της Χαράς Διβάνη
Η ζωγραφιά απεικονίζει ένα ρομπότ που δίνει χρήματα σε έναν άπορο άνθρωπο, μια εικόνα ιδιαίτερα δυνατή που μου προκαλεί έντονους προβληματισμούς. Αρχικά, κυριαρχεί το οξύμωρο μεταξύ της φύσης του ρομπότ και της φιλανθρωπικής πράξης που εκτελεί. Η φιλανθρωπία είναι ένα χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης, αλλά στη ζωγραφιά αυτή παρουσιάζεται από ένα άψυχο τεχνητό μηχάνημα.
Αυτό με ωθεί να αναρωτηθώ μήπως η εξέλιξη της Τεχνητής Νοημοσύνης στο μέλλον θα έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της ανθρώπινης επαφής και συναισθηματικής σύνδεσης. Αξίες, όπως η φιλανθρωπία, μπορεί να προβάλλονται στο μέλλον μέσω των εφευρέσεων των ανθρώπων και όχι από τους ίδιους, κάτι που ενδεχομένως θα αποτρέψει την ανάπτυξη δεξιοτήτων όπως ο διάλογος, η συνεργασία και η κριτική κοινωνική σκέψη. Με αυτόν τον τρόπο, η δυνατότητα δημιουργίας ουσιαστικών σχέσεων και συνδέσεων μεταξύ των ανθρώπων θα περιοριστεί, οδηγώντας σε μια κατάσταση απομόνωσης και εγκλωβισμού του κάθε ατόμου. Έτσι, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί εάν σε ένα τέτοιο σενάριο η κοινωνία μας θα επωφεληθεί πραγματικά από την Τεχνητή Νοημοσύνη.
Από την αντίθετη πλευρά, κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι η Τεχνητή Νοημοσύνη μπορεί να προκαλέσει θετική εξέλιξη στην ανθρωπότητα. Παρατηρώ ότι στη ζωγραφιά ο άνθρωπος δέχεται τη βοήθεια του ρομπότ, και αυτό με ωθεί να αναρωτηθώ αν ο πολιτισμός μας μπορεί να εξελιχθεί μέσα από τη συμπαράσταση της τεχνολογίας. Πράγματι, η ανάπτυξη της Τεχνητής Νοημοσύνης και γενικότερα της τεχνολογίας έχει προωθήσει συγκεκριμένους τομείς, όπως τις επιστήμες, την αρχιτεκτονική και την πολεοδομία. Ωστόσο, σε ατομικό επίπεδο έχει προκαλέσει και προβλήματα, όπως η απομόνωση των ανθρώπων που προαναφέρθηκε.
Ίσως, τελικά, η Τεχνητή Νοημοσύνη να μην είναι ούτε από μόνη της καλή ούτε κακή για την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Πιστεύω ότι ως άνθρωποι οφείλουμε να δώσουμε μεγάλη σημασία στην πνευματική μας καλλιέργεια, δεδομένου ότι είμαστε όντα με ψυχή, αλλά είναι εξίσου απαραίτητη και η ανάπτυξη υλικών αγαθών. Ίσως πρέπει να βρούμε ένα σημείο ισορροπίας ανάμεσα στα δύο, ώστε να συμπληρώνουν το ένα το άλλο αντί να συγκρούονται. Τελικά, συνειδητοποιώ ότι η Τεχνητή Νοημοσύνη δεν αποτελεί απειλή, αλλά ένα μέσο για τη βελτίωση μας ως πολιτισμός.
Έτσι, μπορώ να συμπεράνω ότι η ζωγραφιά λειτουργεί ως μια αναγκαία υπενθύμιση για τους ανθρώπους να συνδέσουν το πνεύμα με την ύλη, αντί να τα θεωρούν αντίπαλα. Και καθώς το πνεύμα και η ύλη είναι αναπόσπαστα κομμάτια κάθε ατόμου, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας, αυτή η σύνδεση αποτελεί θεμέλιο για μια ολοκληρωμένη εξέλιξη.
