Πριν λίγο καιρό, διάβασα το «This is How You Lose the Time War», του Max Gladstone και της Amal El-Mohtar (το βιβλίο είναι στα αγγλικά και προς το παρόν δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά). Είναι αναμφισβήτητα ένα από εκείνα τα βιβλία, που στο τέλος μας αφήνουν άφωνους, σαν να έχουμε ένα κενό στο στήθος μας, που μόνο λίγες ακόμα σελίδες, θα μπορούσαν να γεμίσουν!
Τα γεγονότα εξελίσσονται κατά τη διάρκεια ενός ιδιαίτερου πολέμου μεταξύ δύο εχθρικών «φυλών». Χαρακτηρίζω τον πόλεμο ως ιδιαίτερο, γιατί πραγματοποιείται σε πολλές και διαφορετικές χρονικές στιγμές και παράλληλες διαστάσεις (εξού και ο τίτλος time war=πόλεμος στον χρόνο/πόλεμος του χρόνου). Οι δύο αυτές «φυλές», έχουν απόλυτα αντίθετους τρόπους ζωής και πιστεύουν σε αντικρουόμενες κοσμοθεωρίες. Παρόλα αυτά, και οι δύο χρησιμοποιούν τη μεταφορά στον χρόνο και στον χώρο για να υπερισχύσουν. Αυτοί που κάνουν τη μεταφορά στον χρόνο, είναι οι πράκτορές τους. Η ιστορία ακολουθεί δύο από αυτούς τους πράκτορες, από διαφορετικές φυλές, οι οποίοι αρχικά είναι εχθροί και απρόσμενα ξεκινούν να αλληλογραφούν. Αυτό όμως που άρχισε ως ένα πείραγμα, μια κοροϊδία για αυτούς, εξελίχτηκε σε κάτι περισσότερο. Κάτι επικό και ρομαντικό και ταυτόχρονα τραγικό, αφού αν μαθευόταν, κατά πάσα πιθανότητα, θα σήμαινε τον θάνατό τους…
Γυρνώντας τις πρώτες σελίδες του βιβλίου, αντιλήφθηκα ότι η γλώσσα του είναι ποιητική. Στην αρχή μπορεί να μου φάνηκε ακατανόητο, όμως γρήγορα γοητεύτηκα από τις λυρικές λέξεις του, ειδικά όταν έμαθα τις σημασίες τους και διαπίστωσα πόση ζωντάνια προσέφεραν στον λόγο και πόσο σημαντική προσθήκη ήταν στην περιγραφή των γεγονότων. Με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι υπάρχουν αμέτρητες λέξεις για κάθε περίσταση και για κάθε συναίσθημα και μου κίνησαν το ενδιαφέρον ακόμα περισσότερο για την αγγλική γλώσσα και λογοτεχνία. Είναι σίγουρα ένα βιβλίο, που όσο συνεχίζεις να το διαβάζεις, γίνεται και καλύτερο.
Το βιβλίο αυτό, δίνει ένα εξαιρετικά σημαντικό μήνυμα, αναδεικνύει τι πραγματικά χάνεται σε έναν πόλεμο… Όχι η μάχη, τα χρήματα ή τα υλικά αγαθά … Χάνονται οι προσωπικές μας σχέσεις… Χάνονται τα συναισθήματα και οι όμορφες εμπειρίες αντικαθίστανται από αναμνήσεις βαμμένες με αίμα… Χάνονται όσα θα μπορούσαν να είναι δημιουργικά, τα όνειρα και οι στόχοι… Το βιβλίο εξερευνά την πολύπλευρη φύση της απώλειας, ότι δεν είναι πάντα φυσική ή ορατή, αλλά μπορεί να είναι και βαθιά προσωπική και συναισθηματική.
Το αγαπημένο μου χαρακτηριστικό του βιβλίου, εκτός από τη γλώσσα και το ύφος του, είναι ότι στην ιστορία αγάπης που αφηγείται, εστιάζει περισσότερο στο συναίσθημα, παρά στην πλοκή. Περιγράφει αυτά που νιώθουν οι χαρακτήρες, με τέτοιον τρόπο που τα ένιωσα κι εγώ, ως αναγνώστρια, ένας στόχος που πολλοί συγγραφείς προσπαθούν να επιτύχουν, όμως λίγοι πραγματικά τα καταφέρνουν. Ειλικρινά, παρόλο που δεν θα περιέγραφα τον εαυτό μου ως ιδιαίτερα ευαίσθητο άτομο, είχα ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου, στις χαρούμενες στιγμές, ενώ στις λυπηρές, δάκρυα κυλούσαν ασταμάτητα από τα μάτια μου…
Το «This is How You Lose the Time War», είναι ένα ξεχωριστό και μοναδικό βιβλίο, που αγαπώ πολύ και δεν πρόκειται να ξεχάσω. Αναμφίβολα, όσοι αγαπούν την επιστημονική φαντασία, τον ρομαντισμό και δίνουν μεγάλη σημασία στον λόγο και τη γλώσσα, οφείλουν να του δώσουν μια ευκαιρία.
Άρτεμις Αντωνοπούλου ( Β΄1)
