Κατερίνα Κολέτσιου
Στις μέρες μας τα άτομα με κινητικές αναπηρίες παρεμποδίζονται στο να είναι κοινωνικά και ενεργά άτομα. Η ίδια η κοινωνία δεν τα αντιμετωπίζει ως ισότιμα μέλη. Ωστόσο τα ίδια τα άτομα, είτε βρέθηκαν σε αυτήν την κατάσταση μετά από κάποιο ατύχημα, είτε γεννήθηκαν έτσι, έχουν το δικαίωμα να ζήσουν την ζωή τους και να παίρνουν αποφάσεις για τον εαυτό τους. Κάτι το οποίο δεν είναι εφικτό, διότι η κοινωνία τους φέρεται σαν “ανεπιθύμητους”.
Αν κοιτάξετε γύρω σας θα καταλάβετε τι θέλω να πω, και μπορείτε να συμμεριστείτε πόσο μεγάλο πρόβλημα αντιμετωπίζουν αυτοί οι συνάνθρωποι μας. Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα άτομο με αμαξίδιο, το πιο απλό. Αν δείτε πόσα αυτοκίνητα μπλοκάρουν τις ράμπες για να ανέβουν σε κάποιο πεζοδρόμιο θα χάσετε το μέτρημα. Πόσα δημόσια κτήρια δεν έχουν ασανσέρ με πρόσβαση για ΑμεΑ ή έχουν αμέτρητες σκάλες;
Τόσο φαινομενικά ασήμαντα πράγματα για εμάς, μπορούν να στερήσουν σε κάποιον άλλον άνθρωπο κάτι πολύ σημαντικό. Το να έχει πρόσβαση σε αγαθά και ψυχαγωγία. Να μπορεί να επικοινωνεί, να είναι λειτουργικό μέλος της κοινωνίας μας. Καθοριστικές ενέργειες που εξασφαλίζουν την ελευθερία επιλογών, όπως προανέφερα.
Η αναπηρία δεν θεωρείται χαρακτηριστικό του ατόμου. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν όνειρα και ελπίδες σαν όλους εμάς. Η κοινωνία μας για πολλά χρόνια τους γυρνάει την πλάτη αναγκάζοντας τους να ζουν στο περιθώριο, χωρίς επιλογές. Αν μπορούσαμε να συνεργαστούμε σαν σύνολο, αν διορθώναμε κάποια πράγματα και αλλάζαμε την στάση μας, θα άλλαζε τίποτα άραγε; Θα μπορούσαμε να δώσουμε ευκαιρίες σε άτομα που θέλουν να ζήσουν; Στα χέρια μας είναι να γίνει η αλλαγή! Αρκεί να μην μένεις απαθής!
Εικόνα: offlinepost.gr
Συναφές άρθρο ΕΔΩ
