Όνειρο είναι… ;;; (Μέρος Έβδομο)

Δεν ήξερα τι με φόβιζε περισσότερο.   Το γεγονός ότι η βροχή είχε εξελιχθεί στην τρομακτική καταιγίδα του ονείρου που μου άλλαξε τη ζωή και ήμουν ξανά ολομόναχη, ή το γεγονός ότι κάθε κεραυνός έδινε ζωή στις σκιές γύρω μου;

girl02Κάτι κινήθηκε δίπλα μου  ή  έτσι πίστευα και πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω   τι γινόταν, η φιγούρα που με παρακολουθούσε και τυραννούσε τις σκέψεις μου, σε όλο αυτό τον καιρό εμφανίστηκε στην είσοδο της σπηλιάς.  Με κάθε κεραυνό που έσχιζε τα σύννεφα μπορούσα να διακρίνω να χαρακτηριστικά της φιγούρας.  Ίσως ήταν απλά μια παραίσθηση, η φιγούρα δεν έμοιαζε με άνθρωπο αλλά με σκιά και τότε θυμήθηκα όσα είχα δει σ’ ένα ντοκιμαντέρ.  Αν υπήρχε κάποιο πολύχρωμο τρισδιάστατο πλάσμα και καθόταν απέναντί μας, εμείς θα το βλέπαμε ως μαύρο.  Αν αυτό ίσχυε και δεν ήταν απλά μια παραίσθηση, τότε κάτι τέτοιο υπήρχε μπροστά μου.   Ενώ τα σκεφτόμουν όλα αυτά, η καταιγίδα δυνάμωνε και η φιγούρα άρχισε να κινείται προς το εσωτερικό της σπηλιάς.  Ανίκανη να κινηθώ από το φόβο και την αγωνία, που με είχαν ακινητοποιήσει εκεί ακολουθούσα με το βλέμμα μου την σκοτεινή απειλή που με πλησίαζε διαρκώς.  Ήταν σε απόσταση αναπνοής, όταν ένιωσα να με περιβάλλει ξανά η ενέργεια που είχα αισθανθεί, την ώρα που ο Άσερ με εμπόδισε να κυνηγήσω το σκοτεινό φίλο του.  Κάτι συνέδεε τόσο στενά αυτούς του δύο.

Όταν η αποκρουστική φιγούρα δεν φαινόταν να θέλει να με σκοτώσει, άρχισα να ξανά-αισθάνομαι ασφαλής.  Η μπόρα κόπασε και ο Άσερ εμφανίστηκε στην είσοδο της σπηλιάς.  Η φιγούρα μετατράπηκε σε σκιά και τώρα ήμουν σίγουρη, ότι τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μπορούσε να είναι πραγματικότητα.

Μόλις άνοιξα τα μάτια μου, βρισκόμουν στο εσωτερικό ενός σπιτιού που δεν είχα ξαναδεί και κάτω από τα παπλώματα ενός τεράστιου κρεβατιού με ουρανό.  Ο Άσε καθόταν σε μια πολυθρόνα στην απέναντι γωνία.  Φαινόταν έκπληκτος που με είδε να ξυπνάω, σαν να περίμενε ότι θα κοιμόμουν για μια αιωνιότητα.

«Τι έγινε;  Πού είμαι;  Πού είναι ο Ορέστης;»

«Είσαι σπίτι μου.  Ο Ορέστης είχε ένα ατύχημα.»

«Πού είναι;  Είναι καλά;  Τι έγινε;»

«Ο απερίσκεπτος ξάδερφός μου νόμιζε ότι μπορούσε να γίνει ήρωας.  Τον βρήκα αναίσθητο πλακωμένο από ένα δέντρο.  Τώρα πετάει προς…»

εν μπορούσα να συνεχίσω να ακούω.  Ο Ορέστης βρισκόταν  σε τρομερό κίνδυνο και όλα αυτά εξαιτίας μου.  Θα μπορούσε να έμενε μαζί μου και να μην διακινδύνευε τόσο.  Ένιωθα σα να είχα χάσει τα πάντα.  Η ενοχή και ο πόνος είχαν στοιχειώσει την καρδιά μου.  Όλα άρχισαν να στριφογυρίζουν.  Ο Ορέστης είχε επιβιώσει από όλη την καταστροφή, που είχε προηγηθεί και τώρα ίσως έχανε τη ζωή του εξαιτίας μου.  Η σκέψη και μόνο μιας ζωής χωρίς αυτόν με έκανε να χάσω τις αισθήσεις μου.

 …συνεχίζεται

Αντωνία Ποδότα

Σχολιάστε

Top