Ποιες θεωρείτε ότι είναι οι βαθύτερες αιτίες που ωθούν στην ανυπακοή ή την αμφισβήτηση των θεσμών από τους νέους;
Οι θεσμοί δεν είναι όντα. Τους εκφράζουν άνθρωποι. Αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να πείσουν ή να εμπνεύσουν, οι θεσμοί ακυρώνονται.
Επίσης, όταν οι ηγέτες συστηματικά διαφθείρουν τον λαό για να εξυπηρετούνται καλύτερα οι ιδιοτελείς τους σκοποί, κάποια στιγμή θα πιάσουν πάτο όλοι, λαός, ηγέτες, θεσμοί, χώρες.
Η αντίδραση των νέων είναι φυσιολογική, αλλά όταν δεν έχουν στέρεοο σανίδι που να πατάνε, τότε ακόμα και η επανάσταση γίνεται τόσο διεφθαρμένη ή άχρηστη όσο και η κατάσταση που τους ενοχλεί και προκαλεί την αντίδραση τους. Θα την χαρακτήριζε κανείς περισσότερο ως καταβύθιση στον βόθρο που τάχα τους ενοχλεί, παρά ως αντίδραση και αντίσταση.
Το πρόβλημα των νέων δεν είναι να αμφισβητήσουν τους θεσμούς. Το πρόβλημα είναι να διορθώσουν την νοσηρότητα που μας περιβάλλει και να μην συμβιβαστούν.
Είτε με αυτούς τους θεσμούς, είτε με άλλους, είτε χωρίς θεσμούς, η νεκρή κοινωνία την ίδια οσμή πτωμαΐνης θα αναδίδει. Άρα το θέμα είναι να τινάξω από πάνω μου την θανατίλα. Και η θανατίλα έχει όνομα: «ναρκισσισμός».
Είναι αρκετά εμφανής η έλλειψη εμπιστοσύνης που δείχνουν οι νέοι απέναντι στα πολιτικά πρόσωπα. Πρόκειται για μία υγιή αντίδραση κατά τη γνώμη σας; Πώς μπορεί ενδεχομένως να επηρεάσει τη διαμόρφωση πολιτικής συνείδησης στην επόμενη γενιά πολιτών;
Τα πρόσωπα που συγκροτούν τη διεθνή πολιτική σκηνή είναι προφανώς απαξιωμένα στις συνειδήσεις των νέων και δικαίως. Το πρόβλημα είναι τι αντιπροτείνουν έναντι αυτών. Τίποτα απολύτως. Και αυτό είναι το τραγικό. Γιατί δεν έχουν να πουν τίποτα πιο φρέσκο ή πιο γνήσιο και οι ίδιοι από τους απαξιωμένους και ανυπόληπτους πολιτικούς. ΄Εχουν ταυτιστεί απόλυτα με τη διαφθορά και την απανθρωπιά που τάχα αντιμάχονται, πολεμάνε το είδωλό τους στον καθρέφτη.
Για να ενεργοποιηθεί κάποιος πολιτικά πρέπει να τον ενδιαφέρει στα σοβαρά ο άλλος και πως θα μοιραστεί μαζί του τον βίο και τα αγαθά. Πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη αγωνία των νεότερων μελών της κοινωνίας μας;
Η έγνοια γεννά και την παιδεία. Χωρίς αληθινή παιδεία (όχι εκπαίδευση) δεν υπάρχει καμιά ελπίδα συγκρότησης και εξέλιξης της κοινωνίας.
Πώς ήταν η δική σας γενιά, στη νεότητά της; Ποια ήταν η στάση της απέναντι στους θεσμούς και την πολιτική; Διακρίνετε ομοιότητες ή διαφορές με τη σημερινή γενιά;
Η γενιά μου ήταν ασφαλώς πολύ περισσότερο πολιτικοποιημένη, αλλά με ένα νοσηρό τρόπο που έστρωσε το χαλί στην σημερινή άρρωστη κατάσταση.Τα κοινωνικά φαινόμενα έχουν έναν τρόπο που εξελίσσονται. Δεν γίνονται με αιφνίδιες και αυτοματοποιημένες αντιδράσεις.
Ποιες είναι οι ιδιότητες –αρετές που , κατά τη γνώμη σας, πρέπει να έχει ο σωστός ηγέτης;
Νομίζω ότι με τα παραπάνω δίνω απάντηση και σ’αυτήν την ερώτηση και δεν χρειάζεται να κουράσω περισσότερο τους αναγνώστες. Αν πάντως θα θέλαμε να δώσουμε ονοματεπώνυμο στο υπόδειγμα του πολιτικού θα ήταν Ιωάννης Καποδίστριας.
