεψε καθόλου στην  κατανόηση της ιστορίας.

Το βιβλίο θα το πρότεινα σε αναγνώστες που είναι λάτρεις  της αστυνομικής λογοτεχνίας και των ιστοριών μυστηρίου και του τρόμου. Είναι μια μακάβρια ιστορία, πιθανώς από τις πιο γνωστές του συγγραφέα, για έναν άντρα που σιγά σιγά τρελαίνεται και κάνει αποτρόπαια πράγματα. Είναι ένα από τα γνωστότερα ψυχολογικά διηγήματα τρόμου που ακροβατεί ανάμεσα στο αλλόκοτο και την

απόγνωση. Εάν θα έβαζα  βαθμολογία, θα ήταν 8/10.

                                                                                                       Πολυξένη Γρατσία (Γ1)