Ευθανασία…

«Δολοφόνοι του Καλού, Δάσκαλοι της Μοίρας και του Χρόνου»
Σκοπός αυτής της εργασίας είναι να εξεταστεί η ηθικότητα της Ευθανασίας. Παρόλα αυτά, για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει να γνωρίσουμε τους ορισμούς της επιστήμης, τις απόψεις της θρησκείας και να τα σχολιάσουμε, ώστε να σχηματίσουμε τελικά άποψη και επιτέλους να απαντήσουμε: «Είναι ηθικό να δολοφονείς στο όνομα του καλού; Είμαστε αρμόδιοι ή υβριστές όσοι αποφασίζουμε για τη ζωή του συνανθρώπου και δασκαλεύουμε τη Μοίρα και τον Χρόνο;»
- Η Ευθανασία στην Επιστήμη:
Οι επιστήμονες ορίζουν την ευθανασία ως την επίτευξη ενός όσο δύναται πιο ανώδυνου και ήσυχου θανάτου, αν και δεν έχουν κατασταλάξει σε έναν ορισμό. Χωρίζεται σε έξι κατηγορίες, όμως επειδή σκοπός του παρόντος άρθρου είναι μονάχα η αναφορά στην επιστημονική πτυχή της ευθανασίας, οι έξι κατηγορίες θα πυκνωθούν συνοπτικά σε τρεις:
i. Εκούσια Ευθανασία: Ο θνήσκων είτε ζητά πρώτος να πεθάνει και το επιτρέπει ο γιατρός, είτε το προτείνει ο γιατρός και έπειτα εκείνος δέχεται.
ii. Ακούσια Ευθανασία: Ο ασθενής, ενώ είναι διανοητικά ικανός, δε γνωρίζει ότι θα πεθάνει. Η απόφαση λαμβάνεται είτε από κοντινούς του ασθενή και το επιτρέπει ο γιατρός είτε, σπανίως, μόνο από τον γιατρό.
iii. Μη εθελοντική Ευθανασία: Ο ασθενής έχει νοητική αναπηρία και δεν μπορεί να αποφασίσει για τον θάνατό του. Όμοια με πάνω, οι συγγενείς και ο γιατρός αποφασίζουν.
Από τα παραπάνω, είναι σημαντικό να κρατήσουμε πως ο γιατρός παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο σε κάθε περίπτωση. Χωρίς τη συγκατάθεσή του, δεν προχωράει η ευθανασία. Με άλλα λόγια, ο γιατρός αποφασίζει για το μέλλον του ασθενούς. Εγώ ορίζω, η Μοίρα ό, τι αποφασίζει για το μέλλον. Συνεπώς:
«Ο γιατρός είναι η Μοίρα του ασθενούς»
Παρακάτω θα γίνει ξεκάθαρο πως ο γιατρός που κάνει ευθανασία πράττει ανηθικότητα.
- Η Ευθανασία στη Θρησκεία:
Ήδη από την αρχαιότητα, η εφαρμογή της Ευθανασίας ήταν υπαρκτή κι ας μην υποστηριζόταν από όλους, μεταξύ άλλων και από τον Ιπποκράτη. Ακόμα, ενώ σε κάποια χριστιανικά δόγματα η Ευθανασία είναι αποδεκτή, στην ορθόδοξη χριστιανική πίστη είναι κατακριτέα. Και δεν ακούγεται καθόλου περίεργο αυτό, καθώς η χριστιανική τοποθέτηση στη ζωή και στο θάνατο δε θα μπορούσε με τίποτα να στηρίζει την Ευθανασία. Το δικαίωμα στο θάνατο, κατά τη χριστιανική αντίληψη, δεν είναι το δικαίωμα να προκαλέσει κανείς, ή να ζητήσει από τους άλλους, το θάνατό του, αλλά το δικαίωμα να πεθάνει με ηρεμία, ειρήνη και αξιοπρέπεια. Και θα σταθώ κυρίως στο αξιοπρέπεια.
Τι πιο δειλό από το να ζητήσεις το θάνατο, ώστε δήθεν να απαλλαγείς από τα πάθη σου; Η επιθυμία σου να πεθάνεις σηματοδοτεί την επικράτηση των παθών απάνω σου. Σε νίκησαν μια χούφτα συναισθήματα. Ή καλύτερα παραιτήθηκες. Διότι, είναι τουλάχιστον δειλός αυτός που δεν πολεμά. Κι εσύ δεν πολέμησες. Μονάχα κράτησες για λίγο το σπαθί και έπειτα το έδωσες, ώστε να σε μαχαιρώσουν. Η στάση σου φωνάζει πως είσαι αδύναμος.
- Η Ευθανασία στην Ηθική Φιλοσοφία:
Οι απόψεις διίστανται σχετικά με την ηθικότητα της ευθανασίας. Στο διαδίκτυο μπορεί να διαβάσει ο καθένας πολλά επιχειρήματα υπέρ αλλά και κατά της ευθανασίας, στα οποία όμως δε θα αναφερθώ, πρώτον, επειδή δε θα οδηγήσουν στην απάντηση των ερωτημάτων που υπέβαλλα εξ αρχής, αλλά μονάχα σε σύγχυση, και δεύτερον, επειδή αυτή η εργασία είναι δομημένη με δικές μου απόψεις, άρα δεν έχει νόημα να γίνω φερέφωνο κλεμμένων ιδεών. Οπότε, παρακάτω θα υποστηρίξω τη θέση πως η εφαρμογή της Ευθανασίας είναι ανήθικη.
Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να διευκρινιστεί ότι ο άνθρωπος είναι απολύτως ελεύθερος (ή καλύτερα, όπως θα αποδείξουμε παρακάτω, έχει τόση ελευθερία όσο είναι ικανός να διαχειριστεί). Ακόμα και τα συμβάντα που φαινομενικά δεν εξαρτώνται από αυτόν αποτελούν τεκμήρια της ελευθερίας του και δρουν ενισχυτικά για αυτήν, καθώς αν ο άνθρωπος είχε τον απόλυτο έλεγχο θα ήταν λιγότερο ελεύθερος από όσο είναι αυτήν τη στιγμή! Για να γίνει αυτό κατανοητό, ας φανταστούμε πως σε κάποιον άνθρωπο δινόταν η δύναμη να ελέγχει τα πάντα (καιρικά φαινόμενα, χρόνο και τόπο γέννησης, ταξίδια στον χωρόχρονο κτλ). Τότε αυτός ο άνθρωπος δε θα ήταν διόλου ελεύθερος, παρά μονάχα έρμαιο και υποχείριο των ελαττωμάτων του. Θα χρησιμοποιούσε τις δυνάμεις του για να ικανοποιήσει τις παράλογες και πλασματικές επιθυμίες του. Θα ήταν δούλος των παθών, των ορμών και των συναισθημάτων του. Ακούγεται καθόλου αυτό για ελευθερία; Επομένως, αυτή τη στιγμή είσαι τόσο ελεύθερος όσο είσαι ικανός να διαχειριστείς. Με άλλα λόγια, για όσο έχεις ψυχικά ελαττώματα, θα αδυνατείς να είσαι κατάλληλος να διαχειριστείς το μέλλον σου. Για την απλοϊκότητα της συζήτησης, θα ορίσω Μοίρα ό,τι καθορίζει το μέλλον, είτε είναι Θεός, είτε Τύχη, είτε τίποτε παρά το ίδιο το μέλλον. Αντικαθιστώντας, προκύπτει ότι:
« Για όσο έχεις ψυχικά ελαττώματα, αδυνατείς να αντικαταστήσεις τη Μοίρα »,
και, αλήθεια, ποιος δεν έχει ελαττώματα;
Στηριζόμενος τώρα στην παραπάνω θέση, είναι πολύ εύκολο να αποδείξουμε ότι η Ευθανασία είναι ανήθικη.
Αρχικά, αφού δεν είσαι ικανός να διαχειριστείς τη δική σου ζωή, τι σε κάνει να νομίζεις ότι έχεις τα προσόντα να επηρεάζεις τόσο δραστικά τη ζωή άλλων; Με το να τερματίζεις κάποιου τη ζωή, δασκαλεύεις τόσο τη Μοίρα, όσο και τον Χρόνο ενός ανθρώπου, χωρίς να έχεις παραμικρή ιδέα για τις συνέπειες της πράξης σου. Διότι, μπορείς, αλήθεια, να απαντήσεις με σιγουριά στο αν έχει ψυχή αυτός ο άνθρωπος και πού αυτή οδηγείται ή όχι μέσω του θανάτου που προκάλεσες; Δεν έχεις παραμικρή ιδέα, ούτε καν μπορείς να σκεφτείς όλες τις πιθανές εκδοχές για το τι συμβαίνει μετά. Διότι δεν είσαι αρμόδιος να πράξεις έτσι. Αν ήσουν, θα ήξερες. Μα δεν είσαι και δεν ξέρεις. Και όποιος δεν ξέρει γίνεται κακός, καθώς λέγει και ο Σωκράτης.
- Επιλογικές Σκέψεις
Κλείνοντας, θέλω να μοιραστώ δύο σκέψεις.
Η πρώτη σκέψη δεν είναι δική μου. Καθώς έγραφα την εργασία, μου ήρθε στο μυαλό μια φράση του δαιμόνιου Νίκολας Τέσλα. Λέει, λοιπόν, ο Τέσλα: «Από τη στιγμή που η επιστήμη θα αρχίσει να μελετά μη φυσικά φαινόμενα, θα σημειώσει μεγαλύτερη πρόοδο σε μια δεκαετία απ’ ό, τι σε όλους τους προηγούμενους αιώνες της ύπαρξής της». Πράγματι, αν το καλοσκεφτούμε, ο Τέσλα έχει δίκιο.
Όσον αφορά τη δεύτερη σκέψη,απαρτίζεται από δικούς μου προβληματισμούς. Δικαιώνουμε, άραγε, τον σταυρωμένο Προμηθέα, ο οποίος μας προμήθεψε με πληθώρα δώρων, συμπεριλαμβανομένου της ζωής; Αξίζει η καταδίκη του για 10 γενεές; Πώς θα αντιδράσει, όταν λυθεί από τα δεσμά; Ας μη ξεχνάμε πως εκείνος μας έπλασε από πηλό, μαζί με την Αθηνά-Σοφία. Μα αντί να εκμεταλλευτούμε τα δώρα των γονιών μας, πολεμάμε και θυσιάζουμε ο ένας τον άλλον στον βωμό της αλαζονείας. Ίσως είχε δίκιο, τελικά, ο αυταρχικός Δίας, που επέμενε τόσο πολύ στην τιμωρία του Τιτάνος Προμηθέως…

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης